[1] Probeer voor dit doel een zout te krijgen dat geen mineraaldeeltjes bevat, vooral geen arsenicum. Het beste is een volkomen zuiver zwavelzout of daarvoor in de plaats een zuiver zeezout, dat van tevoren echter zover doorgeroosterd moet worden, totdat er geen zichtbare damp meer vanaf komt; vervolgens moet het tot een fijn poeder worden verpulverd.
[2] Dit zout moet dan ook, evenals bij de twee bekende soorten van de suikers, 2 tot 3 maanden lang aan de zonnestralen blootgesteld worden, eveneens in de bij de vorige manieren beschreven donkere schalen, waarvan de donkerviolette de beste zijn.
[3] Wanneer echter het zout in de zon staat, dan moet erop gelet worden, dat het tijdens de dag enkele keren met een daartoe vervaardigde glazen steel omgeroerd wordt. Dit omroeren moet gebeuren, omdat het fijn verpulverde zout in het glas, waarin het in de zon wordt gezet, ongeveer 2liniën (4 mm) dik kan liggen. Door het omroeren moet bewerkt worden dat dan ook de onderste zoutdeeltjes aan de zonnestralen worden blootgesteld. Alleen moet er bij het omroeren op gelet worden, dat zich daarbij niet te veel groefjes en hoopjes vormen; en gebeurt dat toch, wat vaak onvermijdelijk is, dan moeten deze glad gestreken worden, zodat de zonnestralen overal gelijk kunnen inwerken.
[4] Nadat zulke zoutsoorten gedurende de voorgeschreven tijd voldoende met zonnestralen verzadigd zijn, moeten zij net als de suikers bij de eerste en tweede manier, in donkere en droge flesjes goed afgesloten van de inwerking van de atmosferische lucht bewaard worden en moeten bovendien op de droogste plaatsen van 'n kamer in droge kasten worden bewaard.
[5] Wanneer men ze bij een ziekte wil gebruiken, dan moet voor dit doel een apart lepeltje uit goud of zuiver zilver gemaakt worden, om daarmee uit het flesje zoveel zout te nemen als men nodig heeft. Het lepeltje mag maar zoveel schepruimte hebben als de ruimte die een linzezaadje zou innemen en deze portie is dan voor volwassenen ook al voldoende. Kinderen onder de 14 jaar geeft men de helft en kinderen onder de 6 jaar maar een kwart; want de werking van dit zout, vooral van het zuivere zwavelzout, is bijzonder sterk en werkt vooral op het bottensysteem in, alsook op de tanden en haren van de mensen, daarom is het ook bij botbreuken bij voorkeur te gebruiken. Want als iemand een been heeft gebroken en dat gebroken been wordt dan op de gebruikelijke manier weer gezet en verbonden, dan zal het enkele dagen na het innemen van dit zout weer volledig genezen zijn. Is de beenbreuk zeer ernstig en zijn daardoor ook het beenweefsel en de spieren verwond, dan kan men ook uitwendig, óf met omslagen met zonbestraald water óf met de bekende groene arnicazalf het verwonde weefsel te hulp komen; maar men moet altijd in het water alsook in de zalf 1 a 2 doses van het bedoelde zout vermengen. Alleen mag van dit zout inwendig -zelfs bij de sterkste mensen -hoogstens 1 1/2 portie gebruikt worden en het mag maar één enkele keer ingenomen worden, daar het bij vaker innemen in plaats van genezing binnen korte tijd de dood zou veroorzaken; want daar het hoofdzakelijk op het beenderenorganisme inwerkt zou het de beenderengroei zo buitengewoon bevorderen, dat in korte tijd de mens in al zijn delen bijna helemaal zou verbenen.
[6] Door een juist gebruik geeft het aan heel het lichaam een juiste spanning en bewerkt mettertijd een volkomen lichaamsvernieuwing, zodat er na een jaar geen gran* (* 1 gran = 0,06 gram) meer voorhanden is van het lichaam, dat door de ziel een jaar geleden nog moeizaam werd meegesleept. Zelfs de tanden, die menig mens verloren heeft, worden weer vervangen; de oude tanden echter worden daarbij al gauw 1 linie (2 mm) langer, om welke reden men de portie ook niet mag overdrijven, omdat iemand daardoor last van zijn gebit zou kunnen krijgen
[7] Het hier aangetoonde is de bijzondere werking van dit zout. Het geneest, -bij juist gebruik, net als de voorgaande middelen - ook elke lichamelijke kwaal; hierbij moet echter grote voorzichtigheid betracht worden! Want bij de voorgaande soorten kan geen noemenswaardige schade aangericht worden, als men de zieke naar zijn geaardheid en zijn kwaal in één keer een grotere portie zou toedienen of deze in noodgeval na enkele dagen zou herhalen; bij dit zout echter mag nooit een herhaling -behalve eerst na tien jaar -plaatsvinden en de portie mag de voorgeschreven maat nooit overschrijden.
