[1] Op deze uitnodiging van Mij stond één van de joodse Grieken, die we al kennen, op en zei: 'Heer en Meester, uit Uw mond, en met Uw instemming ook uit de mond van Rafaël, hebben wij al zo veellichtende waarheden gehoord, dat ik nu werkelijk niets meer kan bedenken wat mij onbekend is, en het zal dus voor ieder van ons moeilijk worden om U nog Iets te vragen, waarover U ons nog geen verklaring hebt gegeven. En wat U ons verklaard hebt, is ook zodanig uitgelegd dat zelfs een zeer eenvoudig verstand het heel duidelijk moet begrijpen; daarom blijven er nu vrijwel geen vragen meer over die wij U zouden kunnen stellen om er een nog helderder licht over te krijgen.'
[2] Ik zei: 'Heil jouw ziel, als die nu al zoveel levenslicht opgezogen heeft! Wanneer jij echter geen onverlichte hoeken meer in jezelf kunt vinden, dan zal er vast iemand anders zijn die nog menige duistere plek in zichzelf bespeurt, en mettertijd ook jijzelf misschien weer!'
[3] Toen de joodse Griek dat van Mij gehoord had, boog hij voor Mij en ging weer zitten.
[4] Daarop zei Lazarus: 'Heer en Meester, ik heb nog wel een paar van die donkere hoeken in mij; als U zo genadig wilt zijn om die te verlichten, zou dat een grote lafenis voor mijn ziel zijn!'
[5] Ik zei: 'Ik weet al waar jij naar dorst, en Ik zou daarover ook een lichtend antwoord in je hart kunnen leggen; maar omdat het hier gaat om het verlichten van allen die hier aanwezig zijn, zodat menigeen onder jullie ook ge waar zal worden of het in hemzelf al wel volkomen licht is, moet jij je vraag maar openlijk stellen, dan zal Ik je ook voor ieder hoorbaar en duidelijk antwoord geven!'
[6] Daarop zegt Lazarus verder: 'Heer en Meester! Na wat U ons uitgelegd hebt over de grote sferen en hemellichamen, over de hulsgloben en over de Grote Scheppingsmens, is het wat de huiveringwekkend eindeloze grootheid van de eeuwig onbegrensde ruimte betreft heel licht in mij geworden; maar al gauw daarna heb ik een heel grote duistere kloof ontdekt, waar zelfs mijn stoutmoedigste gedachte niet overheen durft te vliegen!
[7] Kijk, dat de scheppingsruimte oneindig is en dus in geen enkele richting een einde kan hebben, is mij en zeker ook ieder ander duidelijk! Maar hoe zit het met het eeuwige bestaan ervan? Wie heeft die ruimte zo eindeloos ver uitgestrekt, en hoe en wanneer? Wat is nu eigenlijk de eeuwigheid, en hoe is, in tijd en ruimte, God Zelf eeuwig en in alles oneindig? Kijk, Heer en Meester, dat is voor een sterfelijk mens tegenover U vast en zeker een zeer ongepaste vraag; maar wat kan een ziel, die ook in deze sfeer behoefte heeft aan licht, eraan doen dat dergelijke gedachten in haar opkomen?'
[8] Ik zei: 'Jij noemde dat een zeer ongepaste vraag ten aanzien van Mij; Ik noem dat echter een heel goede en zeer passende vraag, en wil jullie allen daar een zo helder mogelijk antwoord op geven!'
[9] Kijk! God, ruimte en eeuwigheid zijn weer gelijk aan de begrippen Vader, Zoon en Geest. De Vader is geheel en al liefde en zodoende een eeuwig streven naar het meest volmaakte 'zijn' door de kracht van de eeuwige wil in die liefde. De ruimte ofwel de Zoon is het uit dat eeuwige streven van de liefde eveneens eeuwig voortvloeiende 'zijn'. De eeuwigheid ofwel de Geest, als de eindeloze oerkracht in de Vader en de Zoon, is het in het werk stellen en het verwezenlijken van de strevingen van de liefde in de Zoon.
[10] Als de ruimte ooit zou zijn begonnen zich als het ware vanuit één punt in alle richtingen uit te breiden tot in het oneindige, dan was hij in de eerste plaats tot op dit moment evenmin oneindig als de Grote Scheppingsmens dat is. In de tweede plaats rijst vanzelf de vraag, wat dan datgene was wat ongetwijfeld eindeloos ver in alle denkbare richtingen dat punt omgeven heeft, van waaruit zich daarna de oneindige scheppingsruimte heeft uitgebreid. Was dat de lichtloze ether, of was het de heidense chaos, of was het een volkomen vaste massa, of was het lucht of water of vuur?
