16678 resultaten - Pagina 1012 van 1112
... 1000 - 1001 - 1002 - 1003 - 1004 - 1005 - 1006 - 1007 - 1008 - 1009 - 1010 - 1011 - 1012 - 1013 - 1014 - 1015 - 1016 - 1017 - 1018 - 1019 - 1020 - 1021 - 1022 - 1023 - 1024 - 1025 ...
[10] Op de zon heeft dus noch een boom van welke soort ook, noch een struik, noch een plant wortels en zaad, maar alles groeit en ontstaat nagenoeg op dezelfde manier als bij jullie het oorspronkelijke steenmos, de schimmelplanten en zwammen. Alleen zijn deze gewassen niet zo vergankelijk en hebben ze niet zo’n korte levensduur als de zojuist genoemde gewassen op jullie planeet; maar waar zulke krachten iets laten opgroeien, daar groeit het altijd maar door. En ook al wordt zo’n gewas door de natuurlijke zonnebewoners in zekere zin afgehakt, dan wordt het daardoor niet gedood, maar vernieuwt de omgehakte boom of de weggenomen plant zich al gauw weer. Want omdat de wortels van zo’n gewas niet zo grof-materieel zijn maar op vurige ether-aderen lijken, herstelt die vegetatieve kracht zich na het eerdere wegnemen weer en groeit ze op met nieuwe pracht en heerlijkheid.Hoofdstuk 1: De zon als compleet beeld van de planetenwerelden. Algemene dingen over aardbodem en plantengroei - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[12] Dat is daar echter absoluut niet zo, want de natuurlijke mensen van deze volmaakte planeet hebben een nog veel sterkere wilskracht dan de vegetatieve, stuwende kracht van de aardbodem van de zon. Om deze reden groeit er op de zon dan ook geen boom, geen struik, geen plant of een grashalm zonder toedoen van de menselijke wil. De menselijke wil is daar dus het enige, oneindig veelsoortige en diverse zaad voor alle vegetatie op deze volmaakte planeet. Daarom groeit er alleen daar bijvoorbeeld een boom of een plant uit de aardbodem van de zon, waar en in de vorm zoals een zonnemens die wil hebben. Daarom bestaat er op deze volmaakte planeet ook absoluut geen blijvende, gelijkvormig voorkomende soort in het rijk van alle planten, maar de soort richt zich altijd naar wat een mens op een bepaald moment wil. - Wanneer een mens echter een boom of een plant door zijn wil uit de bodem heeft geroepen, kan niemand anders die uitroeien, behalve alleen degene, die de plant tevoorschijn heeft geroepen; of alleen kan iemand anders dat doen, wanneer hij door de verwekker gevolmachtigd is.
Hoofdstuk 1: De zon als compleet beeld van de planetenwerelden. Algemene dingen over aardbodem en plantengroei - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[15] Dat de zon een volmaakte planeet is en derhalve alles van de planeten in zich moet bevatten, is af te leiden uit het feit, dat alles op de planeten door het van de zon uitstralende licht wordt gevormd. Het verschil tussen de volmaakte en de onvolmaakte planeten is alleen te zien aan het feit, dat op de laatstgenoemden alle vormen, die aan het licht van de zon ontspringen, noodzakelijke en bepaalde, niet gemakkelijk wijzigende vormen zijn en zelfs nog te tellen zijn, terwijl op de volmaakte zonneplaneet alle vormen vrij zijn en door niets anders gebonden zijn dan door de band van de mensen daar, en derhalve ook ontelbaar en tot in het oneindige verschillend zijn.
Hoofdstuk 1: De zon als compleet beeld van de planetenwerelden. Algemene dingen over aardbodem en plantengroei - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[2] Degenen die zich daar naar Mijn orde voegen, stijgen dan weer op tot een hogere volmaaktheid. - In het tegenovergestelde geval worden ze echter stevig gevangen genomen en als een volumineuze massa uit het zonnelichaam gestoten, de wijde planeten - en kometenruimte in.
Hoofdstuk 3: De ontwikkelingsweg van de zonnemens – in strijd met of overeenkomstig de goddelijke orde - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[9] Hier kan een vraag gesteld worden, en die luidt: ‘Wat gebeurt er met die geesten van de zon, die zich bij het gebruiken van hun volkomen vrije wil dusdanig hebben gedragen, dat zij met hun wil steeds in harmonie verkeerden met Mijn wil? - En zijn er veel geesten op de zon, die geen verdere degradatie hoeven door te maken, om vervolgens weer moeizaam naar volmaaktheid omhoog te klimmen?’.
