16678 resultaten - Pagina 1014 van 1112
... 1002 - 1003 - 1004 - 1005 - 1006 - 1007 - 1008 - 1009 - 1010 - 1011 - 1012 - 1013 - 1014 - 1015 - 1016 - 1017 - 1018 - 1019 - 1020 - 1021 - 1022 - 1023 - 1024 - 1025 - 1026 - 1027 ...
[14] We hebben al eerder vermeld dat deze zwarte zonnevlekken zich aan het gewapende oog vertonen met een iets minder donkere walvormige rand er omheen. Wat is deze wal eigenlijk?Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[12] Maar wat kan er desondanks toch gebeuren, wanneer zich op de reeds genoemde manier in de streek van de evenaar hier en daar onder het oppervlak van de zon als gevolg van de grote middelpuntvliedende kracht door de aandrang van binnenuit geweldige samenpersingen en dus ook een soort verhardingen hebben gevormd, die in zekere zin als een ziekte van de zon beschouwd kunnen worden? Want let wel: ook hemellichamen kunnen in fysiek opzicht ziek zijn. - Daardoor kan er niets anders gebeuren dan dat zulke verharde knollen tenslotte - door hun grote aandrang naar buiten toe en de (door deze aandrang) teweeggebrachte ontsteking - op een of ander punt de weliswaar taaie aardbodem van de zon stukscheuren en zich daarna met de grootste heftigheid nagenoeg eindeloos ver van het oppervlak van de zon verwijderen, of tenminste zover als de jullie bekende planeten van de zon verwijderd zijn.
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[16] Dat deze wal ten opzichte van het eigenlijk zwarte middelpunt toch nog zwak verlicht blijkt te zijn, heeft als reden, dat de aldus verscheurde delen door hun heftige vibreren voldoende eigen licht ontwikkelen, ook al bevindt zich daarboven geen glanzende atmosferische lucht; en dat licht is even sterk met het oorspronkelijke eigen licht van de zon. - Daaraan kunnen jullie ook zien, hoe sterk de zon met haar eigen licht zonder de hulp van het algemene licht zou stralen.
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[17] Verder hebben we nog gehoord, dat er boven zulke wallen uit bepaalde golven zonlicht of fakkels gevormd worden. Deze ontstaan door golvingen van de glanzende atmosferische lucht van de zon, teweeggebracht door een dergelijke doorbraak. Want de ene golf weerspiegelt zich daardoor in de naburige golf, waardoor dan de glans versterkt wordt, terwijl de golfdalen zich vanzelfsprekend als zwakker stralend moeten vertonen.
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[18] Kijk eens, tot nu toe hebben we alles niet alleen duidelijk, maar zelfs heel voor de hand liggend uiteengezet. Maar Ik voorzie al enkele geleerde vossen, die een flinke hap lucht nemen en met een vreselijk wijs gezicht de vraag stellen: ‘Welnu, deze zaak klinkt heel aannemelijk, en voor de hypothese valt veel te zeggen; maar de auteur schijnt tot nu toe toch vergeten te hebben, dat zulke zonnevlekken weer verdwijnen en te dien einde ook hun gestalte langzamerhand sterk veranderen. Hoe zal de auteur met zijn opgeworpen wal zich nu uit deze val redden? - Ook heeft men met behulp van sterke optische hulpmiddelen herhaaldelijk ongelooflijk snelle bewegingen op deze wal waargenomen. Dit feit zou wel eens heel sterk ten nadele van de ‘als een muur opgeworpen wal’ van onze auteur kunnen spreken of die tenslotte geheel ongeldig kunnen maken!’
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[19] O nee, Mijn beste vossen. Dat is juist uitstekend koren op onze molen. Want laten zij slechts zo goed zijn te bedenken, dat wij al direct aan het begin en tot nu toe, en wel om een zeer goede en goed gefundeerde reden, over een elastische aardbodem van de zon hebben gesproken. Deze zal na de doorbraak zeker niet voortdurend muurvast blijven staan, zoals de krater van een vulkaan op aarde, maar trekt zich als gevolg van die elastische eigenschap langzamerhand weer samen, en de door zo’n doorbraak ontstane wond geneest weer, net zoals een wond, die bijvoorbeeld door een steenpuist aan jullie lichaam is ontstaan, na het veretteren ervan weer kleiner wordt en tenslotte zo volkomen geneest, dat er na enige tijd absoluut niet meer te zien is uit welk deel van het lichaam die karbonkel etterend is doorgebroken.