[8] Het dieet moet daarbij net zo zorgvuldig gehouden worden als bij de vorige gevallen. Alleen moet de zieke zich nog minstens 14 dagen langer van zure dranken en spijzen onthoudén dan bij de vroegere gevallen; want dit zout bevat zeer intensieve zielespecifica, die ook in ieder ander zuur meer of minder aanwezig zijn; het zou daarom in de eerste periode uit de in de maag en het lichaam gekomen andersoortige zuren, de op hem gelijkende zielespecifica in het lichaam aantrekken en die daardoor bovenmatig vermeerderen, wat tenslotte hetzelfde effect zou hebben als wanneer men meteen in het begin al een dubbele of drievoudige portie had ingenomen.
[9] Verder heeft dit zout echter ook nog de werking, dat het, als het een bijna tot de dood vervallene op de tong wordt gelegd en zijn organisme nog niet te zeer verstoord is, hij weer volledig gezond kan worden, of in ieder geval het leven daardoor nog een tijd kan rekken.
[10] Op de vraag welke soort zwavelzout men moet gebruiken, dient jullie dit tot antwoord: Ik weet het nog verreweg beter dan alle chemici en apothekers, dat uit zwavel verschillende preparaten worden gemaakt en er nog veel meer dan tot nu toe bekend zijn, gemaakt kunnen worden. Ze heten zwavelzouten, omdat zwavelvoor een deel een mineraal, voor een deel een vet, dat uit het binnenste van de aarde afkomstig is -evenzoveel zoutsoorten bevat als het verschillende eigenlijk minerale delen in zich heeft. Dit alles noem Ik echter niet het algemene zwavelzout, maar dat wat door Mij als zout wordt aangeduid, is het zuur van de zwavel. Het zuur echter, zoals jullie het kennen, is ook te verdelen in twee soorten, namelijk het bekende rokende bruine zwavelzuur en dan het zuivere dat helder is als water. Deze laatste moet zo worden behandeld, dat zij zich uitkristalliseert en deze kristallen moeten op een geëigende manier van al het aanwezige vocht worden bevrijd.
[11] Nadat ze dan zo droog mogelijk zijn, worden ze in een schone kom van porselein met een stamper tot poeder gewreven. Tijdens het wrijven voegt men echter op een volle koffielepel van dit zout nog een vierde deel, zoveel mogelijk arsenicumvrije, zwavelbloem erbij en wrijft deze goed fijn door het andere poeder heen en dan is dit mengsel het zwavelzout, dat in de voorgaande mededeling als zwavelzout te gebruiken is voor het bekend gemaakte doel.
[12] Op deze manier kan een apotheker of chemicus -wanneer hij daarvoor moeite wil doen -het vereiste zwavelzout bereiden; iedereen zal daar wat moeite mee hebben, omdat juist deze uit het zuivere zwavelzuur gewonnen kristallen nogal moeilijk te drogen zijn. Het drogen geschiedt het best in de loop van de tijd, doordat men het zwavelzuur zo lang Iaat uitkristalliseren, totdat men ziet dat de kristallen zich stevig hebben ontwikkeld.
[13] Een ietwat gemakkelijker, maar ook niet zo'n snelle methode om uit zulke zuren kristallen te vormen, is eventueel ook deze. Men neemt een glasschaaltje met een vlakke bodem (donker glas is beter dan licht). Dit schaaltje zet men in de zon, of in de winter -wat weliswaar niet zo goed is -op tamelijk heet zand en giet er in een keer zoveel zuur in, dat als dit de bodem bedekt, het zo hoog staat als één enkele druppel hoog is, dus hoogstens 1/4 linie (1/2 mm). Dit zuur Iaat men dan buiten in de zon staan, dan zal het zonlicht en zijn warmte de waterige vochtigheid uit het zuur verwijderen en men ziet dat de bodem van het glas met een zeer dun korstje bedekt is.
[14] Dit korstje nu is dan het gekristalliseerde zuivere zwavelzuur. Over deze korst giet men weer wat zuur en laat het op voornoemde manier verdampen. Maakt iemand dit preparaat in de winter, dan moet hij dat niet in de woonkamer of in een gewone keuken doen, maar men moet voor dit doel een eigen klein laboratorium hebben, daar de van het zuur zich losmakende waterige dampen op elke menselijke borst en luchtwegen een schadelijke invloed uitoefenen.
