16678 resultaten - Pagina 1031 van 1112
... 1019 - 1020 - 1021 - 1022 - 1023 - 1024 - 1025 - 1026 - 1027 - 1028 - 1029 - 1030 - 1031 - 1032 - 1033 - 1034 - 1035 - 1036 - 1037 - 1038 - 1039 - 1040 - 1041 - 1042 - 1043 - 1044 ...
[4] Zo zien de bewoners van deze planeet ook de zon zelf in een groenwit licht. De reden daarvan is gelegen in de uitgestrekte atmosferische luchtregio alsook in de bijzondere zuiverheid daarvan. Om deze reden vertonen ook ver verwijderde delen van het land zich niet zo blauw als bij jullie, maar groen; de oorzaak is ook hier het licht en voor het merendeel, zoals gezegd, de atmosferische lucht. Daar tegenover zijn de bladeren van de bomen, de struiken, de planten en ook het gras blauw; het is dus precies omgekeerd als gewoonlijk bij jullie op aarde. Weliswaar hebben we ook op Saturnus overwegend de kleur blauw aangetroffen; maar daar is deze kleur nog lang niet zo intensief en levendig als hier.Hoofdstuk 54: Wonderbaarlijke plantengroei op de planeet Miron (Neptunus). Veranderlijkheid van de levensvormen - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[5] Nu zouden sommigen kunnen vragen: Hoe is dat toch mogelijk? - Dat is heel goed mogelijk en kan door hen, die diepere kennis van de lichtbreking hebben, heel gemakkelijk begrepen worden. De groene kleur van het licht is de meest intense en dus ook de krachtigste; daarom doordringt deze kleur ook vrijwel de gehele plantenwereld op de planeten, die dichter bij de zon liggen, en weerkaatst ze in de bladeren en groene takken van de planten. Alle overige kleuren zijn dus ook minder intens en kunnen dus alleen teerdere voorwerpen doordringen. - De kleur blauw is echter het minst intens, vandaar dat die ook het minst verbruikt wordt en de lucht daar steeds mee gevuld kan zijn; om die reden vertonen op jullie planeet veraf gelegen voorwerpen zich ook altijd blauw gekleurd.
Hoofdstuk 54: Wonderbaarlijke plantengroei op de planeet Miron (Neptunus). Veranderlijkheid van de levensvormen - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[6] Op onze planeet Miron echter is vanwege de grote afstand en ook vanwege de grote rijkdom aan lucht precies het tegenovergestelde het geval. - De kleur groen is op deze grote afstand van het stralende lichaam, dat de zon is, noodzakelijkerwijze minder in intensiteit geworden; want jullie kunnen aannemen, dat op de hele planeet Miron niet zoveel zonnestralen vallen als alleen al op het Afrika van jullie aarde. Als deze weinige zonnestralen nu op het uitgestrekte oppervlak van de luchtregio van Miron vallen, worden deze, aangezien het weldadigste zijn, onmiddellijk opgenomen. Alleen de blauwe straal, die veel minder levenwekkend is, wordt door de zuivere lucht doorgelaten en valt op de planten - om welke reden, zoals reeds opgemerkt, de planten zich - met uitzondering van de bloemen - dan ook voor het overgrote deel in de mooiste blauwe kleuring vertonen. Maar dergelijke gedetailleerde beschouwingen zijn voor ons doel niet nodig; bovendien is er voor iedere denkende geest toch al buitengewoon veel gezegd. Daarom zullen wij ons direct naar de eigenlijke plantenwereld van deze planeet wenden!
