[1] ROCLUS zegt lachend: 'Wat ben jij een vreselijke opschepper! Als je nog nooit een onwaarheid hebt gesproken dan heb je het nu gedaan! Daar laat die jonge vlegel mij de heerlijke Nazarener eerst uitvoerig beschrijven en zegt nu, dat hij al geruime tijd bij hem in dienst is. Niet slecht, helemaal niet slecht! Eerst weet hij nog zo goed als niets over hem en nu is hij zelfs zijn dienaar! Neen, maar nu vraag ik je toch om dat te bewijzen, anders zal ik ervoor zorgen dat jouw blonde lokken te berge rijzen! Begrepen?! Kom dus maar op met het bewijs!"
[2] RAPHAËL zegt: 'Ja m'n vriend, met dit verzoek maak je me niet bang en ik zal in staat zijn om alles te doen wat je maar verlangt, als je tenminste iets verstandigs vraagt en iets wat men zich voor kan stellen; want voor iets doms en iets dat men zich niet voor kan stellen bezit ik geen kracht en geen macht. Vertel me dus vlug waarmee ik het moet bewijzen, dan zal ik het ook even vlug ten uitvoer brengen!"
[3] ROCLUS keek Raphaël nu strak in het gezicht en zei: 'Wel, mijn lieve, jonge vriend, hier heb ik een steen van de grond opgeraapt die ongeveer vijf pond weegt. Hij is van bruin graniet en is voor zover ik weet met geen enkel metaal verwant. Maak er goud van, maar het gewicht moet gelijk blijven!"
[4] RAPHAËL zegt: 'Kortzichtige man, als.dat goud wordt, zal de klomp wel drie keer zo zwaar worden! Het gewicht kan dus niet gelijk blijven als aan de vorm en de omvang niets veranderd mag worden! Wat wil je nu dat er verandert?"
[5] ROCLUS zegt: 'Laat vorm en omvang hetzelfde blijven en het gewicht veranderen ten behoeve van het wonder!'
[6] RAPHAËL zegt: 'Houd de steen nu dan stevig vast, opdat hij niet wanneer hij als een goudklomp driemaal zwaarder is geworden uit je hand valt; want de oerplotselinge gewichtstoename geeft altijd hetzelfde gevoel als wanneer er een steen van ongeveer tien pond uit de lucht in je handen zou vallen! Je zou dus wel eens met goudklomp en al om kunnen vallen!"
[7] ROCLUS zegt: 'Dat ongeluk zal mij waarschijnlijk niet overkomen!'
[8] Dit zei Roclus enkel vanuit een soort twijfel over het slagen van het bewijs. Op hetzelfde moment wil Raphaël de steen echter in goud veranderen. De steen verandert op dat moment ook helemaal in goud en werpt door de plotselinge gewichtstoename Roclus op de grond en wel zo hard, dat Roclus zich flink bezeerde en hij nauwelijks in staat was om weer op te staan.
[9] Toen hij (ROCLUS) weer op zijn benen stond begon hij Raphaël te verwijten dat hij het moedwillig had gedaan: 'Luister, wonderbaarlijke, baldadige jongen, tien van zulke goudklompen zijn niet waard om je daarvoor zo'n pijn te laten welgevallen! Had je me dan niet kunnen zeggen: 'Nu gebeurt de verandering!'? Ik ben immers met mijn hoofd en mijn handen zo hard op de grond terecht gekomen alsof ik uit een hoge boom ben gevallen! Mijn hoofd doet nog ontzettend pijn! O, jij baldadige wonderjongen, genees me nu ook van mijn hevige hoofdpijn, als een nog groter bewijs van de waarheid van hetgeen je gezegd hebt!'
[10] Nu blies Raphaël in de richting van Roclus en op hetzelfde ogenblik voelde Roclus geen enkele pijn meer, en RAPHAËL zei tegen hem: 'Til nu ook de klomp goud van de grond op en bekijk hem of hij wel helemaal van echt goud is!"
[11] ROCLUS deed dat en riep meteen ook zijn elf metgezellen erbij en zei: 'Kijk hier eens en oordeel zelf!"

«« 55 / 276 »»