16638 resultaten - Pagina 1037 van 1110
... 1025 - 1026 - 1027 - 1028 - 1029 - 1030 - 1031 - 1032 - 1033 - 1034 - 1035 - 1036 - 1037 - 1038 - 1039 - 1040 - 1041 - 1042 - 1043 - 1044 - 1045 - 1046 - 1047 - 1048 - 1049 - 1050 ...
[4] Om deze reden worden dan ook zelfs deze eventueel beklimbare Himalaya’s en Chimborazzo’s van de zon met rust gelaten, en de zonnebewoners beleven alleen maar genoegen aan deze bergen, wanneer ze die vanaf een afstand van naar jullie berekening honderd tot duizend mijl in uitgestrekte ketens kunnen overzien. Desondanks zijn zij toch buitengewoon grote vrienden van de heuvels en lagere bergen en wonen ze daar voor het merendeel op; want de grote, uitgestrekte vlakten zijn nooit veilig voor een doorbraak, die wij, zoals gezegd, bij deze gelegenheid samen met de bewoners van de zon willen aanschouwen.Hoofdstuk 10: De middengordel van de zon. Landschap en bewoners daar. Uitbarsting van een zonnegezwel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[8] Wat de grootte van de zonnemensen betreft: deze is heel verschillend. - Op de evenaar of veeleer in het gebied van de evenaar wonen de kleinste mensen van de zon7, die niet veel groter zijn dan een zeer grote man bij jullie op aarde. Deze mensen zijn vrijwel allemaal wit gekleurd en zijn dus de mooiste op de gehele zonneplaneet. - Rond de polen van de zon wonen echter haar grootste mensen, bijna donkerrood van kleur, maar eveneens helder glanzend. Als zo’n mens op aarde ter hoogte van het zeeoppervlak zou staan, zou het hem helemaal niet moeilijk vallen om, zonder zijn hand naar boven te hoeven uitstrekken, de toppen van de Himalaya tussen duim en wijsvinger te pakken en naar de zuidpool van de aarde te slingeren. - Vanaf deze grootste mensensoort tot aan degenen, die aan de evenaar wonen, neemt de grootte af.
Hoofdstuk 9: De mensenrassen van de zon en hun woongebieden. De zonnegordels - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[11] Heb maar een beetje geduld; we zullen de onmogelijkheden direct enigszins doornemen. Luister dus! - Ten eerste bezit de aardbodem van het zonnelichaam zowel vanaf de ene als de andere pool in de richting van de evenaar een zeer ongelijke dichtheid, en wel zo, dat de aardbodem van de zon in de buurt van de polen bijna even stevig is als de bodem van jullie aarde; alleen is hij niet zo stug en breekbaar. Deze bodem is heel geschikt voor de eerder genoemde reuzen. Wanneer deze bodem zachter begint te worden, dan is hij niet geschikt om het gewicht van zo’n reus te dragen. - Zou nu iemand een reis willen maken, dan zou hij weldra beginnen te wankelen, en bij het verder voortzetten van de reis bij iedere stap tot over zijn middel in de elastische, zachte bodem wegzakken - bijna zoals wanneer jullie een heel groot kussen zouden maken, dat ongeveer drie klafter dik zou zijn. Hoe zou het jullie vergaan bij een wandeling over zo’n met dons gevuld kussen? Zouden jullie er niet bij de eerste stap erop in wegzakken, waarna dan alle verdere moeite om er overheen te komen vergeefs zou zijn, ook al zou het niet langer zijn dan hoogstens honderd klafter? - Maar als jullie op zo’n kussen een muis zouden zetten, zal deze heel goed over het kussen heen kunnen lopen; een vlieg nog gemakkelijker. - Kijk, dat is dus al een belemmering voor zulke reizen, als gevolg waarvan iedere mensenklasse blijvend op haar eigen kring is aangewezen.
Hoofdstuk 9: De mensenrassen van de zon en hun woongebieden. De zonnegordels - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[13] Op aarde richt de vruchtbaarheid van de aardbodem zich naar de klimatologische warmteomstandigheden. Dat is op de zonneplaneet natuurlijk niet het geval, hoewel het ook daar aan de polen iets koeler is dan aan de evenaar. Daarom richt de vruchtbaarheid van de bodem zich enkel naar de toe- of afnemende zachtheid ervan. Natuurlijk kan een mens van vastere bodem ook op een zachtere bodem wel iets tevoorschijn brengen - of liever: hij zou het kunnen. Alleen zal datgene, wat hij tevoorschijn heeft geroepen, wel ongeveer de vorm van zijn wil hebben, maar het zal veel kleiner, zwakker en zachter zijn, waardoor het dan evenmin voldoet aan de behoefte van de maag van degene, die het tevoorschijn heeft geroepen, als wanneer jullie bijvoorbeeld op een alp je maag met schraal steenmos zouden moeten verzadigen, waar beslist niemand vet van zou worden. Mocht zich dus wellicht een mens vanuit een poolstreek van de zon door eventueel mogelijke kunstgrepen naar de evenaar verplaatsen, dan zou hij daar zonder genade of pardon moeten verhongeren.
Hoofdstuk 9: De mensenrassen van de zon en hun woongebieden. De zonnegordels - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[16] Een vierde hindernis, waarvan het nauwelijks nog nodig is die te noemen, vormen de vele vulkanen en andere hoge bergen langs de oever van zo’n watercirkel. De vulkanen razen en woeden voor het merendeel onophoudelijk en hier en daar zelfs zo geweldig, dat jullie op aarde je daar geen duidelijke voorstelling van kunnen maken. Want daar zijn sommige kraters groter dan jullie hele Europa, en uit die kraters schieten ieder moment onder het heftigste geraas en gedonder triljoenen van de hevigste bliksems op. Van zulke geweldige natuurtaferelen zijn de zonnebewoners echter absoluut geen grote vrienden. Bij hen is het dus ook daadwerkelijk, zoals bij jullie in woorden: ‘Blijf flink uit de buurt, dan blijf je buiten schot’. - Deze vulkanen verhinderen ook de in het binnenland wonende mensen eventuele pogingen te doen de wereld rond te zeilen; en dus blijven zij, zoals jullie plegen te zeggen, steeds lekker thuis.
Hoofdstuk 9: De mensenrassen van de zon en hun woongebieden. De zonnegordels - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[3] Ook al hebben de bergwanden hier en daar nog een zodanige helling, dat ze met grote moeite en inspanning beklommen zouden kunnen worden, dan hebben de hoge bergen van de zon toch de eigenschap dat ze, hoe hoger ze oprijzen, ook steeds sterker wit glanzend worden, wat niet te verdragen is. De oorzaak hiervan is, dat naarmate de wanden van zulke bergen hoger zijn, ze door het ronddraaien van de zon ook blootgesteld zijn aan een des te sterkere druk van de zonnelucht; daardoor raken hun hulsjes, die het geestelijke omvatten en waaruit eigenlijk al hun materie gevormd is, eveneens in een des te heviger reagerende trilling die zich wil uitbreiden, en zoals jullie al weten is deze trilling ook de oorzaak van de steeds feller wordende eigen uitstraling.
Hoofdstuk 10: De middengordel van de zon. Landschap en bewoners daar. Uitbarsting van een zonnegezwel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[7] We hoeven daarnaast nauwelijks nog de vele zachte, mooie land- en luchtdieren te vermelden, die daar in een bijzondere, verscheiden schoonheid aanwezig zijn, om jullie daardoor nog iets meer voor de geest te halen hoe levendig deze streek van de zon is.
Hoofdstuk 10: De middengordel van de zon. Landschap en bewoners daar. Uitbarsting van een zonnegezwel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[8] Kortom, we hebben nu genoeg om behaaglijk om zo’n heuvel te gaan zitten, en van daar uit samen met de zonnebewoners een voor jullie zeker buitengewoon geweldig natuurverschijnsel bij te wonen. Maar om te zorgen dat jullie dit opmerkelijke tafereel des te levendiger waarnemen, willen wij ons bij deze gelegenheid met open oren onder de zonnebewoners mengen en luisteren naar waar ze bij zo’n gelegenheid met elkaar over spreken.
Hoofdstuk 10: De middengordel van de zon. Landschap en bewoners daar. Uitbarsting van een zonnegezwel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[29] En kijk: iedereen wordt doodstil en ligt met dichtgestopte oren bevend op de grond. Maar luisteren ook jullie nu, en kijk naar de roodgloeiend opgezwollen kegel, die een doorsnede van verscheidene duizenden mijlen heeft. Zie, nu breekt hij door! Er volgt een knal, die de bodem uit haar voegen rukt. De bergen schudden geweldig. En vanaf iedere top schieten bij deze schok miljoenen enorme bliksems, die ieder vergezeld gaan van een ongehoorde donderslag.
Hoofdstuk 10: De middengordel van de zon. Landschap en bewoners daar. Uitbarsting van een zonnegezwel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[30] Zie daar, hoe de wanden geleidelijk donkerder worden en geweldig krampachtig stuiptrekken! Maar kijk daar beneden eens: enkele nevenkegels zijn nog niet gebarsten. Kijk daar - meer in zuidelijke richting; daar is nog een kegel, die zal in de vlakte barsten. Let maar op: wanneer de kop ervan knobbelig, witgloeiend en helemaal vol schietende bliksems wordt, zal hij stukscheuren. Nog maar even geduld, dan zullen jullie direct het geweldige schouwspel zien! - Kijk nu - nu barst hij!
Hoofdstuk 10: De middengordel van de zon. Landschap en bewoners daar. Uitbarsting van een zonnegezwel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[6] Desalniettemin hebben de vele duizenden miljoenen mensen, die alleen in deze gordel wonen, toch buitengewoon veel ruimte, want één zo’n enkele heuvelrug van de zon heeft met zijn uitlopers niet zelden een veel grotere oppervlakte dan bij jullie Azië, Afrika en Europa bij elkaar. Daarom hoeft men zich ook absoluut geen zorgen te maken over de ruimte van de zonnebewoners. Bovendien zijn ook deze zonneheuvels absoluut niet te vergelijken met jullie aardse heuvels; want ondanks dat het ‘heuvels’ zijn, verheffen ze zich toch zeker nog vijf tot tien mijl boven de vlakte, wat het tienvoudige van de hoogte van jullie allerhoogste bergen op aarde bedraagt. Daarom is het uitzicht vanaf zo’n heuvel voor jullie begrippen ook werkelijk onbeschrijfelijk prachtig; want de buitengewoon verscheiden groepering van de grensgebergten, de grandioze woongebouwen van de mensen die op de heuvel wonen, en de grote, afwisselende verscheidenheid van de vegetatie, de tot in de wijde omtrek glanzende waterspiegel, de talloze verschillende kleuren van de dingen en met name de buitengewoon majestueuze en schitterend aangelegde leertempel maken het uitzicht vanaf zo’n heuvel zo buitengewoon prachtig, dat het werkelijk tot in het voor jullie onbegrijpelijke boven al jullie begripsvormen verheven is.
Hoofdstuk 10: De middengordel van de zon. Landschap en bewoners daar. Uitbarsting van een zonnegezwel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[31] Zie eens wat voor massa’s sneller dan de bliksem uit de wijd gapende kloof wegschieten! Wat zijn deze massa’s eigenlijk? - Jullie kennen die al; het zijn nieuwe vormsels ten behoeve van nieuwe hemellichamen, bestaande uit geesten die achteruit zijn gegaan en hun vrijheidsproef niet hebben doorstaan!
Hoofdstuk 10: De middengordel van de zon. Landschap en bewoners daar. Uitbarsting van een zonnegezwel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[32] Kijk daar heel in de verte, hoe daar weer een groot aantal grotere en kleinere lichtkogels in de wijd uitgestrekte watervlakte terugvallen. Maar richt jullie blik ook omhoog van de zon naar de oneindige ruimte, en zie hoe ook het zichtbare firmament door talloze ‘vallende sterren’, zoals jullie ze genoemd hebben, in alle richtingen doorkruist wordt. En zie verder nog hoe er van de krater, die zo wijd is dat hij vele planeten kan omvatten, enorme rook- en wolkenzuilen opstijgen die met grote snelheid weggolven - naar ver verwijderde planetengebieden!
Hoofdstuk 10: De middengordel van de zon. Landschap en bewoners daar. Uitbarsting van een zonnegezwel - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[3] Nu zullen jullie misschien vragen: Waarom stellen de zonnebewoners de tijd eigenlijk niet vast in jaren, dagen en uren? - Het antwoord op deze vraag ligt voor de hand; want op de zon is het nooit nacht, maar onafgebroken dag. Er is evenmin een maan, naar wiens omloop de zonnebewoners de tijd zouden kunnen bepalen.
Hoofdstuk 11: De pendel-tijdmeter van de bewoners van de middengordel. Het ambt van tijdwachter en overige ambten - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[5] Kijk, om die reden kost het de zonnebewoners van deze gordel nogal wat moeite om de tijd te bepalen, omdat ze geen ochtend, geen middag, geen avond en dus ook geen nacht hebben. - Maar wat doen ze dan, om toch een tijdrekening te hebben?
Hoofdstuk 11: De pendel-tijdmeter van de bewoners van de middengordel. Het ambt van tijdwachter en overige ambten - Jakob Lorber - De natuurlijke zon