Hoofdstuk 54: Wonderbaarlijke plantengroei op de planeet Miron (Neptunus). Veranderlijkheid van de levensvormen - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[8] Zo groeit er bijvoorbeeld een vruchtboom heel weelderig tot een bepaalde omvang en hoogte van ongeveer honderd klafter, en wel tot een leeftijd van ongeveer twintig tot dertig Mironjaren - waarbij niet vergeten moet worden dat een Mironjaar bijna dertien van jullie maanden duurt en geen zonnejaar, maar een maanjaar is. Als zo’n boom helemaal volgroeid is, dan vindt er bij die boom van de ene dag op de andere een plotselinge verandering plaats. Ofwel hij verdwijnt plotseling uit het bestaan, en op de plaats van de boom ontdekt de onderzoeker een groot aantal geheel nieuwe insecten, ofwel de boom werpt zijn takken af, die zich ervan losmaken ongeveer zoals de bladeren van jullie bomen in de herfst, en nu brengt de stam volkomen andere takken voort en mettertijd ook heel andere vruchten. - Als de boom in insecten verandert, dan leven deze een tijd, maar alleen op de plaats waar de boom heeft gestaan; daarna sterven ze af en ontwikkelt zich uit hun gemakkelijk ontbindende molm binnen korte tijd een geheel nieuwe plantensoort, die evenwel absoluut geen verwantschap heeft met de voorgaande boom. - Jullie moeten niet aannemen dat bij zo’n vormverandering iedere keer dezelfde insecten tevoorschijn komen. Dat is daar veeleer afhankelijk van de steeds verschillende posities van de manen; vandaar dat zo’n te gronde gegane boom op verschillende momenten en verschillende plaatsen in verschillende soorten insecten kan overgaan, waaruit dan weer nieuwe planten kunnen ontstaan, ofwel kan de boom na het afwerpen van zijn takken al naargelang van de genoemde omstandigheden in verschillende andere boomsoorten overgaan.
Hoofdstuk 54: Wonderbaarlijke plantengroei op de planeet Miron (Neptunus). Veranderlijkheid van de levensvormen - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[9] Als het sap de een of andere uitmondingsplaats bereikt heeft - die altijd aan de takken is gevormd door het natuurlijke instinct van deze diertjes of, beter gezegd, door de in hen wonende geestelijke intelligentie - wordt het door de diertjes, die zich bij deze openingen bevinden en nog steeds leven, onmiddellijk opgezogen of verbruikt. Het afval, dat de diertjes naderhand uitscheiden, is dan dit kleverige sap, dat van de takken afdruipt en als de vrucht van deze beslist gedenkwaardige boom wordt beschouwd. - Als jullie dit nu bedenken, zal het wonderbaarlijke van deze boom jullie niet ontgaan.
Hoofdstuk 55: De trouwboom, het levende riet en de vliegende broodboom - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[1] Op de gebergten, die zich in de buurt van grote minerale bronnen of zelfs vuurspuwende bergen bevinden, groeien dikwijls in zeer korte tijd hele bossen van de zogenaamde ‘bliksemende bomen’. Deze bossen zijn van nature niet duurzaam; hun levensduur is hoogstens drie jaar. Maar deze drie jaren zijn met name voor de in de buurt wonende bewoners erg lastig, zo niet nadelig; ten eerste omdat gedurende de tijd dat de bomen er zijn zo’n gebied niet zonder levensgevaar gepasseerd kan worden; ten tweede echter, omdat de zeer trillingsgevoelige lucht van deze planeet zó vervuld wordt van het onophoudelijke geknal van de bomen, dat bijna niemand in de nabijheid van zo’n bos het geluid van zijn eigen stem kan horen.
Hoofdstuk 56: Bliksemende bossen. De bellenboom - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[7] Nu is de vraag: Waarom wordt deze boom de ‘bellenboom) genoemd? - Kijk, bij de bekende uitmondingen van de takken druppelt een kleverig soort sap door de buisjes naar buiten, en wel gedurende een bepaalde tijd; daarna droogt het sap in het inwendige van deze zwamboom op en lost op in een soort gas, waarbij dit oplossen ook hier teweeggebracht wordt door de grote activiteit van de ruimschoots aanwezige elektriciteit. - Omdat het sap zich in de trechtervormige uitmondingen van de takken heeft opgehoopt en zich meer elastisch verdicht heeft, kan het niet opgelost worden, maar verhindert zodoende dat het in het inwendige van de boom ontwikkelde gas vrij naar buiten stroomt.
Hoofdstuk 56: Bliksemende bossen. De bellenboom - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[9] De boom zelf wordt daarna eveneens naar huis gebracht en daar als brandbaar materiaal bij uitstek beschouwd; ten eerste omdat het materiaal ervan in gedroogde toestand vrijwel louter hars is; ten tweede omdat zich bij het verbranden van de materie van deze boom een heel aangename geur ontwikkelt, waar de bewoners van deze planeet buitengewoon veel van houden; en ten derde omdat de vlam van de materie van deze boom mooi lichtgroen is en er bij het verbranden bovendien maar heel weinig rook ontwikkeld wordt.
