[1] 's Morgens voor zonsopgang waren wij alweer buiten, en wel aan de oever van het meer, waar zich ook enkele al enigszins genezen kuurgasten bevonden, die genoten van het spel van de golven op het uitgestrekte, heldere wateroppervlak.
[2] Enkele leerlingen vroegen aan Mij: 'Heer en Meester, sinds wij bij U zijn merken wij dat U steeds ruim een uur voor zonsopgang naar buiten gaat, ook 's winters, en net als wij mensen geniet van de verschijnselen in de natuur. Maar omdat U toch al alles aanschouwelijk kent wat niet alleen op en binnen deze aarde maar ook in de hele oneindigheid is en gebeurt, wat er was en gebeurd is en zal zijn en zal gebeuren, hebben wij er al vaak over nagedacht hoe het mogelijk is dat U toch nog welbehagen hebt in de dingen en verschijnselen op een maar heel klein plekje op deze aarde!'
[3] Ik zei: 'Dat was weer eens zo'n echt menselijke, blinde vraag van jullie! Als Ik in de dingen en verschijnselen ook in deze materiële natuur geen groter en inniger welbehagen zou hebben dan jullie, zou er van deze hele aarde met alles wat erop, erin en er boven is, heel gauw geen puntje meer aanwezig zijn.
[4] Alles wat bestaat is immers Mijn eeuwige liefde, belichaamd voor jullie ogen; hoe zou Ik geen welbehagen kunnen hebben in Mijn liefde, die toch sinds eeuwigheid alles in alles is?
[5] Dat Ik echter 's morgens vroeg al graag buiten ben, en ook vaak tot laat in de avond, heeft een dubbele reden. Want ten eerste moeten jullie daarvan leren dat ook in de ziel van de mens de geestelijke ochtend, evenals die van deze aarde, vroeg moet ontwaken en dat Ik op zo'n vroege ochtend in de mens ook eerder aanwezig zal zijn dan wanneer de zon in hem al volledig is opgegaan, en Mij over de steeds lichter wordende levensochtend net zo. zal verheugen als Ik Mij, voor jullie zichtbaar en als een echt voorbeeld voor jullie' over iedere natuurlijke ochtend heb verheugd.
[6] Ten tweede moeten jullie uit Mijn voortdurende vroege ochtendbezoek de werkzaamheid en de juiste ijver leren kennen; jullie moeten ook daarin op Mij lijken en de mensen, aan wie jullie Mijn evangelie zullen verkondigen, daar goed aan herinneren. Want alleen door de juiste ijver en door vroegtijdige werkzaamheid kan de mens tot het ware rijk Gods in zichzelf komen en het dan ook voor eeuwig behouden.
[7] Doordat Ik ook de avonden graag buiten doorbreng, toon Ik jullie in de eerste plaats dat de mens ook op de avond van zijn aardse leven werkzaam moet zijn, om zijn innerlijke levenslicht krachtiger te maken. Want wie te vroeg in traagheid gaat rusten en zich in zijn huis aan de zorgeloze slaap overgeeft, zal gemakkelijk meemaken dat er dieven bij hem inbreken en. hem van zijn schatten beroven; maar wie lang wakker blijft, zal zo n onheil met zo gemakkelijk overkomen. .
[8] De andere en tweede reden waarom Ik graag de avonden buiten doorbreng, is de volgende: Jullie kunnen daaruit opmaken dat een vrije rust 's avonds pas tot echte zaligheid wordt, als men al de hele dag van de vroege morgen tot avond volop werkzaam is geweest.
[9] Als jullie nu goed begrepen hebben wat Ik jullie heb gezegd, blijf dan in dat licht, en vraag voortaan niet meer zo gemakkelijk naar dingen die jullie nu toch vanzelf duidelijk zouden moeten zijn. Als jullie dat goed hebben begrepen, handel er dan ook naar; want met begrijpen alleen kunnen jullie het ware rijk Gods in jezelf niet wakker roepen!'
[10] Toen de leerlingen en ook alle anderen dat hadden gehoord, bedankten ze Mij voor Mijn geduld met hen en vroegen Mij ook om geduld in de komende tijd.
[11] Ik zei: 'leder mens die veel liefde heeft, heeft ook veel geduld; Ik heb echter de meeste, hoogste en zuiverste liefde voor jullie, en dus heb Ik ook zeker het grootste geduld met jullie. Wie in Mij blijft door zijn liefde tot Mij, in hem blijf Ik ook; want Ikzelf ben immers zijn liefde en geduld.'
[12] Nu kwamen er twee kuurgasten naar Mij toe en ze vroegen Marcus, die naast de waard stond, wie Ik was; want ze hadden Mij wijs horen spreken en hielden Mij voor een filosoof. - Het waren twee Grieken die de leer van Pythagoras aanhingen.
[13] Marcus zei tegen hen: 'Hier is onuitsprekelijk veel meer dan de Griekse wijsgeer Pythagoras! Pythagoras kon geen blinden ziende maken en doven laten horen; maar Hij kan dat vanuit Zijn hoogst eigen macht, en zelfs een dode kan Hij tot leven wekken! En dat is zeker eindeloos veel meer dan Pythagoras.'
[14] Toen wilden de twee een gesprek met Mij beginnen; maar er kwam een dienaar die ons voor het ochtendmaal uitnodigde. De beide Grieken volgden ons echter tot aan het huis en wachtten tot Ik weer uit het huis zou komen; want ze wilden Mij tot iedere prijs nader leren kennen.
[15] Deze keer bleven wij meer dan een uur aan het ochtendmaal, en onze twee Grieken ging het te lang duren. Ze durfden het huis echter niet binnen te gaan, aangezien ze dat als welopgevoede mensen als ongepast beschouwden; maar ze vroegen nu eens aan de ene en dan weer aan een andere dienaar of die Mij soms beter kende.
[16] De dienaren hadden echter van Marcus opdracht gekregen Mij niet voortijdig bekend te maken, want als het nodig was zou Ik de tijd daarvoor Zelf bepalen; en zo konden de twee Grieken, zelfs toen ze een van de dienaren een rijke fooi aanboden, niets naders over Mij te weten komen dan wat Marcus hun zojuist had gezegd.
[17] Tenslotte waren we klaar met onze maaltijd, die deze keer iets langer had geduurd omdat onze Maria verscheidene voorvallen uit haar en ook Mijn jeugd had verteld, die door Mattheus ook in een speciaal boek werden opgeschreven.

«« 152 / 214 »»