[11] Wanneer het één van deze genoemde dingen was, hoe heeft dat punt in de ruimte in zichzelf de kracht kunnen hebben om zulke eindeloos grote massa's vanuit zichzelf het oneindig maal oneindige in te drijven, en waar zijn die massa 's dan terechtgekomen, als uit dat oorspronkelijke punt de eeuwig oneindige ruimte is voortgekomen? Dan kan het niet anders dan dat dit zich buiten de oneindige ruimte moeten bevinden, zoals ze zich oorspronkelijk ook buiten het punt bevonden hebben waaruit de eindeloze ruimte voortgekomen zou zijn. Wanneer dat echter ook maar enigszins voorstelbaar zou zijn, dan zou de scheppingsruimte toch weer begrensd zijn en al zou hij zich eeuwigdurend steeds maar verder en verder uitbreiden, dan zou hij toch nooit oneindig worden.
[12] Daaraan zien jullie, dat de scheppingsruimte noodzakelijkerwijs eeuwig in alle richtingen oneindig was en nooit een begin gehad kan hebben; en omdat God, ruimte en eeuwigheid identiek zijn, zoals Ik jullie al heb verteld, is God, die al deze begrippen in Zich verenigt, ook zonder begin, omdat een begin van God even onvoorstelbaar is als het begin in het ontstaan van de oneindige ruimte en met deze van de eeuwige tijd. Ik geloof dat dat nu duidelijk genoeg uiteengezet is, zodat iedereen dat volledig kan begrijpen.
[13] Maar Ik zie toch nog een bepaalde donkere klip in jullie, en jullie zijn nog niet in staat daar overheen te komen. Kijk, deze klip bestaat uit het feit dat jullie je de eindeloze en eeuwige ruimte voorstellen als op zichzelf dood en zonder enige levensintelligentie, en daarom ook niet kunnen begrijpen hoe God als het enige levensbeginsel Zichzelf in die eeuwige en eindeloze dood in zekere zin gevonden heeft en Zichzelf als het meest volmaakte Leven heeft herkend en begrepen.
[14] Ja, wanneer men zo'n voorstelling heeft van de eindeloze en eeuwige scheppingsruimte, kan men inderdaad ook moeilijk of helemaal niet begrijpen hoe de oneindige Geest - God -in de eeuwig oneindige dood als volmaakt Leven ook in de. eeuwigheid Zijn weg heeft kunnen vinden!
[15] Maak je daarom een precies tegenovergestelde voorstelling van de eeuwig oneindig grote ruimte; stel je voor dat daarin niet één enkel puntje levenloos en zonder intelligentie is, en dat zelfs datgene wat in jullie ogen dood en volkomen levenloos lijkt te zijn, niet dood en levenloos is, maar door Gods almachtige wil gericht is, zoals jullie dat zelfheel goed kunnen waarnemen bij een hemellichaam of de levenloos lijkende bestanddelen daarvan!
[16] Wanneer echter alle hemellichamen met hun meest veelsoortige bestanddelen niets anders zijn en ook niet kunnen zijn dan de door Gods almachtige wil gefixeerde ideeën en gedachten van Hemzelf, hoe kunnen ze dan door de mensen beschouwd worden als dood en zonder enige intelligentie ?
[17] Wanneer God, die identiek is met de eindeloze ruimte en diens eeuwige tijd, in Zichzelf geheel en al het hoogste en meest volmaakte Leven is, hoe kan dan datgene wat alleen uit Hem voortkomt, dood, levenloos en zonder intelligentie zijn?!
[18] Wat derhalve bestaat en in jullie ogen dood lijkt te zijn, is alleen maar zo door God gericht en kan weer in het volledig vrije leven terugkeren zodra God bij een dergelijk gericht ding de vaste banden van Zijn wil losmaakt.
[19] Iets dergelijks hebben jullie door Mij en met Mijn instemming ook door Rafaël zien doen, toen stenen plotseling in hun oorspronkelijke ether veranderd werden, of deze ether tot een vaste steen werd, waarvan de zuil langs de weg naar Emmaüs jullie een zeer tastbaar voorbeeld geeft.
[20] Omdat het met dat alles zo is en onmogelijk anders kan zijn, moeten jullie, om tot werkelijk ware voorstellingen van God te komen, alles wat met dood te maken heeft volledig uit de eindeloze ruimte verbannen en je niets dan leven en nog eens leven en niets anders dan intelligentie en nog eens intelligentie voorstellen, omdat er in het oneindige Wezen van Gods intelligentie en macht eeuwig geen dood kan bestaan.'

«« 28 / 220 »»