Hoofdstuk 56: Bliksemende bossen. De bellenboom - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[8] Nu zullen jullie de vraag stellen, hoe dat in zijn werk is gegaan en hoe binnen zo’n minerale klomp sap omhoog stijgt? - Heb maar even geduld! Deze kwestie zal jullie direct aanschouwelijker gemaakt worden. - Deze diertjes, waardoor zo’n hele boom vanaf de wortels gevormd wordt, zijn louter ronde schijfjes die onderaan, in het midden van het schijfje, twee kleine pootjes hebben om omhoog te klimmen en af te dalen. Aan de ene kant van het schijfje, voor de pootjes, bevindt zich een zuigopening en aan de achterkant van het schijfje een lozingskanaal. - Als deze diertjes zich eenmaal vol hebben gezogen en ieder van hen zich ook duizendvoudig heeft voortgeplant, kruipen ze volkomen horizontaal boven op elkaar en vormen zodoende volkomen ronde zuiltjes, ieder met een doorsnee van nauwelijks enkele tiende millimeters. Deze zuiltjes leggen zich stevig tegen elkaar aan, en wel zodanig, dat er steeds drie zuiltjes tegen elkaar aan liggen. Daardoor ontstaat er tussen iedere bundel van drie zuiltjes en driehoekig buisje, waar doorheen het sap vanaf de grond omhoog stijgt, volgens de wet van de aantrekking in haarvaatjes.
Hoofdstuk 55: De trouwboom, het levende riet en de vliegende broodboom - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[11] Een tweede gewas van bijna dezelfde soort is het zogenaamde ‘levende riet’. Dit groeit eveneens op tot een tamelijk hoge stam, soms met een hoogte van honderd klafter, en ziet er bijna net zo uit als wanneer jullie honderd trechters in elkaar zouden steken, wat er natuurlijk uitziet alsof jullie tamelijk grote ringen aan een stang hadden gedaan. Tussen deze ringen of trechters komt eveneens druppelsgewijs een zoet, kleverig sap naar buiten, dat met name bij de insecten erg geliefd is. Als de insecten zich echter vol gegeten hebben aan het sap, gaan ze aan hun maaltijd te gronde. Op deze wijze raken de ringvormige galerijen vol lijken van insecten. En heel spoedig vindt daar dan een overgangstafereel plaats en ziet men uit deze ringen allerlei kruiden opgroeien, waardoor deze in feite dierlijke boomstam dan een volkomen plantaardig uiterlijk krijgt. Hij ziet er bijna net zo uit als in jullie tuinen op aarde geknotte populieren die, zoals jullie al dikwijls gezien zullen hebben, het uiterlijk van groene zuilen hebben. - Als de eventuele vruchten van deze gemetamorfoseerde beplanting eetbaar zijn, worden die zonder meer door de bewoners in ontvangst genomen. Als de vruchten echter niet eetbaar zijn, dan worden ze natuurlijk onaangeroerd en onbeschadigd gelaten. - Deze rietboom op zichzelf is dus, enkel als stam beschouwd, eveneens onveranderlijk; maar door de metamorfose verandert zijn uiterlijk natuurlijk, doordat uit de planten, die op de hiervoor beschreven wijze uit zijn ringen ontstaan, nu eens dieren en dan weer planten kunnen ontstaan. - Kijk, dat is dus weer een gedenkwaardig gewas.
