16638 resultaten - Pagina 676 van 1110
... 664 - 665 - 666 - 667 - 668 - 669 - 670 - 671 - 672 - 673 - 674 - 675 - 676 - 677 - 678 - 679 - 680 - 681 - 682 - 683 - 684 - 685 - 686 - 687 - 688 - 689 ...
[11] Hebben jullie nu gehoord hoe hij redeneert, hij, de plaatsvervanger van God op aarde? O, hij zal nog lang zo in zijn eentje redeneren, zoals zijn onzichtbare begeleider het hem inblaast; want het lot van dergelijke op aarde zeer hoog geplaatste mensen is aan gene zijde altijd hetzelfde, namelijk het alleen zijn, aangezien zij zich op aarde ook boven alles uit geïsoleerd hebben.Hoofdstuk 8: Een paus verlaat deze aarde - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood
[7] Hemel, vagevuur en hel heb ik vanaf vele duizenden kansels laten verkondigen, ik heb aflaten uitgedeeld, een groot aantal gestorvenen heilig verklaard en vasten, gebed, biecht en communie bevolen -en nu sta ik zelf hier en weet niet wat ik moet beginnen! Als er een gericht bestond, dan zou ik al gericht zijn. Als er een hemel zou bestaan, dan zou ik daar toch als eerste aanspraak op kunnen maken. Want om te beginnen moest ik toch door Gods wil plaatsvervanger van de kerk van Christus worden; en wat ik toen in die functie gedaan heb, was beslist ook slechts een allerhoogste opperste wil, want zonder deze kan er volgens de Schrift geen haar gekrenkt worden en geen mus van het dak vallen.
Hoofdstuk 8: Een paus verlaat deze aarde - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood
[4] In zijn gezelschap zien jullie een mannetje, net een gitzwarte aap, dat heel druk om onze man heen dartelt en doet alsof het met deze man hele belangrijke zaken heeft af te handelen. Laten we maar wat dichterbij gaan, zodat jullie kunnen horen wat deze man, die zijn metgezel evenmin ziet als ons, voor eigenaardige gesprekken met zichzelf voert.
Hoofdstuk 8: Een paus verlaat deze aarde - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood
[8] Ik heb dus ook gebiecht en gecommuniceerd volgens het oude voorschrift, hoewel ik mijzelf daar heel gemakkelijk van had kunnen vrijstellen, aangezien ik de macht had om de biecht samen met de strenge communie voor iedereen voor eeuwig op te heffen, wat ik echter uit politieke overwegingen toch niet kon en wilde doen. -Als er een hel bestond, zou er ook reden genoeg zijn om mij daarin te bevinden; want voor God is ieder mens een moordenaar! Op zijn minst zou ik me in het vagevuur moeten bevinden; want dat moet iedereen toch minstens drie dagen lang ondergaan! Maar ik onderga niets, noch het een noch het ander. En daarom zijn God, Christus, Maria, hemel, vagevuur en hel niets dan leugen en bedrog! De mens leeft alleen door de krachten van de natuur en denkt en voelt alleen op grond van de concentratie van de verschillende natuurkrachten in hem, die daar waarschijnlijk tot een eeuwig onverwoestbaar geheel met elkaar verbonden en verweven zijn. Het zal nu dus mijn taak zijn, die krachten nader te onderzoeken en dan, als ik ze precies heb leren kennen, door middel daarvan een hemel te vestigen.
Hoofdstuk 8: Een paus verlaat deze aarde - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood
[20] Daaruit kunnen jullie wel constateren wat zijn 'water' is; daarom nu niets meer over hem.
Hoofdstuk 7: De overgang van een veldheer - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood
[11] Kijk, nu verdwijnt het lichaam en het bed en de kamer vol aardse pracht zijn niet meer te zien. In plaats daarvan verheft zich, zoals jullie gemakkelijk kunnen zien, een heel donkere, asgrauwe en jammerlijk verkommerde ziel, staande op los zand, dat haar dreigt te verzwelgen. Boos, verward en schichtig kijkt ze om zich heen en ziet niets anders dan alleen zichzelf. Maar zij ziet zichzelf heel anders dan wij haar zien -zij ziet zichzelf nog als een veldheer met al haar orden en gesierd met een degen.
Hoofdstuk 7: De overgang van een veldheer - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood
[8] Kijk, we zijn er al, en daar op hetzelfde bed ligt de patiënt in een vertrek dat er precies hetzelfde uitziet. Zoals jullie gemakkelijk kunnen vaststellen rochelt hij nog steeds, terwijl hij zwaar ademhaalt en zijn tong stukbijt uit heimelijke woede van zijn vertoornde ziel.