Hoofdstuk 3: De ontwikkelingsweg van de zonnemens – in strijd met of overeenkomstig de goddelijke orde - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[12] Als nu echter iemand zou vragen: Waarom is die weg eigenlijk zo lang? - dan ligt het antwoord ook al klaar. Want zulke geesten hebben immers deze weg ook trapsgewijs afdalend vanuit de laatstgenoemde, binnenste, allergrootste centraalzon afgelegd en hebben op ieder zonneniveau nog meer materiële dingen in zich opgenomen. Om die reden moeten ze nu deze weg weer terug afleggen, om daarop van niveau tot niveau het laatste materiële atoom af te leggen, totdat ze dan pas in staat raken weer volmaakt en voor alle eeuwigheden der eeuwigheden over te gaan naar de werkelijke, allerzuiverste, hemelse zonnenwereld.
Hoofdstuk 3: De ontwikkelingsweg van de zonnemens – in strijd met of overeenkomstig de goddelijke orde - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[13] Om deze reden bestaat er op de zonneaarde dan ook een werkelijk oneindige verscheidenheid in het plantenrijk. Want reeds bij twee naaste buren bevinden zich geen twee planten van dezelfde soort, maar ieder ontlokt aan de grond, die hij bewoont, ook andere planten. Ieder van jullie zou dus vele duizenden jaren door de wijde vlakten van de zonneaarde kunnen zwerven, en daarbij zal hij dan steeds weer nieuwe en ongelooflijk prachtige plantensoort en vormen tegenkomen; maar ook op die lange reis zou hij geen twee soorten vinden, die volkomen op elkaar leken. - Kijk, uit dit voorbeeld kunnen jullie je nu bij voorbaat al enigszins een klein idee vormen, waarom de zon een volmaakte planeet is. Want op ieder hemellichaam of kleinere planeet komen soortgelijke dingen voor, alleen onvolmaakt.
Hoofdstuk 1: De zon als compleet beeld van de planetenwerelden. Algemene dingen over aardbodem en plantengroei - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[2] Jullie zullen vragen: Waarom eigenlijk? - Het antwoord is voor Mij helemaal niet moeilijk. Ook jullie zelf zouden het kunnen vinden, als jullie geest zich zijn geluier al meer afgewend zou hebben. - De reden is de volgende: Op de onvolmaakte planeten ontwikkelt alles zich, steeds hogere niveaus voortbrengend, tot aan de mens, en de mens vormt de laatste, meest volmaakte trede van de dingen en wezens. - Op de volmaakte zonneplaneet vormt de mens echter het begin van de reeks wezens en is daar de grondslag van - om reden dat deze allemaal zonder uitzondering uit hem voortkomen. Volgens de orde van zijn wil worden namelijk de laagste en diepste potenties door de stralen van het zonlicht overgedragen1 op de andere planeten, waar ze een aanvang nemen met de atomistische diertjes en wezens alsook met de zeer fijne schimmelplantjes van de ether, die tot nu toe aan iedere natuuronderzoeker onbekend zijn, en zich daarna, zoals bekend, tot aan de mens omhoog ontwikkelen2.
Hoofdstuk 2: De zonnemens in het algemeen - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[3] Voor deze situatie hoeven jullie alleen maar terug te blikken naar ‘Die Fliege’. Daar zullen jullie weldra zien, hoe het in de loop van de tijd verder gaat met deze uitgestoten geestelijke potenties. Soms komt het wel voor dat deze eerste planetaire beginpunten, die nog niet zo vast geworden, geestelijke potenties zijn, bij hun ommekeer weer door de zon worden opgenomen voor verdere vervolmaking, wanneer zij zich op grond van het hun gelaten bewustzijn naar de orde keren. In het andere geval wordt hun echter een zeer langdurige, onordelijke omzwerving als komeet opgelegd, waarbij ze dan steeds vasthoudender gevangen genomen worden en tenslotte gedwongen worden de gerichte orde van een planeet of uiteindelijk zelfs van een maan binnen te treden.
