[1] Hierna ging Ik met Barnabe en sommigen van Mijn leerlingen naar buiten en Barnabe liet ons zijn bezittingen zien. Wetrokken door het hele plaatsje dat uit ongeveer twintig huizen bestond; het zag er echt lieflijk en overal zeer schoon uit.
[2] Maar toen de bewoners ons zagen, vreesden ze dat wij commissarissen waren die nu van hen belastingen en misschien ook boetes zouden verlangen. Toen vertrouwde Ik Barnabe heimelijk toe wat de reden voor hun onnodige vrees was; deze riep toen enkelen bij zich en gaf hen de volste verzekering, dat hun vrees volkomen ongegrond was en dat integendeel deze plaats juist buitengewoon gelukkig te prijzen was, omdat Ik hem bezocht had en als de grootste en beste Heiland zijn dochter, die niemand anders in de hele wereld had kunnen genezen, in één enkel ogenblik zo totaal genezen had, dat ze nu honderd maal gezonder, levendiger en frisser was dan ooit tevoren.
[3] Toen ze dit van hun leider vernamen verdween hun vrees en ze waren allen hoogst verbaasd; alleen zeiden SOMMIGE VROUWEN: "Dat kunnen we niet eerder geloven dan dat we Eliza zelf hebben gezien; want haar zou alleen maar een engel Gods uit de hemelen hebben kunnen helpen, - voor een mens zou dat onmogelijk zijn, zelfs als hij de beste heiland van de hele wereld zou zijn!'
[4] Maar terwijl de vrouwen er nog met elkaar over spraken kwam Eliza ons al heel vlug achterna en nodigde ons uit voor het ochtendmaal. Toen de vrouwen Eliza zagen, schrokken ze gewoonweg en vertrouwden amper hun ogen; maar tenslotte gingen ze toch naar haar toe en vroegen haar, hoe dat toch gegaan was.
[5] En ELIZA, op Mij wijzend, zei: 'Daar staat de goddelijk verheven Heiland; vraag het Hem! Dat ik nu geheel en al gezond ben, weet en voel ik, en jullie zien het ook; van al het andere en hoe dat mogelijk was, weet Ik niets.
[6] Daarop keerden we weer om en gingen naar Barnabe's huis, waar ons een rijkelijk ochtendmaal wachtte. Dat zowel de mannen als ook de vrouwen en kinderen ons daarheen volgden, spreekt natuurlijk vanzelf; ze bleven daar die hele dag, de leerlingen onderwezen hen over Mij en over Mijn zending vanuit de hemelen hier naar de aarde, en allen geloofden nu in Mijn naam.
[7] Nadat we het ochtendmaal tot ons hadden genomen, bracht de waard Mij naar de nog steeds zeer gevaarlijke plek waar zijn dochter naar beneden was gevallen en vroeg Mij of Ik er met Mijn almacht niet voor kon zorgen, dat dit stukje weg een klein beetje gemakkelijker te passeren was.
[8] IK zei: 'Jij weet nu al dat niets Mij onmogelijk is; maar voorlopig laten wij deze plek nog zo, want het dient jullie als bescherming! Als deze plek er met was, dan waren Jullie allang ontdekt! Daarom denk Ik dat jullie deze plaats moeten laten zoals hij is en als Ik al iets voor jullie wil doen, dan maak Ik hem nog slechter begaanbaar en wel zo, dat er voortaan geen kat meer overheen kan. Maar Ik zal jullie wel een ander pad laten zien, dat reeds bestaat maar dat niemand van jullie tot nog toe ontdekt heeft!"
[9] Toen Barnabe dit van Mij hoorde vroeg hij Mij of Ik dat dan wilde doen, en IK zei: 'Wel, het zij zo!"
[10] Toen raakte er beneden ons een grote steenmassa los en daardoor ontstond er een zelfs overhangende steile wand van honderd manshoogten, waar geen mens meer overheen kon klimmen. En op de plaats waar wij stonden ontstond een soort borstwering, waar men wel overheen kon kijken, maar niet zo gemakkelijk overheen kon klimmen, wat trouwens vergeefse moeite zou zijn geweest en met groot levensgevaar verbonden. Over dit geschenk was onze waard nu zeer verwonderd en tevreden.
[11] Maar hij vroeg Mij ook onmiddellijk om de gemakkelijkere en minder gevaarlijke weg en IK zei: Die gaan we vanmiddag pas opzoeken! Het is wel een stukje verder om hierover naar Nahim te gaan, maar hij is veel gemakkelijker begaanbaar en jullie kunnen er zonder moeite met al je huisdieren over naar boven en naar beneden gaan en dat is voor jullie toch ook een belangrijk voordeel"

«« 265 / 276 »»