Hoofdstuk 7: De overgang van een veldheer - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood
[6] Een aanstaand arts gaat naar het ziekbed toe; hij wil de pols voelen en vraagt de patiënt kalm te zijn. Maar de voorname patiënt richt zich op en zegt: 'Kom maar eens hier, slechte hond van een arts, dan kan ik mijn woede op jou koelen! Loop naar alle duivels! Wil je mij misschien weer met opium martelen? Zie eens hoe slim dit canaille is. Als ze niets meer weten, komen ze direct met opium, zodat je inslaapt en zij zodoende een paar uur lang terechte verwijten ontlopen die ze heel erg verdienen, terwijl ze braaf in hun vuistje lachen en al uitrekenen hoeveel ieder van hen na mijn dood zal kunnen vragen! Hahaha, niet waar? Ik doorzie jullie plannen! Weg dus met jullie, slechte honden, anders breng ik jullie met mijn laatste krachten nog om jullie afschuwelijke loederleven! –Hé wat zie ik daar in het zijvertrek dan voor twee zwartrokken? Wat doen die daar? Ik geloof zelfs dat ze voor mijn ziel bidden! Wie heeft ze daarvoor geroepen? -Eruit met hen, anders sta ik op en schiet ik ze als honden neer!'
Hoofdstuk 7: De overgang van een veldheer - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood
[13] Kijk, nu stijgt er een donkergrijs wolkje op! Het wolkje krijgt steeds meer vorm. -En kijk, daar zien we al een gedaante, die jullie stellig met niets soortgelijks op aarde kunnen vergelijken. Het hoofd lijkt op dat van een vleermuis, het lichaam lijkt op dat van een reusachtige sprinkhaan, de handen zijn als ganzenpoten, en de voeten lijken op die van een ooievaar! -Hoe bevalt jullie deze mode nu, als vrucht van die wereldse mode? -De mode doet er echter niet zo erg veel toe; maar dat deze dwaze vrouw, bijna als een zelfmoordenares, misschien nooit de lichtgebieden van de hemel zal betreden, dat is iets anders!
Hoofdstuk 6: Het plotselinge einde van een wuft meisje - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood
[14] Er zullen waarschijnlijk enkele honderden jaren verlopen, voordat zij weer een menselijke gedaante zal krijgen, en wel alleen op een heel pijnlijke manier! Daarna zal zij in het geestenrijk zijn wat albino's bij jullie zijn, namelijk lichtschuw.
Hoofdstuk 6: Het plotselinge einde van een wuft meisje - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood
[8] Hier in dit geval zullen wij in de geestenwereld niet veel van belang te zien krijgen; maar desondanks moeten jullie zien, hoe dergelijke overgangen naar de geestenwereld er uitzien.
Hoofdstuk 6: Het plotselinge einde van een wuft meisje - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood
[9] Kijk, daar ligt onze heldin nog in elkaar gedoken op de met bloed besmeurde grond, en op enige afstand zien jullie een engelgeest staan, die de armen voor zijn borst heeft gekruist. Zijn gelaat verraadt droefheid, d.w.z. een soort weemoed, die zo'n beschermgeest voelt bij zulke gevallen van opperste dwaasheid van de mensen, als hij hun met al zijn zorg niet kan helpen.
Hoofdstuk 6: Het plotselinge einde van een wuft meisje - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood
[5] Zijn pijn wordt echter steeds erger, ja bijna ondraaglijk, en onze patiënt, die daardoor razend wordt, barst nu tot verbazing van zijn omgeving in woede uit en schreeuwt zo hard hij kan: '0, vervloekt hoerenleven! Kun jij, Schepper, als je ergens bent, het mij dan niet op een minder pijnlijke manier afnemen? Op zo'n hoerenleven moeten alle duivels, als die ergens zijn, wel spugen; en ik zou het zelf willen doen, als ik het maar kon! Hé, jullie dokters, dom rundvee zijn jullie met z'n allen en nog geen schot kruit waard, geef me een met scherp geladen pistool, zodat ik mijzelf daarmee voor dit honden en hoerenleven een medicijn door de hersenen voorschrijf dat me met één knal van iedere verdere marteling zal bevrijden!'
Hoofdstuk 7: De overgang van een veldheer - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood
[3] Een jong, qua lichaam buitengewoon bevallig meisje van negentien jaar werd uitgenodigd voor een voornaam gezelschapsbal, welke uitnodiging zij natuurlijk met toestemming van haar ouders heel bereidwillig aannam. Onmiddellijk werden de modewinkels grondig doorzocht, waar gelukkig onder duizend artikelen toch nog één artikel te vinden was dat onze uitgenodigde schone beviel. Nu ging het naar de belangrijkste modekleermaker met de bedoeling de jurk niet alleen volgens de laatste Parijse of Londense, maar zo mogelijk volgens de laatste Madrileense of New Yorkse mode te laten maken. Want op zo'n stralend bal moest men toch met iets buitengewoons verschijnen, om daarmee groot opzien te baren en als een uitzonderlijke verschijning beschouwd te worden!
Hoofdstuk 6: Het plotselinge einde van een wuft meisje - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood
[16] Bij deze mens is het 'water van zijn leven' ook nog niet vast te stellen; want nu moet hij, zoals jullie gewoonlijk zeggen, 'de wei in' en wordt hij overgedragen aan geesten die over zulke ontaarde dierenzielen gesteld zijn. Misschien spelen zij het met veel vlijt in honderd jaar klaar om deze ziel weer een menselijke gedaante te laten aannemen.
Hoofdstuk 5: De vroege dood van een bon-vivant - Jakob Lorber - Over de drempel van de dood