Hoofdstuk 3: De ontwikkelingsweg van de zonnemens – in strijd met of overeenkomstig de goddelijke orde - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[4] De reden van dit verschijnsel is heel eenvoudig en ligt meer voor de hand dan jullie zouden willen geloven. Een heel eenvoudig, jullie welbekend natuurlijk voorbeeld zal jullie de kwestie volledig duidelijk maken. Laten we eens aannemen dat jullie voor het raam van een huis staan, vanwaar juist de daarop vallende zonnestralen naar jullie oog teruggekaatst worden; wat zien jullie dan? - Niets anders dan de schelle weerschijn van de zon in het raam, die voor jullie een onoverkomelijke hindernis is om te ontdekken wat zich achter het raam bevindt. Zal deze hindernis ook voor iemand, die achter het raam staat, een belemmering zijn om uit het raam naar buiten te kijken en alles, wat zich dichtbij en veraf buiten het raam bevindt, heel nauwkeurig waar te nemen - vooropgesteld, dat het glas van het raam volkomen schoon is? - O nee, niet in het minst! Terwijl jullie aan de buitenkant van het raam niets anders dan de wit glanzende glazen ruit zullen zien, zal iemand die aan de binnenkant van het raam staat met gemak jullie haren kunnen tellen.
Hoofdstuk 4: Leer van het zonlicht. De dampkring als lichtend omhulsel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[5] Kijk, precies zo is het ook bij de zon, omdat haar eigenlijke lichtglans in de eerste plaats niets anders is dan het opnemen van alle stralen van een miljard zonnen, die op dit zeer wijd uitgestrekte spiegelende oppervlak van de zonnelucht ieder voor zich nagenoeg oneindigvoudig weerspiegeld worden - op precies dezelfde wijze als de zon zelf op een andere planeet veelvuldig weerspiegeld wordt, niet alleen op de voorwerpen van het vasteland, maar met name ook op het oppervlak van de wateren en het meest van al op het ononderbroken luchtoppervlak, dat een planeet omgeeft.
Hoofdstuk 4: Leer van het zonlicht. De dampkring als lichtend omhulsel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[6] Nu zullen jullie de vraag stellen: Waarom is onze planeet de aarde, en ook vele andere planeten die wij zien, dan niet evenals de zon door een sterke lichtglans omgeven, aangezien iedere planeet zich toch evengoed als de zon temidden van al deze miljarden zonnen bevindt? In dat geval zou de maan immers met een even sterk licht moeten stralen als de zon, omdat ook hij de stralen van al diezelfde miljarden zonnen kan opnemen?
Hoofdstuk 4: Leer van het zonlicht. De dampkring als lichtend omhulsel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[10] Neem nu aan, dat de zon meer dan een miljoen maal groter is dan jullie aarde, dan wordt het toch vanzelf duidelijk, dat daardoor alle nog zo ver verwijderde zonnen van dit zonnenal op het uitgestrekte luchtoppervlak van deze zon een aanzienlijk lichtbeeld tevoorschijn moeten roepen, en wel zo, dat daar zelfs de zonnen van ver verwijderde zonnegebieden, die zich op jullie aarde zelfs aan het sterk gewapende oog als een nevelvlek voordoen, een doorsnede van één, twee tot drie duim krijgen en zo sterk stralen, dat jullie daar vanwege de sterke glans nog geen seconde met het blote oog naar zouden kunnen kijken.
Hoofdstuk 4: Leer van het zonlicht. De dampkring als lichtend omhulsel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[3] Kijk, daar hebben jullie bij deze gelegenheid bijna letterlijk de bezwaren, die we langs natuurlijke weg kunnen tegenkomen. - Maar om te zorgen dat zulke kritische piekeraars zich niet eventueel eerst tot de schrijver wenden om aan hem het door hen verlangde bewijs te vragen, maar datgene, waartegen zij in deze kwestie bezwaar menen te moeten maken, ook reeds hier bewezen zullen vinden, willen wij dat alles direct op zeer doelmatige wijze aanpakken.
Hoofdstuk 6: Het etherische, omvattende omhulsel van hemellichamen en stelsels van hemellichamen. De grootste verzameling hemellichamen: een hulsglobe - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[11] Kortom, overal waar zich leven manifesteert, moet voor die uitdrukking van leven een geschikt organisme aanwezig zijn, waarvan de onderdelen zo geplaatst zijn, dat in een hoge orde het ene in het andere grijpt en dus ook het ene organische deel het andere stimuleert, voorttrekt en opwekt; zoals bij een klok, waarin het ene rad in het andere grijpt, het voorttrekt, aanduwt en opwekt.
Hoofdstuk 6: Het etherische, omvattende omhulsel van hemellichamen en stelsels van hemellichamen. De grootste verzameling hemellichamen: een hulsglobe - Jakob Lorber - De natuurlijke zon