[1] Maar nu kwamen ook de kinderen en nodigden ons uit voor het middagmaal, waaraan wij gehoor gaven. Het herberghuis, wel een van de mooiste en indrukwekkendste in de hele wijde omtrek, was in zijn geheel opgebouwd uit fraai gehouwen quaderstenen* (*Vlak gehouwen zandsteen.) en had boven de benedenverdieping nog twee gewelfde verdiepingen. Op iedere verdieping bevonden zich drie grote zalen, en in elk daarvan konden ongeveer zevenhonderd mensen eten. Maar behalve de drie eetzalen bevonden zich op iedere verdieping ook dertig woonkamers, elk voorzien van twee vensters, die natuurlijk niet met glazen ruiten gesloten konden worden, zoals (nota bene) in deze tijd in Europa; maar destijds waren er in Damascus fabrieken die een volledig doorzichtig perkament produceerden, net als het tegenwoordige glas, en met dergelijke stukken perkament waren de vele vensterramen heel sierlijk afgedekt, en de wind en de dikwijls grote hitte van de dag konden de zalen en de kamers niet binnendringen. Dit soort venstervoorzieningen was iets zeldzaams, omdat die te kostbaar was, en men gebruikte in plaats daarvan verschillende kleuren gordijnen aan de binnenkant van de venstertralies.
[2] Wij werden via gemakkelijke en brede marmeren trappen naar de tweede verdieping gebracht en daar naar de middelste hoofdzaal, waar een grote, lange tafel voor ons gedekt was. Daar stond een grote hoeveelheid van het fijnste brood en grote bekers van zilver en goud, vol met de beste wijn. Het goed bereide kalf lag al in stukken gesneden op de vele schalen, die ook van het zuiverste zilver gemaakt waren. Verder was er nog een aantal goed bereide bijgerechten, zoals welbereide vissen, en ook kippen, duiven en lammeren en allerlei goede vruchten, zoals allerlei soorten fruit en zoete bessen.
[3] De Romeinen zetten grote ogen op en Agricola zei: 'Werkelijk, zo'n pracht en zo'n rijkdom ben ik lang niet meer tegengekomen en zo'n goed en rijkelijk gevulde tafel ook niet, en de eetzaal van de keizer in Rome overtreft deze niet in sierlijke pracht!'
[4] Toen de Romeinen enigszins bijgekomen waren van hun verbazing, gingen wij aan tafel en begonnen te eten en te drinken; allen verkwikten zich en genoten intens van dit voortreffelijk bereide middagmaal; maar ze konden natuurlijk nog niet de helft van wat er klaargemaakt was opeten, omdat het in een te grote hoeveelheid aanwezig was.
[5] Onder het eten werd weinig gesproken. Pas toen de wijn de tongen van de gasten meer en meer losmaakte, begonnen de Romeinen als eersten spraakzaam te worden, en Agricola vroeg aan de vergenoegde en daarbij toch zeer vroom gestemde waard: 'Maar zeg mij eens: levert een dergelijke herberg eigenlijk zoveel winst op, dat zeker jouw voorouders reeds een dergelijk indrukwekkend prachtig gebouw hebben kunnen bouwen?'
[6] De waard zei: 'Rechtvaardige en machtige heer, een dergelijke herberg brengt in het verloop van een jaar natuurlijk wel een aardige winst op; maar al zou ik de winsten van honderd jaar bij elkaar doen, dan zou het toch nog niet mogelijk zijn om daarmee zo'n huis te bouwen.
[7] Kijk, de raambedekking had weliswaar mijn vader en voor een deel ook ik aangebracht; maar het huis en de muren zijn al heel oud en ouder dan de stad Bethlehem, die David, de grote koning der joden, liet bouwen, waarom zij nog steeds de stad van David heet! ..
[8] Voor een deel moet reeds Saul, de eerste koning der joden, dit huls gebouwd hebben; en toen na hem David door Gods raadsbesluit tot koning gezalfd is, heeft die het eerst voltooid, nog voordat hij de stad begon te bouwen, en hij heeft het naderhand ook lange tijd bewoond. In dit. huis heeft hij veel van zijn psalmen geschreven, waarvan er nog enkele in de witte marmeren stenen te zien zijn en voor iemand die in het oude schrift thuis is ook gelezen en begrepen kunnen worden.
[9] Ook de schalen en de bekers die ik de Heer en Meester, die aanbidding en de hoogste verering waard is, heb voorgezet, moeten nog uit de tijden van David eigendom van dit oude huis zijn. Maar Hij alleen zal het beste weten of daar iets van waar is.
[10] Zo moeten ook ik en mijn voorouders langs een zijlijn van David afstammen. Maar zeker is tenminste dat er in onze huiskroniek, die enkele eeuwen teruggaat, niet voorkomt dat iemand ooit dit huis en dit landgoed ergens door koop tot eigendom verkregen heeft. Maar hoe het ook zij, toch is het zeker en waar, dat ten eerste noch mijn grootvader noch mijn vader noch ikzelf dit huis gebouwd heb, en ten tweede dat het met alles wat tot het huis behoort en wat. zich in het huis bevindt, mijn volledig en rechtmatig eigendom is en ik niemand op de wereld iets schuldig ben.
[11] De zilveren en gouden voorwerpen zijn wel voor het grootste deel door mijn voorouders, die mij uit onze huiskroniek meer bekend zijn, steeds redelijk en eerlijk aangeschaft. Ik heb tot nu toe nog niets van dergelijke kostbaarheden het huis binnengebracht; want ten eerste is dit huis daar toch al zeer rijkelijk van voorzien, en ten tweede ben ik werkelijk met zo erg gehecht aan al dat soort dingen omdat die, hoe prachtig ze ook zijn, toch na korte tijd allemaal achtergelaten moeten worden, en in de ogen van de eeuwige Rechter zullen dan alleen die schatten waarde hebben., die wij ons eigen gemaakt hebben door het opvolgen van Zijn zeer heilige wil, die ons geopenbaard is door Mozes en Zijn profeten.
[12] Dat is zo mijn innerlijke overtuiging, waar ik ook tot het graf steeds trouw aan zal blijven, en van nu af aan des te sterker, aangezien mij door de nooit verwachte komst van de Heer en God zo'n eindeloos groot heil overkomen is. Maar nu wend ik mij vol eerbied tot de Heer Zelf'

«« 118 / 220 »»