[1] Lazarus vroeg Mij wat Ik nu ging doen.
[2] Ik zei: "We gaan nu allemaal naar buiten, en zullen op de heuvel een plek zoeken die van hier af in de richting van de morgen ligt; daar zullen wij vandaag nog dingen beleven en meemaken, die voor ons, mensen van deze aarde, buitengewoon zijn.
[3] Met dit antwoord waren allen volkomen tevreden, behalve Nikodemus, want hij wist dat er 's middags twee Farizeeën bij hem op bezoek zouden komen.
[4] Daarom wendde hij zich tot Mij en zei (Nikodemus): 'Heer en Meester, U kunt in mijn hart zien en weet hoe ontzettend graag ik erbij zou zijn en alles zou willen zien en horen! Als U nu de heuvel op gaat, die ook nog mijn eigendom is - dat wil zeggen, zolang ik leef , dan zou ik graag meegaan; maar nu moet ik vanwege die twee aangekondigde Farizeeën thuis blijven en lijd ik voor mijn ziel een groot verlies. Heer, wat kan ik daar nu aan doen? Aan de ene kant vind ik het wel goed dat U Zich onttrekt aan het zicht van die zwartjassen (Farizeeën) , maar dat ook mijn ogen U daardoor niet meer kunnen zien en mijn oren U niet meer kunnen horen tot heil van mijn ziel, dat bevalt mij helemaal niet!
[5] Ik vraag daarom nog eens, wat daar op een goede manier aan te doen is. Moet ik misschien helemaal niet op de beide Farizeeën wachten en met U de heuvel opgaan, of moet ik hier blijven om te weten te komen wat de reden van hun komst is? Dat laatste lijkt mij echter niet nodig; want aan U, o Heer, is immers alles bekend en U weet dus ook wat die beide Farizeeën vanmiddag naar mij voert. Mocht het om iets onbelangrijks gaan, dan zou ik de twee Farizeeën laten komen -en ook weer laten vertrekken! Gaat het echter over iets wat op U betrekking heeft, dan zou het toch weer goed zijn om thuis te blijven. - Wat zegt U, o Heer en Meester, daarvan?'
[6] Ik zei: 'Je gaat met ons mee; die beide Farizeeën zullen wel horen waar wij heengegaan zijn en ons dan meteen achternakomen! Ter plaatse zullen ze wel ervaren hoe het met datgene wat op Mij betrekking heeft, staat; want Ik wil juist dat zij zien wat er buiten op de heuvel allemaal gebeurt, en hun lippen zullen op een heel bijzondere manier verzegeld worden. Ikzelf zal daar weinig of niets doen en Ik zal de beiden alleen door de hun reeds bekende Romeinen, door Rafaël en door de zeven mannen uit Opper-Egypte laten bewerken, en het tweetal zal zwijgen als het graf. Mij zullen zij echter niet herkennen en zij zullen ook weinig naar Mij vragen; want temidden van een paar honderd mensen is iemand niet zo snel te vinden.
[7] Je hoeft thuis bij je huisgenoten niet eens een bericht achter te laten waar je heengegaan bent; zij zullen in dit dorp heel snel van de kinderen, knechten en meisjes horen waar je naartoe bent gegaan en ze zullen je al gauw op de hielen zitten. Maar je hoeft absoluut geen angst voor hen te hebben; zij zullen je echt niet verraden! Aan degenen die in Mijn plaats zullen spreken en handelen, zal wel ingegeven worden wat zij moeten zeggen en wat ze moeten doen, laat nu dus alle vrees en zorg varen en ga welgemoed met ons mee naar de mooie heuvel, die Ik daarnet heb aangegeven!'
[8] Nadat Nikodemus dat van Mij gehoord had, klaarde zijn gezicht op en gaf hij zijn mensen opdracht om over ongeveer drie uur voldoende brood en wijn naar boven te brengen.
[9] Lazarus vroeg wat er intussen met de jongelui moest gebeuren.
[10] Ik zei: 'Ook die gaan met ons mee naar de heuvel; want Ik wil dat deze jongeren nu ook hogere ervaringen op zullen doen, dus moeten zij ons ordelijk volgen!'
[11] Toen was alles gereed voor het vertrek en wij stonden op en gingen, slechts door enkele kinderen opgemerkt, naar buiten en naar de genoemde plek, die wij al gauw bereikten omdat die niet ver van het plaatsje aflag.
[12] De heuvel was in totaal slechts ongeveer dertig manshoogten hoger dan het gehucht Emmaüs en had bovenop een grote, open plek, die rijkelijk met gras begroeid en in noordelijke richting enigszins bebost was. Vrijwel in het midden van de open ruimte bovenop de heuvel verhieven zich enkele rotsblokken boven de grasbodem, die één tot twee manslengten hoog en van alle kanten goed te beklimmen waren. Bovenop deze rotspartij had Nikodemus een naar de smaak van die tijd en die plaats heel sierlijke, ruime hut laten bouwen, van waaruit men net als op de Olijfberg een heel mooi vergezicht had.
[13] Ik betrok weldra met sommigen van Mijn leerlingen de genoemde hut, die naar alle kanten vrij uitzicht gaf; alle anderen legerden zich om de rotspartij en letten goed op alles wat er eventueel zou of kon gebeuren, of wat Ik eventueel zou doen of zeggen.
[14] Na korte tijd, toen alle aanwezigen geleidelijk om de rotsen een plaatsje hadden gevonden, riep Ik Nikodemus bij Me en zei tegen hem: 'Let nu goed op; want de beide aartsfarizeeën zullen, begeleid door twee Levieten, nu ook direct bij ons zijn! Wat jij, Lazarus, de Romeinen, Rafaël en de zeven mannen uit Opper-Egypte te zeggen en te doen zullen hebben zal in jullie hart en je mond gelegd worden, maar zeg tegen de blinden voorlopig niets over Mij!'
[15] Daarop ging Nikodemus weer naar zijn plaats, die hij met Jozef van Arimatea, Lazarus, de Romeinen, Rafaël en de zeven mannen uit OpperEgypte deelde, en wachtte op de aangekondigde mensen, die nu ook al in een grimmige stemming op het vlakke deel van de heuvel arriveerden.

«« 143 / 229 »»