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[22] Wat wil hij daar eigenlijk mee zeggen? - Hij wil daar alleen maar mee zeggen: Wanneer zo’n vlek op de hierboven beschreven manier ontstaat, zou men, wanneer zo’n vlek zich op de vanaf de aarde zichtbare rand van de zon bevindt, in de eerste plaats de aldus opgeworpen wal hoger moeten waarnemen dan het geval is bij de gewoonlijke waarnemingen, waarbij men van zo’n verhoging helemaal niets bespeurt.
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[23] In de tweede plaats kan nog de volgende zeer belangrijke vraag opgeworpen worden: Wanneer de zon bij zulke gelegenheden zulke inwendige massa’s van zich afslingert, waar komen die dan terecht? En gaan zulke geweldige verliezen niet ten koste van het volume van de zon? Want men kan immers bij de grootste zonnevlekken wel aannemen, dat zo’n naar buiten geslingerde massa, naar de inhoud gerekend en in ronde getallen uitgedrukt, op zijn minst duizend planeten als de aarde groot is. Als we nu aannemen, dat de gehele zon wat het volume betreft een miljoen keer grotere inhoud heeft dan de aarde, dan moeten duizend van zulke grote, achter elkaar optredende vlekken de zon vanzelfsprekend volkomen uitputten!
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[25] Zo komt bijvoorbeeld het volume van alles, wat een eikenboom herhaalde malen in de loop van een jaar laat vallen, toch zeker uit de eik zelf voort - en nog wel in het verloop van ongeveer tweehonderd jaar? Maar als hij de eik ieder jaar opmeet, zal hij zeker ontdekken dat de boom daardoor niet kleiner en magerder, maar steeds dikker, groter en hoger is geworden. - Hoe is dat mogelijk? - Het antwoord luidt: Door de constante aanvulling vanuit alle voedingsbronnen voor een boom. - En dan zeg Ik: steek diezelfde speurneus in de zon, dan zul je ook daar ontdekken, dat het verlorene zich heel goed laat aanvullen. - Nu hebben we dus ook deze tegenwerping terzijde geschoven!
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[2] Ten zuiden en noorden van deze gordel bevinden zich echter buitengewoon hoge, ononderbroken en absoluut niet te beklimmen bergen, die zich hier en daar dwars door het gebied van de evenaar ook wel in minder steile hoogten uitstrekken, die gemakkelijk te beklimmen en te overklimmen zijn. Maar aan de zuidelijke en noordelijke grens van de evenaarsgordel is dat niet zo; daar zijn de bergen niet zelden honderd tot tweehonderd Duitse mijlen hoog en voor het merendeel zo steil en tevens gepolijst glad, dat niemand in staat is om daar, waar de hellingen beginnen, ook nog maar één voet verder te zetten.
Hoofdstuk 10: De middengordel van de zon. Landschap en bewoners daar. Uitbarsting van een zonnegezwel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[6] Nu zullen jullie natuurlijk vragen: ‘Ja, als dat zo is, hoe kunnen deze zonnemensen dan eigenlijk wat hun vorm betreft bestaan, zonder plotseling door hun eigen licht opgelost te worden, aangezien zij toch ook vast en zeker een min of meer materieel lichaam hebben?’ - Daarvoor is door Mij al gezorgd. Op aarde bestaat er natuurlijk geen materie, die in het sterke zonlicht zou kunnen bestaan; maar wat de materie van de zon betreft: die stoelt alweer op andere wetten dan die van een onvolmaakte planeet. Zo bestaat ook de materie van het lichaam van een zonnemens uit een heel andere stof dan de materie van jullie lichaam en is het zelfs onder de allerintensiefste stralen bestendig, aangezien het in zekere zin meer geestelijk en derhalve ook onvergelijkelijk veel eenvoudiger is dan dat van jullie. Onder zulke voorwaarden kunnen de zonnemensen dus heel goed bestaan, zich over hun leven verheugen en dat voor de nuttigste doeleinden aanwenden.
