[1] (DE HEER:) "Als de ziel van de mens echter onder allerlei wereldse, materiële zorgen begraven ligt, of als zij begint met zich daarin te begraven, dan verduistert zij haar lichtwezen, dat tenslotte helemaal donker en duister wordt. Er is dan geen voorraad aan krachtige liefde meer in aanwezig en het kleine beetje dat nog aanwezig is, is nauwelijks voldoende voor het eigen gebruik; dat is dan de eigenliefde, die aan niemand anders meer gegeven kan worden. Maar als de liefde zo klein wordt, waar moeten dan een krachtig geloof en een krachtige wil vandaan komen, want het geloof is immers het licht uit de vlam van de liefde, en de wil de overal werkzame kracht van het licht?!
[2] Wanneer zulke mensen, die arm zijn aan liefde, uiteindelijk, ook al is het maar heel vaag in zichzelf waar zouden gaan nemen, dat hen vanwege de zwakheid van hun liefde niets wil lukken en zij meestal een streep door iedere gemaakte rekening te zien krijgen -wat zij aan zichzelf te wijten hebben, omdat er geen resultaat kan zijn of komen als de daarvoor vereiste kracht ontbreekt -, dan zouden zij nog wel geholpen kunnen worden; maar zo worden zij alleen maar boos en verbitterd over ieder succes bij andere mensen.
[3] Weliswaar is toom ook een licht, maar een verderfelijk licht. In dat helse licht zien zij dan ook al gauw allerlei drogmiddelen waarmee zij zich kunnen bevoordelen. Weldra proberen zij die middelen; maar ze mislukken meestal omdat het drogmiddelen zijn. Maar al die mislukkingen maken hen niet wijzer, maar nog kwader en bozer. Zij worden trots en hoogmoedig en beginnen hun toevlucht te nemen tot gewelddadige middelen en die ook toe te passen. Als dat een aantal malen lukt worden ze brutaler, ze worden wreed en proberen alles uit de weg te ruimen wat zij als belemmering zien voor hun vermeende geluk. Zo hebben zij zich door louter slechte middelen aanmerkelijke welvaart bezorgd en zien nu de weg waarop zij zelf opgeklommen zijn tot het geluk, als de enige juiste en ware.
[4] Als zulke mensen zoals gewoonlijk ook kinderen krijgen, kan het toch onmogelijk anders dan dat deze opgevoed worden op de wijze waarop de ouders het wereldse geluk bereikt hebben, namelijk door allerlei wereldwijsheid. Zij laten zulke kinderen dan van alles leren, -maar alleen maar voor de wereld! Van de ontwikkeling van het hart, die men eerst ter hand zou moeten nemen, is helemaal geen sprake en dat kan ook niet, omdat zowel de ouders als de leraren en opvoeders, die uit winstbejag voorkomend en vriendelijk voor hen willen zijn, zelf geen begrip meer hebben van het hart van een ziel.
[5] Alles wordt gedaan om het verstand maar zo vroeg mogelijk te ontwikkelen en te scherpen. Daartoe wordt het kind door allerlei geschenken en onderscheidingen zoveel mogelijk aangespoord, wordt bij de ontwikkeling van zijn verstand reeds vanaf het eerste begin zoveel mogelijk geoefend in zelfzucht en winstbejag, draagt fijne en luxe kleding en kent vaak reeds op tienjarige leeftijd van pure hoogmoed zichzelf niet meer. Wee het arme kind of ook een ander arm mens, die een kind met zoveel verbeelding niet de vereiste eer zou geven of het zelfs zou honen! Die heeft zich dan daarmee een blijvende vijand bezorgd!
[6] Hoe valt er dan bij zulke mensen nog aan de op Mij gelijkende, innerlijke levenskracht te denken?! Waar vind je daar de heerschappij van de mens over de gehele natuur en over de elementen, waaruit uiteindelijk al het geschapene bestaat en moet bestaan?!
[7] Wordt bij de mens echter eerst en vooral het hart ontwikkeld, en volgt daarna pas een heel gemakkelijk te bewerkstelligen en effectieve ontwikkeling van het verstand, dan wordt het zo ontwikkelde verstand een vitaal etherisch lichtleven, dat de ziel omringt zoals de lichtether de zon, waaruit dan al die heerlijke gevolgen te voorschijn komen, die jullie deze aarde overal tot leven zien brengen.
[8] Bij de juiste vorming van de menselijke ziel is en blijft de ziel iets innerlijks dat actief is, en dat wat jullie 'verstand' noemen is het uitstromende resultaat van de innerlijke werkzaamheid van de ziel. Het licht van het verstand, dat naar buiten gericht is, verlicht voor de ziel alle mogelijke kritieke, uiterlijke omstandigheden en de wil van de ziel vermengt zich dan met dit uitstralende licht en maakt op wonderbaarlijke wijze alles vruchtbaar en laat het gedijen; want als op die wijze de orde van de mens volgens Mijn orde is, komt de wil en het vertrouwen ook uit Mij of Mijn almachtige wil voort, waarnaar zich immers beslist ieder schepsel moet voegen. Wat dan zo'n binnen Mijn orde levende mens wil, moet in de wijde omtrek gebeuren, want door de uitstralende levenssfeer van een mens stroomt in wezen Mijn geest, waaraan alle dingen mogelijk zijn.
[9] Als zo'n mens dan helemaal door of uit zijn geest wordt wedergeboren, is hij volkomen aan Mij gelijk en kan hij zelf in alle levensvrijheid willen wat hij maar wil binnen Mijn orde, die hij dan zelf geworden is, en volgens zijn vrije wil moet het er zijn en moet het gebeuren. In die volmaakte levenstoestand, omdat hij aan Mij volledig gelijk is, is de mens dan niet alleen heer en meester over de schepselen en de elementen van deze aarde, maar zijn heerschappij strekt zich dan, net als de Mijne, uit over de gehele schepping in de eindeloze ruimte, en zijn wil kan de talloze werelden wetten voorschrijven en die zullen opgevolgd worden. Want zijn verheerlijkte gezichtsvermogen doordringt alles net als het Mijne en eigenlijk tesamen met het Mijne, en zijn onbeperkte waarneming ziet overal wat er nodig is in de hele schepping, en kan waar en wat dan ook voorschrijven en scheppen en helpen; want hij is immers in alles één met Mij."

«« 217 / 263 »»