16678 resultaten - Pagina 1033 van 1112
... 1021 - 1022 - 1023 - 1024 - 1025 - 1026 - 1027 - 1028 - 1029 - 1030 - 1031 - 1032 - 1033 - 1034 - 1035 - 1036 - 1037 - 1038 - 1039 - 1040 - 1041 - 1042 - 1043 - 1044 - 1045 - 1046 ...
[4] Wat de beharing van de hele rest van het lijf betreft, dat heeft op de extremiteiten na de mooiste, fijnste en rijkste wol als bedekking; alleen de poten, de twee reeds genoemde kegels boven de schouders en de oren hebben korte haren. Dit dier is op deze planeet het enige, dat ongeveer zulke hoeven heeft als een hinde bij jullie. Iets vóór de twee achterpoten bevindt zich aan de buik een relatief grote uier, die bij dit dier zes spenen heeft, die echter niet in twee rijen maar in één lijn staan. - De kleur van de wol van dit dier is helemaal wit, terwijl de manen, die aan de staart en bij de horen voorkomen, roodachtig donkerbruin zijn; de lichaamsdelen met korte haren zien er vaal uit. - En daarmee zien we de hele gestalte van dit dier voor ons.Hoofdstuk 59: De Miron-koe - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[2] Hoe ziet zo’n dier er dus uit? - Ten eerste, wat de grootte betreft, meet het van de bil tot de schedel van de kop twintig, en van de hoeven tot de ruggengraat tien klafter. - Het middelste deel van het lichaam van dit dier onderscheidt zich eveneens door een bijna buiten proporties grote buik; - de poten zijn in verhouding echter bijna net als bij de ons reeds bekende geit eerder zwak en mager. Aan de bilpartij zit een lange, ruige staart, die helemaal met manen begroeid is, bijna zoals bij een paard bij jullie. - De rug van dit dier is als die van een kameel; alleen is hij niet zo sterk gebogen als bij een kameel, maar vanaf de billen wordt hij geleidelijk hoger en daalt dan weer tot aan de schouderstreek bij de twee voorpoten. - In de streek van de twee schouders verheffen zich twee ovaal samengedrukte kegels ongeveer een halve klafter boven de rug, waardoor het dier een enigszins bars uiterlijk krijgt; want als het dier loopt, bewegen ook deze twee samengedrukte ovale kegels steeds kruisgewijze ten opzichte van elkaar.
Hoofdstuk 59: De Miron-koe - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[3] Direct boven de schouders verheft zich de hals, die van boven tot onder breed maar in verhouding tot het hele lijf heel smal is, waarop een relatief grote kop zit, die er ongeveer uitziet als de kop van een muilezel bij jullie, alleen is hij verhoudingsgewijs groot. Op zijn kop heeft het dier slechts één horen; deze staat echter rechtop en steekt niet van het voorhoofd naar voren, zoals bij jullie op aarde bij de zeldzaam geworden eenhoorn het geval is. Op deze horen zit een volkomen ronde knobbel als een bol met een omtrek van een kleine klafter en van heel hard materiaal, ongeveer zoals kwarts bij jullie. Deze horen is bij het voorhoofd, dus eigenlijk aan de basis, rondom begroeid met een bos sterke, enigszins borstelige manen. Onder deze manen staan twee grote vurige ogen, die alle andere dierenogen in scherpte overtreffen. De tong van dit dier is in uitgestrekte toestand meer dan een klafter lang, dat wil zeggen buiten de muil, en is heel stekelig, ongeveer zoals de huid van een egel bij jullie. Met deze stekelige tong kan het dier zijn voedsel gemakkelijk en stevig vastgrijpen, het in zijn muil trekken, tussen de sterke druktanden vermalen en het vervolgens voor zijn voeding inslikken.
Hoofdstuk 59: De Miron-koe - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[10] De tweede wonderbaarlijke, merkwaardige eigenschap van dit dier is de manier, waarop het zijn vijanden, waarvan er ook een groot aantal zijn, tegemoet treedt. Hoe verdedigt het zich tegen zijn vijanden? - Ten eerste merkt het dier heel precies op, waar er een vijand op hem loert. Waar dat het geval is, steekt het zijn stekelige tong uit zijn muil en gaat regelrecht op zijn vijand af. Door het uitsteken van zijn tong heeft het dier als gevolg van zijn inwendige organisatie zichzelf met een enorme hoeveelheid positieve elektriciteit gevuld. Als het dier nu voelt dat het helemaal opgeladen is, dan doet het zijn muil dicht, nadat het eerst de tong naar binnen heeft getrokken, richt zijn kegelhoren op de vijand en laat onmiddellijk de volle elektrische lading van zijn kegelhoren over de vijand losbarsten. En bij die gelegenheid wordt deze, zo niet helemaal gedood, door de buitengewoon hevige elektrische schok toch zo verdeemoedigd, dat hij beslist zijn hinderlaag verlaat en niet gauw meer een tweede poging waagt om dit dier vijandig te naderen. Dat is dus een tweede, beslist gedenkwaardige eigenschap van dit dier46.
Hoofdstuk 59: De Miron-koe - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[10] Omdat de mensen zich bijna net zo kleden als jullie, zoals jullie al verteld is, kunnen jullie ook wel aannemen dat zij, om hun kledingstoffen van allerlei dierlijke wol te vervaardigen, ook diverse wevers moeten hebben. Niet alle huizen hebben deze wevers; maar gewoonlijk is er in het midden van het dorp een groot atelier voor hen gebouwd. - Als de wol in de huizen tot draden is gesponnen, wordt deze met een teken van het huis erop naar het grote atelier gebracht. Daar wordt de wol dan snel tot de verlangde stof geweven en door het huis, dat de wol er naartoe had gebracht, weer als stof voor kleding in bezit genomen.
Hoofdstuk 62: Eigendomsverhoudingen op Miron. Gemeenschappelijk en privé-eigendom - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[2] De belangrijkste regel luidt dus: Achting om achting, liefde om liefde en vriendschap om vriendschap! - Op deze regel volgt een tweede, en deze luidt: Oog om oog, hand om hand en hart om hart! - Een derde regel luidt: Stap om stap, oor om oor en gang om gang! - Naar deze aangegeven regels richt iedereen in het huis zich.
Hoofdstuk 63: Huiselijke betrekkingen, goede sociale leefregels, muziek en muziekinstrumenten op Miron - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[3] De ouders zijn het hoofd van het gezin; de vader voor het mannelijke en de moeder voor het vrouwelijke deel. Maar omdat vader en moeder hier werkelijk één lichaam vormen, verenigen deze twee hoogste polen zich tot één pool in hun uitwerking. Wat dus de vader wil, dat wil de moeder ook. En zo heerst er in het hele huis, zowel aan de mannelijke als de vrouwelijke kant, één en dezelfde regel.
Hoofdstuk 63: Huiselijke betrekkingen, goede sociale leefregels, muziek en muziekinstrumenten op Miron - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[12] Een vierde gedenkwaardige eigenschap van deze dieren is, dat ze bij hevige stormen levende bliksemafleiders vormen. Want dit dier heeft een grote natuurlijke genegenheid voor bliksem. - Als er zwaar met elektriciteit beladen wolken voorbijtrekken, gaan deze dieren gezamenlijk op een hoog punt staan, strekken hun tongen naar de wolken uit en ontladen die niet zelden geheel en al van hun elektriciteit; ze ontladen de wolken echter nooit plotseling via hun horens, maar laten de elektriciteit geleidelijk wegstromen via de twee schouderkegels, die de dieren voor dit doel bezitten. - Door deze eigenschap zijn ze ook de beste nachtwakers van menselijke woningen van deze planeet. Want ‘s nachts is het, behalve voor iemand die het dier kent, niet raadzaam om zo’n huis te naderen. Wie dat zou doen, zou zich blootstellen aan het zeer grote gevaar om door de bliksem doodgeslagen of tenminste toch erg beschadigd te worden.
Hoofdstuk 59: De Miron-koe - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[3] Hoe ziet de man eruit? - Hij heeft een tamelijk ernstig, maar absoluut niet afstotend uiterlijk. Zijn ledematen zijn volkomen mannelijk, op de manier van een volmaakte man bij jullie. Zijn hoofd heeft lange, meestal los krullend haar, dat donkergroen is. De voornaamste kleur van de man is wit, dat hier en daar enigszins in lichtgroen overgaat. De lippen zijn weliswaar rood, maar glimmen ook enigszins met een groene kleur. Zo zijn ook de ogen nooit blauw of groen, maar variëren in de kleur groen. De volle baard van de man is eveneens groen; alleen een beetje lichter dan het hoofdhaar. Ook de nagels aan de vingers zien er uit als een heel groen glas, terwijl de vingers gewoonlijk volkomen wit zijn, wanneer ze schoon worden gehouden - wat op deze planeet overigens vrijwel steeds het geval is. De tanden in de mond zijn zo blauwachtig als parelmoer bij jullie en glimmen heel zacht in verschillende kleuren. - De stem van de man is heel welluidend, maar gewoonlijk heel laag, zodat de gewone spreektoon zich voortdurend in het laagste gebied van jullie lage tonen beweegt, en wel met een voor jullie oren zo sonore sterkte, dat jullie op een afstand van twee of drie mijl nog heel goed een soort donder zouden horen. - Hoewel ook de vrouw tamelijk laag spreekt, is haar stem toch aangenamer en in zekere zin soepeler dan die van de man. Ze is dus met name voor het mannelijke geslacht van deze planeet buitengewoon aantrekkelijk; en des te meer omdat deze planeet in zekere zin het eigenlijke vaderland van de toonkunst is. Men beoefent hier namelijk deze kunst niet alleen met verschillende, soepele menselijke stemmen, waarbij de vrouwelijke zich natuurlijk het meest onderscheiden, maar ook met de meest uiteenlopende muziekinstrumenten.
Hoofdstuk 61: De mensen van Miron. Woonhuizen en dorpen daar - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[3] Dat klopt dus wel. Maar op de achtergrond speelt nog de vraag: Als het dorp dus een stuk grond gemeenschappelijk bezit, hoe verhoudt zich dit dan tot privé-bezit? - Ik zeg jullie: Niets is gemakkelijker dan dat! Het privé-bezit strekt zich alleen uit tot die stukken grond, die een bewoners voor een bepaalde oogst met eigen handen bewerkt heeft om kleine vruchten voort te brengen. Als een plek uitsluitend door één huis van het dorp bewerkt is, moet het met een teken, dat bij dat huis hoort, afgebakend worden. Vanaf het moment dat het afgebakend wordt tot aan de tijd van de oogst is zo’n stuk grond dan onbetwistbaar eigendom van degene die het bewerkt. Na de oogst valt het weer toe aan het algemeen bezit en kan zonder enige tegenspraak van de vorige bezitter direct weer door een ander huis afgebakend worden.
Hoofdstuk 62: Eigendomsverhoudingen op Miron. Gemeenschappelijk en privé-eigendom - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[5] Zodoende is iedereen op de grondslag van wederzijdse achting door de band van wederkerige liefde verbonden, die zich uitdrukt in wederkerige, buitengewoon zoete vriendelijkheid. - Daarmee is echter ook aan alle overige regels voldaan. Want ‘oog om oog’ wil onder zulke beminnelijke omstandigheden toch zeker zeggen: samen zien, gelijkgezind van hart zijn en elkaar met de handen ondersteunen, en verder ook elkaar graag de voeten lenen, graag naar elkaar luisteren en graag daarheen gaan, waar de ander gaat.
Hoofdstuk 63: Huiselijke betrekkingen, goede sociale leefregels, muziek en muziekinstrumenten op Miron - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[10] Het klokinstrument wordt op de volgende manier van een soort zeer welluidend metaal gemaakt: Er worden verscheidene klokken in de vorm van halve bollen gegoten; deze klokken worden vervolgens van groot naar klein op den soort spil bevestigd, nadat ze eerst goed gepolijst en zuiver gestemd zijn volgens jullie chromatische toonladder. Op één spil zitten bij een compleet instrument altijd klokken voor drie octaven, die wat de stemming betreft ongeveer vanaf jullie D in het contraoctaaf beginnen. De tonen worden op twee manieren aan een klok van dit instrument ontlokt, ofwel door er met een zachte hamer op te slaan ofwel door er over te wrijven met de vinger, die eerst in een beetje zout water is gehouden. Dit instrument wordt gewoonlijk door de mannen bespeeld en is geen solo-instrument, maar een harmonisch instrument ter begeleiding van de zang van de vrouwen.
Hoofdstuk 63: Huiselijke betrekkingen, goede sociale leefregels, muziek en muziekinstrumenten op Miron - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[11] Voor jullie oren zou zo’n concert van dichtbij wel wat te hard zijn; maar op een behoorlijke afstand zou het jullie beslist niet weinig in verrukking brengen. Want hun composities zijn zeer verheven van aard, bewegen zich zelden in majeur, maar meestal in de mineur toonsoorten, die bij hen halve toonsoorten genoemd worden.
Hoofdstuk 64: Bolinstrument, muziek en muziekschrift, optica, mechanica en schrijfkunst op Miron - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[11] Dat op het terrein van de astronomie met name hun manen de grootste aandacht trekken, valt gemakkelijk af te leiden uit het feit, dat de bewoners van deze planeet ten eerste door de grote afstand tot de zon nooit iets te zien krijgen van alle planeten, die dichter bij de zon staan, behalve op zijn hoogst Uranus af en toe, en ten tweede dat de hele sterrenhemel behalve hun manen vrijwel geen beweeglijke hemellichamen laat zien, behalve op zijn hoogst een of andere langzaam bewegende komeet, die zich echter op deze afstand van de zon altijd zonder staart en derhalve heel onbeduidend vertoont.
Hoofdstuk 65: Innerlijke, vreugdevol actieve religie op Miron. Voortplanting en begraven van de doden. Sterrenkunde als middel tot Godskennis - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[2] Op een planeet gaat de religie over vanuit het natuurlijke naar het geestelijke, en dus overheerst noodzakelijkerwijze ook het materiële boven het geestelijke. - Op de zon is precies het omgekeerde het geval. De religie gaat daar vanuit het geestelijke in het materiële over en manifesteert zich als de scheppende, wezenlijke grondslag van alle dingen daar. Om deze reden overheerst daar dan ook het geestelijke boven het materiële.
Hoofdstuk 68: Fundamentele opmerkingen over de religie van de zonnebewoners en het wezen van goddelijke openbaringen - Jakob Lorber - De natuurlijke zon