[1] Nu kwamen ook de soldaten van Herodes uit hun slaaphut naar buiten en liepen naar hun schip, om te zien of het nog wel deugdelijk en bruikbaar was om er verder mee te varen.
[2] Voordat ze echter het schip behoorlijk in ogenschouw namen, zag de commandant ons vanaf de aanlegplaats op een kleine verhoging van de oever bij elkaar staan, ongeveer tweehonderd passen van hen verwijderd, en hij zei tegen de overste: 'Vriend, we zullen het inspecteren van het schip maar overlaten aan onze trouwe soldaten; zij zullen ook zonder ons heel goed in staat zijn te beoordelen in hoeverre het schip bruikbaar of niet bruikbaar zal zijn. Maar wij begeven ons naar dat gezelschap daar boven op het hogere gedeelte van de oever; want ik heb de indruk dat de grote Heer en Meester zich daar bevindt. Ik heb gisteravond Zijn kleed goed onthouden, en ook dat van een wondermooie jongeman. Ze zijn het vast en zeker; laten we daarom onmiddellijk naar hen toe gaan, want dat is de hoofdzaak - al het andere zal later wel goed geregeld kunnen worden!'
[3] De hoofdman had dat nog maar nauwelijks gezegd of daar stond Rafaël, die hij vanuit de verte herkend had als de mooie jongeman die hij 's avonds had opgemerkt al vlak voor hem en voor de overste, en allebei schrokken ze van deze zo plotselinge aanwezigheid van Rafaël; want ze konden echt niet begrijpen hoe hij over een afstand van tweehonderd passen in één ogenblik bij hen had kunnen komen. Ze begonnen erg bang voor hem te worden, zodat ze hem niet durfden vragen hoe hij zo snel naar hen toe was gekomen.
[4] Maar hij sprak hen aan en zei (Rafaël):'Waarom zijn jullie bang voor mij? Ik zie er toch niet afschrikwekkend uit en ben ook niet van plan om jullie ook maar de minste onaangenaamheid te bezorgen, en daarom is jullie vrees voor mij ijdel en dwaas! -Zien jullie dat niet in?'
[5] De commandant zei: 'O bevallige jongeman, onze zeker wel te verontschuldigen vrees voor jou is absoluut niet zo ijdel en dwaas als jij denkt! Want als jij in enkele ogenblikken naar ons toe was gekomen door heel hard te lopen, zou dat echt niets verrassends zijn geweest; want een kerngezonde jongeman kan net als een opgejaagd hert snelle sprongen maken. Maar als een bliksem daar én hier aanwezig zijn, zonder enig geluid, dat is toch wel duidelijk een beetje veel! Ik moet nu maar bedenken dat voor jouw -en nu ook onze - Heer en Meester niets onmogelijk is, en dan is jouw meer dan snelle komst hierheen wel begrijpelijk voor ons; alleen zouden we nu eerst van jou willen horen, om welke uiterst belangrijke reden de grote Heer en Meester jou zo bliksemsnel naar ons toe heeft gestuurd!'
[6] Rafaël zei: 'Om jullie de boodschap over te brengen dat jullie nu niet direct naar Hem toe moeten gaan! Hij zal Zelf naar jullie toekomen en jullie meedelen wat je bij je terugkeer in Jeruzalem in de kwestie met Herodes moet doen, en dat wil de Heer alleen aan jullie zeggen, zonder dat er getuigen bij zijn.
[7] Maar tevens heb ik als dienaar van de Heer nog iets te doen, wat ook direct uitgevoerd wordt. Kijk, de bodem van jullie schip is door de harde botsing tegen deze rijk van stenen voorziene oever flink beschadigd! Als het hier niet op een van de meest ondiepe plekken van dit meer lag, zou het allang gezonken zijn; maar omdat het meer hier maar een paar el diep is, kan het schip niet dieper zinken dan het al gedaan heeft.
[8] Kijk nu eens naar jullie soldaten, hoe ze met de andere schippers, die hun hoofd schudden, overleggen wat er met jullie lekke schip gedaan kan worden! Het water eruit hozen helpt niets; want dat zou een even vergeefs werk zijn als wanneer iemand een beek leeg zou willen scheppen. Want er zou immers evenveel en nog veel meer water weer opnieuw in de beek stromen als hij eruit weg zou halen. Kom nu maar heel dapper met mij mee en overtuig je ervan dat het inderdaad zo met jullie schip gesteld is!'

«« 211 / 214 »»