[1] Toen we ons weer naar de Olijfberg begaven volgden ons ook Nikodemus, Jozef van Arimatea en de oude rabbi, en Nikodemus zei terstond tegen Mij: 'O Heer, mijn Liefde aller liefde, vandaag heeft U die despoten eens flink en onverbloemd de waarheid gezegd! Ja, het was wel een wonder boven wonder dat ze vandaag niet zoals laatst naar de stenen hebben gegrepen! Ik heb werkelijk bij ieder van Uw heilige en volledig ware woorden zo'n echte grote vreugde gevoeld als anders niet gauw het geval is. Het heerlijkste van alles vond ik ten eerste, dat bijna al het in de tempel aanwezige volk Uw heilige levensleer aannam, en ten tweede dat de Farizeeën en schriftgeleerden met iedere strikvraag die ze aan U stelden zichzelf het meest te pakken hadden en bij het volk ook het laatste vonkje geloof en vertrouwen dat het nog had, hebben verspeeld.
[2] O, dat was goed voor die aanmatigende en heerszuchtige, schijnheilige huichelaars en zelfzuchtige zeloten, die zichzelf nu al een hogere plaats toebedachten dan God en Mozes zelf Hoe ze ook het volk wilden doen geloven dat God alleen via hen met het volk verkeert en alleen hun stem en hun gebeden aanhoort en verhoort. Maar vandaag is hun duidelijk in het bijzijn van het volk uit de doeken gedaan in welk aanzien ze voor God staan en dat was zo iets voortreffelijks, dat kan gewoon niet meer overtroffen worden door iets anders! Nu, die zullen wel weer de ene vergadering na de andere houden, waarvan de ene nog slechter en dommer zal zijn dan de andere !
[3] Het beste daarbij is nog dat hun meningen onderling verdeeld zijn! De minder ergen zien tenminste nog in dat ze niets tegen U kunnen uitrichten; maar die echte verstokte tempelaanhangers zien ook dat niet in, ofschoon ze juist vandaag hun totale machteloosheid zouden moeten voelen. Kortom, over Uw algehele overwinning over die vreselijke duisterlingen ben ik zo verheugd, dat ik nu welluid zou willen roepen: Heil aan Hem die in U tot ons is gekomen in de naam van de Heer!'
[4] Ik zei: 'Ja, inderdaad, je hebt goed gevoeld en juist gesproken; maar het liefst zou Ik toch gehad hebben, dat ook de Farizeeën en alle schriftgeleerden de waarheid zouden hebben ingezien en van mening waren veranderd. Maar nu zijn ze nog even verstokt als ze voor die tijd waren.
[5] Ze hebben via hun spionnen ontdekt dat Ik met Mijn leerlingen en alle andere vrienden deze berg ben opgegaan en er zal amper twee uur voorbijgaan of wij zullen hun nieuwe knechten en achtervolgers hier te zien krijgen. Maar Mijn tijd, waarover Ik met jullie reeds gesproken heb, is nog niet aangebroken, daarom zal Ik hen door Mijn Rafaël, maar eerst door de zeven hier nog aanwezige Opper-Egyptenaren, flink laten tuchtigen, dan zullen ze ons weer een tijd lang met rust laten. Maar nu gaan we aan tafel om onze ledematen te versterken! Degenen die beneden zijn moeten maar doen wat zij willen!'
[6] Hier kwam Rafaël met de hem toevertrouwde schare en deelde Agricola mee, dat hij nu volgens Mijn wil alle jonge mensen Romeins, Grieks en ook de taal der joden had leren spreken en dat ze in Rome daarom goed te gebruiken zouden zijn, omdat ze de genoemde talen niet alleen volledig konden spreken, maar ook konden schrijven en lezen.
[7] Daar was Agricola uitermate verheugd over, omdat hem daarmee een grote zorg en veel werk was afgenomen. De jonge mensen begroetten Mij nu in de joodse taal en begaven zich toen op Mijn aanwijzing naar hun tenten, waar ook voor hen de tafels goed waren voorzien.
[8] Wij gingen daarna onmiddellijk naar onze eetzaal, gingen op dezelfde plaatsen zitten als daarvoor en bedienden ons van de goed toebereide spijzen en de buitengewoon goede wijn.

«« 204 / 229 »»