Hoofdstuk 9: De mensenrassen van de zon en hun woongebieden. De zonnegordels - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[13] Op aarde richt de vruchtbaarheid van de aardbodem zich naar de klimatologische warmteomstandigheden. Dat is op de zonneplaneet natuurlijk niet het geval, hoewel het ook daar aan de polen iets koeler is dan aan de evenaar. Daarom richt de vruchtbaarheid van de bodem zich enkel naar de toe- of afnemende zachtheid ervan. Natuurlijk kan een mens van vastere bodem ook op een zachtere bodem wel iets tevoorschijn brengen - of liever: hij zou het kunnen. Alleen zal datgene, wat hij tevoorschijn heeft geroepen, wel ongeveer de vorm van zijn wil hebben, maar het zal veel kleiner, zwakker en zachter zijn, waardoor het dan evenmin voldoet aan de behoefte van de maag van degene, die het tevoorschijn heeft geroepen, als wanneer jullie bijvoorbeeld op een alp je maag met schraal steenmos zouden moeten verzadigen, waar beslist niemand vet van zou worden. Mocht zich dus wellicht een mens vanuit een poolstreek van de zon door eventueel mogelijke kunstgrepen naar de evenaar verplaatsen, dan zou hij daar zonder genade of pardon moeten verhongeren.
Hoofdstuk 9: De mensenrassen van de zon en hun woongebieden. De zonnegordels - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[3] Ook al hebben de bergwanden hier en daar nog een zodanige helling, dat ze met grote moeite en inspanning beklommen zouden kunnen worden, dan hebben de hoge bergen van de zon toch de eigenschap dat ze, hoe hoger ze oprijzen, ook steeds sterker wit glanzend worden, wat niet te verdragen is. De oorzaak hiervan is, dat naarmate de wanden van zulke bergen hoger zijn, ze door het ronddraaien van de zon ook blootgesteld zijn aan een des te sterkere druk van de zonnelucht; daardoor raken hun hulsjes, die het geestelijke omvatten en waaruit eigenlijk al hun materie gevormd is, eveneens in een des te heviger reagerende trilling die zich wil uitbreiden, en zoals jullie al weten is deze trilling ook de oorzaak van de steeds feller wordende eigen uitstraling.
Hoofdstuk 10: De middengordel van de zon. Landschap en bewoners daar. Uitbarsting van een zonnegezwel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[6] Desalniettemin hebben de vele duizenden miljoenen mensen, die alleen in deze gordel wonen, toch buitengewoon veel ruimte, want één zo’n enkele heuvelrug van de zon heeft met zijn uitlopers niet zelden een veel grotere oppervlakte dan bij jullie Azië, Afrika en Europa bij elkaar. Daarom hoeft men zich ook absoluut geen zorgen te maken over de ruimte van de zonnebewoners. Bovendien zijn ook deze zonneheuvels absoluut niet te vergelijken met jullie aardse heuvels; want ondanks dat het ‘heuvels’ zijn, verheffen ze zich toch zeker nog vijf tot tien mijl boven de vlakte, wat het tienvoudige van de hoogte van jullie allerhoogste bergen op aarde bedraagt. Daarom is het uitzicht vanaf zo’n heuvel voor jullie begrippen ook werkelijk onbeschrijfelijk prachtig; want de buitengewoon verscheiden groepering van de grensgebergten, de grandioze woongebouwen van de mensen die op de heuvel wonen, en de grote, afwisselende verscheidenheid van de vegetatie, de tot in de wijde omtrek glanzende waterspiegel, de talloze verschillende kleuren van de dingen en met name de buitengewoon majestueuze en schitterend aangelegde leertempel maken het uitzicht vanaf zo’n heuvel zo buitengewoon prachtig, dat het werkelijk tot in het voor jullie onbegrijpelijke boven al jullie begripsvormen verheven is.
Hoofdstuk 10: De middengordel van de zon. Landschap en bewoners daar. Uitbarsting van een zonnegezwel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[11] Daar heel in de verte, midden in een groot meer, begint zich een kegelvormige heuvel te verheffen. Zie hoe hij zienderogen groter wordt! - Maar laten we nu niet verder meer spreken, maar enkel luisteren naar wat de zonnebewoners zeggen, en zien wat zijzelf, hoewel ze met dergelijke verschijnselen vertrouwd zijn, met zeer verbaasde ogen en bevend gemoed aanschouwen!
Hoofdstuk 10: De middengordel van de zon. Landschap en bewoners daar. Uitbarsting van een zonnegezwel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon