[1] Nikodemus zei: 'O Heer, deze genadige vraag van U geeft zelf al het antwoord volgens het gevoel van ieder mens; want in de vraag zelf ligt al het duidelijke antwoord en het zou daarom overbodig zijn er antwoord op te geven. Ik maak eruit op dat U daarmee alleen maar allergenadigst heeft willen aangeven dat een volmaakte ziel na het afleggen van het lichaam Uw hele schepping in een eindeloos veel helderder licht zal zien dan ooit in het lichamelijke leven voor haar mogelijk geweest zou zijn, en ook dat zo'n ziel alles wat zij beleefd en op aarde mee en doorgemaakt heeft, veel duidelijker in haar herinnering zal bewaren dan zij ooit in haar lichaam had gekund. - O Heer, heb ik nu goed geantwoord?'
[2] Ik zei: 'Volkomen, en Ik zal jullie ook de reden daarvan laten zien, opdat mettertijd niemand zal zeggen: 'Ja, Hij, de Waarachtige, heeft ons wel bevolen om dat te geloven, en het zal allemaal beslist wel zo zijn als Hij ons Zelf heeft geleerd, zonder ons evenwel het hoe en waarom nader uit te leggen!' Nee, zo wil Ik jullie niet leren! Want jullie wil Ik het immers geven om het geheim van het Godsrijk te begrijpen. Luister dus naar Mij!
[3] Het lichaam, zoals het is, zou als dode materie niets kunnen zien horen voelen, ruiken of proeven als er zich geen levende ziel in bevond. Het is dus alleen maar een noodzakelijk werktuig van de ziel, zo gebouwd en goed ingericht, dat de ziel het voor de buitenwereld kan gebruiken. Zij kan dus door middel van het lichaam naar buiten kijken, horen en onaangename of aangename dingen gewaarworden. Zij kan van de ene plaats naar de andere gaan en met de handen allerlei werk verrichten.
[4] De bestuurder van de lichaamsdelen is het verstand van het hart en zijn wil, want het lichaam zelfheeft noch een verstand noch een wil, tenzij de ziel voor haar wereldse en zinnelijke lusten zelf in het vleselijke overgaat en zich dan zo zeer met haar vlees vereenzelvigt dat zij het bewustzijn van haar geestelijke Ik verliest. Natuurlijk is dan ook haar hele verstand en haar wil volledig vleselijk geworden. In dat geval is de ziel dan bijna zo goed als helemaal dood, en dan komt het haar als volstrekte nonsens voor wanneer zij iets hoort over een zuiver geestelijke zelfstandigheid en over een geestelijk leven na de dood van het lichaam.
[5] Maar zelfs zo'n vleselijke ziel sterft eigenlijk niet nadat zij met veel pijn het lichaam verlaten heeft, maar leeft verder in de geestenwereld; dat voortleven is dan net zo pover als haar besef en haar zelfbewustzijn in een zuiver geestelijke sfeer. Welnu, zo'n ziel leeft dan aan gene zijde weliswaar verder, maar alleen zo als in een wat helderder droom en weet vaak niet dat zij ooit al eens in een andere wereld geleefd heeft, maar zij leeft en handelt volgens de haar eigen zinnelijkheid.. En als zij door lichtere geesten die zich aan haar kenbaar maken, wordt vermaand en onderwezen over het feit dat zij zich nu in een andere en geestelijke wereld bevindt, dan gelooft zij dat niet en hoont en bespot hen die haar de waarheid vertellen.
[6] Er is veel tijd nodig alvorens zo'n verwereldlijkte en vervleselijkte ziel aan gene zijde tot een helderder inzicht komt. Als het echter steeds lichter in haar wordt, dan keert ook haar herinnering terug naar de mate waarin het lichter in haar wordt, en dan kan zij ook alles zien, horen en voelen wat op, boven en in de aarde gebeurt.