Hoofdstuk 55: De trouwboom, het levende riet en de vliegende broodboom - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[12] Eén van de opmerkelijkste bomen van deze soort is echter wat daar het ‘vliegende brood’ heet. Hoe is het mogelijk om een vliegende plant, ja zelfs een vliegende boom te zien? - Dit verbaast jullie in eerste instantie wel enigszins; maar het navolgende zal de kwestie begrijpelijk voor jullie maken. - In meer moerassige gebieden groeit een soort boom, die sterk op de zogenaamde koraal- of ook wel hertshoornzwammen bij jullie lijkt. Deze boom wordt niet zelden vijftig klafter hoog en heeft van onderen aan de relatief zeer korte stam een omtrek van zestig klafter. - De boom bestaat in wezen uit louter cellen en buisjes, die door hun eigen aantrekkingskracht heel stevig tegen elkaar hangen en zo een geheel vormen, ongeveer zoals de zojuist genoemde zwam bij jullie; alleen met dit verschil, dat de cellen en buisjes van jullie zwam heel teer en breekbaar zijn, terwijl ze bij deze boom van onze planeet taai en elastisch van aard zijn. - Wanneer deze boom eenmaal zijn juiste grootte en de leeftijd van ongeveer tien jaar heeft bereikt, sluiten zich van onderen de inzuigkanaaltjes (want wortels heeft deze boom niet, omdat hij ook daar tot het rijk der zwammen behoort). Als deze inzuigkanaaltjes zich gesloten hebben, dan verdroogt het sap in de cellen en buisjes. Door het opdrogen van dit sap ontwikkelt zich dan in iedere cel en ieder buisje een bepaald gas, dat als gevolg van de elastische taaiheid van de buisjes niet kan ontsnappen. Omdat dit gas veel fijner en lichter is dan de zware atmosferische lucht van deze planeet. Gebeurt het dat de licht geworden materie van de boom door zijn eigen gas in zekere zin van de aardbodem wordt losgerukt; en vervolgens stijgt de boom als een luchtballon bij jullie de lucht in en blijft soms verscheidene dagen in de lucht vliegen. - Als mettertijd het lichte gas uit de cellen en buisjes door de natuurlijk heel nauwe poriën ontsnapt is, begint de boom weer naar de aardbodem te zakken. Als de bewoners van deze planeet zo’n tamelijk laag in de lucht hangende boom ontdekken, geven ze zich alle denkbare moeite om zich met haken en stokken van deze boom meester te maken. Als ze hem te pakken hebben, wordt hij direct in stukken gesneden en in de stralen van de zon nog verder gedroogd. Als hij naar hun inzichten droog genoeg is, wordt hij onmiddellijk als een goed smakend brood met huis en haar opgegeten - dat wil zeggen: niet in één keer, maar geleidelijk, al naargelang de behoefte.
Hoofdstuk 55: De trouwboom, het levende riet en de vliegende broodboom - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[9] Ook dier voedt zich met kruiden, dus ook met boomvruchten, en houdt zich bij voorkeur in de nabijheid van wateren op. - Maar waarom wordt het de ‘donderaar’ genoemd? - Dat zal direct duidelijk worden.
Hoofdstuk 57: Het dierenrijk op de planeet Miron. De damper, de donderaar en de windmaker - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[11] Zelfs mensen zijn niet de grootste vrienden van dit tamelijk onaangename lawaai, dat soms, en vooral bij de mannetjes, zo intens wordt, dat bij jullie op aarde een nabij kanongebulder zich diep zou moeten schamen.
Hoofdstuk 57: Het dierenrijk op de planeet Miron. De damper, de donderaar en de windmaker - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[4] Als dit dier dus een voedzame wandeling door de lucht wil maken, blaast het zijn buik helemaal op door van binnen een gas te ontwikkelen, stuurt zichzelf dan met zijn poten in alle mogelijke richtingen en voelt zich daar het best, waar het in zo’n kosmische planetaire wolk terecht komt. Heeft het zich daar vol gegeten, dan zeilt het weer naar zijn huis toe, terwijl het tussen zijn twee billen nog een kleine voorraad meeneemt.
Hoofdstuk 58: De Miron-geit. De gronddrukker - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[5] Overigens is dit dier uiterst goedmoedig van aard, maar desondanks heeft het verscheidene dieren als vijand. Deze vijanden maken zich echter niet gemakkelijk meester van dit dier, als het hen maar bijtijds genoeg heeft opgemerkt. Want bij het zien van de een of andere vijand verheft het zich snel in de lucht, vliegt dan door de lucht snel op zijn vijanden af en stoot zijn vijanden vanuit de lucht heel behendig met zijn horens. Als deze niet al te groot zijn, grijpt het hen ook wel vast met zijn stevige tanden, tilt ze duizelingwekkend hoog de lucht in en laat ze dan vallen. De vijanden weten en onthouden dat ook; daarom maken ze zich onmiddellijk uit de voeten, zodra dit dier zich in de lucht begint te verheffen.
Hoofdstuk 58: De Miron-geit. De gronddrukker - Jakob Lorber - De natuurlijke zon