[1] IK zeg: "Ja, ja, dat is nu juist de moeilijkheid, die Ik na de uitleg over de hersenen niet alleen in jou, maar in een aantal van jullie heb ontdekt, en Ik heb jullie juist daarom uitgenodigd om vragen te stellen.
[2] Het spreekt immers vanzelf, dat God, als de hoogste en zuiverste liefde, die van eeuwigheid onveranderlijk dezelfde is, nooit op een of andere wijze liefdeloos kan zijn, en dat Zij alle Haar ten dienste staande middelen zoveel mogelijk zal aanwenden om een ziel, hoe ziek die ook is, te genezen. Maar de eigen karakteristieke persoonlijkheid van de ziel kan Zij niet aantasten, Zij moet deze haar zelfstandigheid laten en de ziel in dusdanige toestanden terecht laten komen, dat die haar, als al het andere tot niets leidt, door een soort les op het goede spoor brengen!
[3] In een extreem geval kan deze weg natuurlijk alleen maar een bijzonder langdurige worden, maar dan draagt niemand anders daaraan schuld dan de te star en eigenzinnig geworden ziel, die dat natuurlijk meestal alleen maar werd tengevolge van datgene wat Ik jullie over haar onvolmaaktheid eerder heb verteld en uitgelegd.
[4] Het ligt echter aan de krachtige, eigen wil van de ziel; zij wil het zo en zij doet alleen maar wat haar goed dunkt! Wel, dan helpt geen almachtige en dus zeer krachtige tegenwerking, want dat zou de ziel pas de allerongehoordste kwellingen bezorgen! -want reeds de minste inmenging bezorgt haar de onnoemelijkste pijnen, wat zou ze dan bij een al te sterk inmengen wel uit moeten staan?!
[5] God is Zelf het grootste vuur van al het vuur en het sterkste licht van al het licht! Maar wie kan vuur verdragen, als hij zelf geen vuur is, en het grootste licht, als hij zelf geen licht is?! Kijk eens naar het linker brein, dat nog hier aanwezig is. Zie je er enig vuur in, of een lichtje ter grootte van het licht van een heliotroopkevertje in de nacht? Wat is er voor nodig alvorens dit brein geheel vuur en stralend licht wordt?!
[6] Als Ik hier echter met alle kracht Mijn invloed Iaat gelden, dan zul je deze beide linker hersenhopen niet meer zien; want zij zullen direct in die vuurtongetjes opgelost worden, die je nog wel kent, en zij zullen zich verspreiden tot Mij~ wil ze pakt en daaruit een nieuw wezen vormt. Maar hoe staat het dan met dit huidige wezen?!
[7] Opdat echter geen wezen dat eenmaal bestaat, eeuwig ooit op wat voor manier dan ook in zijn geestelijke sfeer vernietigd kan worden en in een ander wezen kan overgaan en de oorspronkelijke persoonlijkheid kan verliezen, is in dat opzicht Mijn voor eeuwig onveranderlijk vastgestelde orde immers ook goed! En ook al heeft een ziel nog zo lang nodig om volmaakt te worden, dan blijft zij toch haar oorspronkelijke ik behouden en zij zal zichzelf als zodanig ook voor eeuwig onveranderlijk herkennen, hetgeen dan hopelijk toch meer troost geeft, dan wanneer de ziel helemaal uiteengevallen in een ander individu over zou gaan, waarbij alle herinnering aan een vroeger bestaan noodzakelijkerwijs zou moeten verdwijnen en waar geen spoor van een vroeger concreet bestaan over zou blijven ! Waarvoor zou dan een voorafgaand leven, waarin men vrij over zichzelf mocht beslissen, goed geweest zijn? Zou een mens er dan beter aan toe zijn dan een kruipende worm in het stof?!
[8] Het voorafgaand leven is toch meestal gezegend met allerlei lijden. De mens, ook al is hij een koningszoon, moet vanaf zijn geboorte tot aan het graf vaak zeer zware beproevingen doorstaan. Hij heeft vaak duizend plannen gemaakt die hij alle zo geslaagd mogelijk wilde uitvoeren, maar er doemden weldra onvoorziene hindernissen op en van alle mooie plannen kwam niets terecht. In plaats daarvan kwamen er allerlei tobberijen, ziekten, ergernissen, -kortom op één aangename dag volgen gewoonlijk vijf dagen waarvan er geen enkele iets prettigs oplevert, en elk levensjaar levert een mens zeker dertig buitengewoon slechte dagen op!"

«« 243 / 263 »»