[7] Is een ziel echter reeds hier op deze wereld door de geestelijke wedergeboorte helemaal volmaakt geworden en daardoor reeds hier in staat om de zuiver geestelijke en hemelse dingen te zien en duidelijk waar te nemen, .dan komt ze in zichzelf ook tot de juiste en volledig ware aanschouwing van de hele materiële schepping, en weet zelfs alles wat er op de maan en op en in de zon gebeurt, wat de sterren zijn en waarvoor zij geschapen werden en wat er zich allemaal op en in bevindt.
[8] Wanneer zo'n volmaakte ziel van haar zware lichaam verlost is, is haar waarneming volkomen gelijk aan die van God, en zij zal dan - als zij dat wil - alziend, alhorend, alwetend en alvoelend zijn. Als dat zo is, hoe zou zij dan, terwijl zij net als God zelf schepster van haar woonwereld kan zijn en ook zal zijn, al haar herinneringen aan het verleden kunnen verliezen?
[9] Opdat je echter zult zien en nog dieper zult beseffen, dat hetgeen Ik nu tegen jou gezegd heb volledige werkelijkheid is, zal Ik nu de zielen van jou en van nog een paar aanwezigen voor enkele ogenblikken vrij maken, dan kun je in die toestand zeggen watje gezien, gehoord en waargenomen hebt! - En zo zij het!'
[10] Toen werden er verscheidenen in een heldere magnetische toestand verplaatst, en zij bevonden zich eerst in een hun onbekende omgeving, die hun allen erg goed beviel, zodat zij Mij vroegen om hen nu maar verder in die hemels mooie omgeving te laten; want zij wilden helemaal niet meer naar deze aardse wereld terugkeren
[11] Ik vroeg hun echter, of zij deze wereld ook niet zagen.
[12] Allen antwoordden toen: 'Ja, Heer, maar wij zien haar alsof zij achter ons ligt, en wij zien haar ook als het ware door en door!
[13] Ik vroeg hun of ze de grote stad Rome zagen.
[14] Allen beaamden dat en ze beschreven alles wat ze daar zagen.
[15] Toen de aanwezige Romeinen dat hoorden, kwam er geen eind aan hun verbazing over de juiste en precieze manier waarop degenen die Ik in vervoering had gebracht Rome beschreven, hoewel geen van hen ooit in Rome was geweest, noch een prent van deze stad had gezien.
[16] En Ik vroeg hun of zij het uiterste oosten van Azië ook zagen.
[17] En zij gaven allen ten antwoord: 'Ja, Heer, we zien ook het uiterste van dit grote werelddeel, want verder naar het oosten zien we niets dan alleen maar water en nog eens water met uitzondering van een paar eilanden! Maar het is een groot rijk, en we zien ook een verschrikkelijk grote stad die door een muur van wel een dagreis lang omsloten is, en daarbinnen ontelbaar vele mensen!'
[18] Ik zei: 'Hoe zijn ze gekleed?'
[19] Toen beschreven zij meteen exact de klederdracht van deze mensen, en één van de gewezen Farizeeën, die later joodse Grieken werden, verwonderde zich daar uitermate over, omdat hij in de gelegenheid was geweest enkele Chinezen in het uiterste oosten van Opper Indië te zien.
[20] Vervolgens liet Ik hen een blik op de maan werpen, en zij beschreven in het kort deze treurig uitziende kale wereld, waarin zij behalve enige groepen treurig uitziende, grijze kobolden niets zagen. Er was daar geen boom en geen gras en ook geen dier te bekennen.
[21] Daarna bracht Ik hen weer in hun normale toestand terug waarbij zij de volledige herinnering behielden aan alles wat ze hadden gezien.
[22] Toen zij zich dus weer helemaal in de natuurlijke toestand bevonden, zei Nikodemus: 'O Heer, dat is toch wel meer dan wonderbaarlijk! Wij waren hier, zagen U en alle anderen duidelijk, en toch zagen we ook alles wat wij beschreven heel duidelijk en helder, en ik heb nu waarlijk zelf ondervonden hoe onbeschrijflijk veel duidelijker het zien van de vrije ziel is dan wanneer de ziel met het lichaam is verbonden. Maar wij zagen alles niet alleen veel duidelijker, zowel dichtbij als ook op grote afstand, maar wij hoorden ook alles. En als we een boom of een huis of een schip op zee of ook een mens of een dier zagen, dan zagen we het helemaal in de natuurlijke uiterlijke vorm; maar we zagen het ook door en door, hoewel het niet doorzichtig was.
