[1] Onder nog enkele van dit soort gesprekken, waardoor de leerlingen hun bedroefdheid te boven kwamen, kwamen we ook in de buurt van Kapérnaum. Daar was een tolhuis; dit stond in de buurt van de zee van Galilea en men verlangde er van iedereen de tolpenning voor de weg.
[2] Daarom ging DE TOLLENAAR, die ons goed kende naar Petrus en zei: 'Betaalt jullie Meester de tolpenning gewoonlijk niet?" (Matth. 17,24)
[3] En PETRUS antwoordde: 'Jawel hoor, als iemand die van Hem verlangt; maar ten eerste zijn we geen vreemden die volgens de wet de tolpenning moeten betalen, en ten tweede heeft niemand van ons geld, ook de Meester niet. Je weet dat daar aan zee, nauwelijks tweehonderd passen hier vandaan, mijn huis staat. We gaan er nu heen en zullen daar zeker enkele dagen blijven en ik zal je dan dadelijk de tolpenning komen brengen"
[4] Toen zei DE TOLLENAAR: 'Het heeft geen haast; behalve jullie Meester die niet uit Kapérnaum komt zijn jullie anderen immers vrijgesteld omdat jullie van hier zijn."
[5] Toen dit afgehandeld was, gingen we verder naar het huis van Petrus en toen we daar waren vroeg IK aan de leerlingen: 'Wat denk je ervan, Simon Petrus? Van wie verlangen de koningen op deze aarde nu eigenlijk precies tol of cijns? Van hun eigen kinderen of alleen maar, wat Mij goed bekend is, van de vreemdelingen?" (Matth. 17,25)
[6] PETRUS zei: 'Zoals ik bij het tolhuis met de tollenaar heb besproken wettelijk alleen maar van vreemdelingen!"
[7] Toen zei IK verder: 'Dus zijn wij als kinderen vrijgesteld! (Matth. 17,26) Maar om deze hebzuchtigen niet te ergeren, en omdat jij volgens de verzekering van je familieleden ook thuis absoluut geen geld bezit, moet je een stevige vishaak nemen, naar de zee gaan en de haak uitwerpen; de eerste vis die je naar boven haalt moet je nemen; als je zijn bek opendoet zul je er een stater in vinden! Neem deze, breng hem weg en geef hem aan de tollenaar voor Mij en jou!" (Matth. 17,27)
[8] Petrus deed nu meteen wat Ik hem had opgedragen. En zie, een zalm van zeven pond kwam aan de haak en bracht de stater - en ons een goede maaltijd; want deze vissoort is de beste en gezondste van een binnenzee. Toen Petrus terugkwam van het tolhuis, vertelde hij dat de tollenaar bezwaar maakte om de hele stater aan te nemen en dat hij maar een halve wilde aannemen; maar hij, Petrus, had hem te kennen gegeven dat zij met z'n twaalven immers evenveel gebruik gemaakt hadden van de weg als de Meester voor Zijn persoon alleen. Dat vond de tollenaar redelijk en nam uiteindelijk de hele stater aan.
[9] Maar IK zei: 'Nu, laten we de vis maar klaarmaken en de tollenaar laten voor wat hij is!"
[10] JACOBUS echter vroeg Mij hoe de stater in de bek van de vis was gekomen.
[11] En IK zei: "De Romeinen in Kapérnaum vermaakten zich ermee om staters in de zee te werpen naar hun scheepsjongens die heel goed kunnen zwemmen, en deze moesten ze er dan uithalen. Maar deze werd door onze zalm gepakt en die kauwde er een poos op. Maar omdat het metaal niet fijn te kauwen is en daarom ook niet verslonden kon worden, bleef het in de bek van de vis vastkleven; en Petrus ving juist deze vraatzuchtige zalm des te gemakkelijker omdat hij zeer vraatzuchtig was. Het wonderbaarlijke voor mensen hieraan is alleen, dat Ik dat wist. -Maar zie nu dat we wijn en brood krijgen en daarbij de vis!'
[12] Ieder deed zijn best om snel het verlangde te brengen. De wijn moest natuurlijk weer op de bekende wonderbaarlijke wijze verkregen worden. Al gauw was alles klaar en wij gingen aan tafel zitten.

«« 243 / 276 »»