[15] Overigens gaat men te werk zoals bij het uitdampen door de zon, wat -zoals reeds gezegd werd -veel beter is, daar de kristallen op deze manier door de zonnestralen reeds vooruit worden verzadigd en bij de tweede verzadiging des te krachtiger worden.
[16] Er zijn echter nog verschillende manieren om uit zulk geconcentreerd zuiver zwavelzuur kristallen te vormen. Wanneer men dit zuur in schone, uit goede klei gebakken en niet geglazuurde potten doet en deze goed afsluit, dan zullen zich spoedig aan de buitenkant van de kleipotten kristallen beginnen te vormen. Deze kristallen zijn dan ook net zo te gebruiken als de andere, die men nog op andere manieren wint.
[17] Met het winnen van de kristallen zal het echter gemakkelijker gaan dan met het winnen van een volkomen arsenicumvrije zwavelbloem.
[18] Voor de ontwikkeling van de kristallen heeft echter het zuivere, witte, geconcentreerde engelse zwavelzuur de voorkeur, want in Engeland wordt ze het zuiverste gemaakt.
[19] Het vereiste zwavelzout is als zeer bruikbaar ook op een andere manier te winnen. Daar echter voor deze winning te veel, tamelijk kostbare apparaten nodig zijn en de kortste tijd 1 a 2 jaar vergt, laat Ik het na jullie een dergelijke winning van het zeer bruikbare zwavelzout te beschrijven. Ik zal jullie echter later bij gelegenheid door Mijn knecht een speciale beschrijving daarvan geven, benevens de nodige tekeningen van de apparaten.
[20] Hiermee is jullie nu de derde methode volledig bekendgemaakt en haar gebruik aangetoond.
[21] Let wel, het gewone keukenzout evenals het loogzout -uit zout of uit verschillende planten -is voor de voorbewerking doorgaans niet geëigend, daar het eerste, namelijk het keukenzout te veel grove mineraaldeeltjes bevat en niet arsenicumvrij is, terwijl het loogzout te oplossend is en soms vernietigend werkt. Dus alleen de bekendgemaakte zouten zijn voor dit prepareren geschikt.
[22] En daarmee is jullie nu over dit punt op jullie verlangen genoeg bekendgemaakt.
[23] Alvorens we echter tot een vierde methode overgaan wil Ik nog een kleinigheid betreffende de derde methode eraan toevoegen en wel iets over de vaten voor de bereiding, die in noodgeval ook voor de eerste en tweede soort te gebruiken zijn. En wat Ik jullie daarover te zeggen heb is het volgende:
[24] Als jullie een of andere van de beschreven vaten moeilijk of helemaal niet kunnen krijgen, dan kunnen jullie ze ook in de plaats daarvan laten maken uit zogenaamd papier-maché, net zoals de zogenaamde tabaksdozen, echter wel zoveel mogelijk van dezelfde kleur. Alleen moet de massa tamelijk dik worden genomen en moet goed doorbakken en gelakt zijn. Zou de schilder niet in staat zijn om de donkerviolette kleur aan te brengen, dan kan men het ook zwart schilderen. Ik spreek hier over de fabrikanten in deze stad (Graz). In Wenen, Bohemen, Parijs en Londen kan men het donkerviolet echter gemakkelijker krijgen. Alleen heeft de zwarte kleur de eigenschap, dat zij bij het inzuigen te weinig selecteert en alles voetstoots aanneemt wat op haar afkomt. Daarom raad Ik jullie aan bij de zwarte vaten de zonnestralen niet direct op de beneden liggende inzuigmedicamenten te laten vallen, maar door een iets blauwachtig of anders heel helder glas, dat heel goed op het vat moet passen. Bij de suikerpreparaten zou het het beste zijn wanneer jullie het bovengenoemde glas door middel van gesmolten rubber op de rand van het vat plakt. Dan hoeven jullie 's nachts of overdag, wanneer de zon niet schijnt, het zo klaargemaakte vat met zijn medicinale inhoud alleen met een gelijkgekleurde doek te bedekken en op een droge plaats te zetten. Bij de zouten zou echter een deksel moeten worden gemaakt, dat heel precies op het vat past. In plaats van de bovenste bekleding met een deksel moet dan echter een zoals boven beschreven glasschijf, hermetisch sluitend met kit of stopverf worden aangebracht; want in de zouten moet, zoals jullie weten, vaak worden geroerd. Wanneer het vat is voorzien van zo'n deksel, dat gemakkelijk is weg te nemen, dan is het roeren gemakkelijk, alleen moet het vat voor het prepareren van de zouten nog eens zo goed en sterk gelakt zijn als voor het prepareren van de suiker-medicamenten.
[25] Daar we dit nu vooraf besproken hebben, kunnen we meteen ongehinderd tot de vierde methode overgaan.

«« 6 / 13 »»