[23] Ja, bij de mensen zagen we zelfs hun gedachten, die eerst als kleine beeldjes in hun hart zichtbaar werden. Wanneer die net als een muggenzwerm naar hun hoofd opstegen, werden ze lichter en meer gevormd, daalden vervolgens weer naar het hart terug, werden daar groter en duidelijker en traden dan weldra buiten de sfeer van die mens, werden groter en groter en vormden een echte wereld om hem heen. Maar bij de dieren was daarvan niets te ontdekken.
[24] Maar wat is er aan de hand met die armzalige maan? Dat het een materiële wereld is, dat is duidelijk, maar zo kaal, woest en verlaten als de hoogste top van de berg Ararat! Wie zijn toch die armzalig kleine, grijze kobolden? Ze hebben wel zo ongeveer de menselijke vorm, maar ze lijken toch meer tot een diersoort van dat hemellichaam te behoren, hoewel ze in zekere zin toch eerder geesten dan stoffelijke wezens lijken te zijn. Want ik zag dat zo'n wezen zich in eens erg groot maakte en dan weer popperig klein. Als zo'n wezen zuiver stoffelijk zou zijn, geloof ik dat hij zijn lichaam niet zo gemakkelijk zou kunnen vergroten en verkleinen. -Dus, Heer en Meester, wat is er met de maan aan de hand?'
[25] Ik zei: 'Dat, Mijn vriend, zul je nog vroeg genoeg te weten komen, en daarover kun je van gedachten wisselen met Mijn leerlingen, die van dat alles al heel precies op de hoogte zijn. Maar Ik heb jullie nog veel belangrijker dingen te laten zien en te vertellen, maar pas na de ochtendmaaltijd. Want dadelijk zullen de dertig Grieken de berg op komen, een ochtendmaal nemen, en een aantal zaken met de jongeman daar bespreken. Zij komen vroeger omdat de nachtelijke verschijnselen hen ook verontrust hebben.'
[26] Nikodemus zei: 'Heel goed, heel goed, Heer en Meester, alleen Uw wil geschiede! Alleen zou ik vooraf nog graag willen weten wie deze wonderbaarlijk mooie jongeman is, waar hij vandaan komt en hoe hij heet.'
[27] Ik zei: 'Dat zul je bij deze gelegenheid wel horen! Zijn naam is Rafaël.'
[28] Nikodemus zei: 'Zo luidt toch volgens de oude Schrift de naam van een aartsengel! Is het soms de aartsengel zelf? Als dat zo is, zou me een grote vrees kunnen overvallen! Ja, ja, ik heb het meteen in het begin al gezegd!'
[29] Ik zei: 'En Ik heb je niet tegengesproken, maar jou en jullie allen tot nu toe laten zien wat en wie een engel van God is. Waarom zou je dan nu angstig worden voor deze engel, daar je toch ook voorbestemd bent zelf een aartsengel te worden? Maar om alle twijfel over deze engel bij je weg te.nemen zeg Ik je, dat hij de geest van Henoch is! Zijn lichaam is nu Mijn wil. Daarom zei Ik je immers dat er in de hemelen geen andere aartsengelen zijn en ooit zullen zijn dan slechts die, welke eerst reeds in het vlees op een wereld geleefd hebben. Maar nu genoeg daarover, want de Grieken komen er al aan! Laat niemand Mij echter aan hen bekend maken, want het is hun tijd nog niet om Mij Zelf nu al te leren kennen!'
[30] Daarop liep Ik een eindje verder, terwijl de naderbij komende Grieken in de dichtstbijzijnde tent een plaats zochten. Dat het ochtendmaal voor de dertig Grieken al op de tafel in de tent gereed stond, behoeft nauwelijks vermeld te worden. Het werd ook weldra door hen genuttigd.

«« 58 / 229 »»