16678 resultaten - Pagina 1051 van 1112
... 1039 - 1040 - 1041 - 1042 - 1043 - 1044 - 1045 - 1046 - 1047 - 1048 - 1049 - 1050 - 1051 - 1052 - 1053 - 1054 - 1055 - 1056 - 1057 - 1058 - 1059 - 1060 - 1061 - 1062 - 1063 - 1064 ...
[15] Een andere eigenschap van dit metaal is, dat het zeer bereidwillig is elektriciteit op te nemen. De oorzaak daarvan is ook weer hetzelfde specificum in dit metaal; het is de intelligentie van de beweeglijkheid en de daarmee verbonden tendentie tot gemeenschap. Dit specificum is evenmin als het vorige een specificum dat er vast aan verbonden is, maar één dat dit metaal doordringt en omgeeft, net zoals het vorige. Omdat het met de vorige specifica toch min of meer verwant is, ligt zijn vaste standplaats bij hen en is voortdurend bezig hen vrij te maken en hen dan voor zich te winnen. Gewoonlijk verschijnt het als roest, dat mettertijd al het ijzer in zich opneemt en langzamerhand helemaal oplost.Hoofdstuk 45: Mineraal, plant en dier - Jakob Lorber - Aarde en Maan
[17] Weer een andere eigenschap is het glanzen van het ijzer en wel met een witblauwgrijze kleur. Dit specificum houdt het begrip rust in. Slechts in rust kan alles in evenwicht gebracht worden en als alles vereffend is, dan komt een glad oppervlak tevoorschijn, dat in staat is het licht op te nemen als een spiegel. Het hele ijzer bevat dit specificum maar het is er niet vast aan gebonden en verenigt er zich dan pas mee, als het aan zijn oppervlakte gepoetst is, vlak gemaakt en dan gepolijst. Zouden echter de delen, die aan de oppervlakte in de meest gelijkmatige rust verkeren, door het één of ander in hun rust verstoord worden, dan is dit specificum direct verdwenen, zo niet helemaal dan toch gedeeltelijk. Hieruit volgt ook, dat ook de mensenziel, als ze kompleet is, alleen dan in staat is het licht op te nemen, als ze zich in de rust van haar geest begeeft. Want de geest vertoont het voornaamste beginsel van de rust. Dat is de reden dat de oude wijzen een afgescheiden ziel niets dan rust en licht toewensten.
Hoofdstuk 45: Mineraal, plant en dier - Jakob Lorber - Aarde en Maan
[1] Als ijzer gehamerd wordt, wordt het elastisch. De elasticiteit is ook een specificum van boven en is als een geordende wilskracht, die niet vandaag dit en morgen wat anders wil. Hoewel deze kracht wat dan ook maar kan buigen, toch volhardt ze niet in die stand maar neemt altijd de vroegere ordening weer aan. Deze specifieke kracht is een van de meest voorkomende; hij houdt zich in de onderste luchtsfeer op en doordringt elk luchtatoom, waardoor ook de lucht zelf in hoge mate elastisch is.
Hoofdstuk 46: De samenstelling van de intelligentiespecifica in de levende wezens 1 - Jakob Lorber - Aarde en Maan
[4] Deze lichtatomen worden door sommige natuuronderzoekers ook etherische lichtmonaden genoemd, een naam die goed past, omdat door het woord' monade' iets wordt aangeduid, dat als het ware op zichzelf staat. Dit specificum is, omdat het van het licht afkomstig is, zeer karakteristiek in zijn intelligente sfeer. Het houdt van rust en zoekt die met grote vasthoudendheid. Maar juist omdat het in zich als het ware de wet van de rust zelf is, oefent het bij elke beperking en in elke verdrukking de grootst mogelijke kracht uit die een beweging veroorzaakt om de vorige rusttoestand te herstellen. Als die kracht door het een of ander uit haar evenwicht wordt gebracht, kan niets haar weerstaan.
Hoofdstuk 46: De samenstelling van de intelligentiespecifica in de levende wezens 1 - Jakob Lorber - Aarde en Maan
[5] Dat is dus weer een nieuw specificum, dus een nieuwe intelligentie in dit schijnbaar dode metaal en het maakt zich op dezelfde manier als bij planten en dieren kenbaar. Hieruit volgt weer dat ijzer onmogelijk een dood lichaam kan zijn, omdat dezelfde intelligente kracht er in werkt als bij dieren, als die kracht door het juiste middel wordt geactiveerd.
Hoofdstuk 46: De samenstelling van de intelligentiespecifica in de levende wezens 1 - Jakob Lorber - Aarde en Maan
[9] Wie een microscoop heeft, die de voorwerpen zes miljoen keer kan vergroten, zou hiermee in een enkele waterdruppel een ongelooflijk aantal van de meest zeldzame diervormen ontdekken. Deze vormen zijn niets anders dan dragers van de verschillende enkelvoudige intelligenties die voortdurend vijandig tegenover elkaar staan, elkaar aangrijpen en schijnbaar vernietigen. Maar voor hen in de plaats komt al gauw een nieuwe vorm, die alle vroegere in zich opneemt en ze als het ware verorbert. Is zo' n gestalte verzadigd, dan komt ze tot rust en zinkt omlaag.
Hoofdstuk 46: De samenstelling van de intelligentiespecifica in de levende wezens 1 - Jakob Lorber - Aarde en Maan
[10] Als dan echter talloze gestalten tot rust gekomen en gezonken zijn, dan hechten ze zich in de rusttoestand als zeer verwante wezens aan elkaar vast en zie, daaruit ontstaat voor onze ogen een schijnbaar dode materie. Maar dat is ze volstrekt niet; ze is alleen maar een hoeveelheid gevangen genomen enkelvoudige intelligenties, die, weer opgelost, levend worden en zich weer tot andere vormen kunnen verbinden. In het voorgaande is reeds beschreven hoe de ons al bekende geesten dit werk in het plantenrijk verrichten.
Hoofdstuk 46: De samenstelling van de intelligentiespecifica in de levende wezens 1 - Jakob Lorber - Aarde en Maan
[2] Dat zijn dingen die tot nu toe in het duister lagen. Want op de wereld bevindt zich een grote hoeveelheid planten die eerder tot de dieren dan tot de planten schijnen te horen en er zijn ook dieren die meer op een plant dan op een dier lijken. Er zijn ook mineralen die men eerder voor planten dan voor mineralen zou houden en er zijn planten die men eerder voor mineralen dan voor planten aanziet. Er zijn ook veel dieren die nog extremiteiten hebben die op planten lijken en planten waarin men een goed gevormd dier ziet.
Hoofdstuk 48: De grenzen tussen de natuurrijken - Jakob Lorber - Aarde en Maan
[5] De natuuronderzoekers vragen zich af wat koralen eigenlijk zijn en het is nog niet uitgemaakt of ze tot het mineralen-, planten- of dierenrijk behoren; elke natuuronderzoeker weet, dat de koralen door een soort wormpjes worden gevormd, die erg klein zijn, zich aan elkaar hechten en zo een koraaltak vormen. De wormpjes zijn zeker dieren; als ze echter hard worden is hun massa zo hard als edelsteen. De vorm echter, waarin deze diertjes zich zo langzamerhand door het aan elkaar hechten ontwikkelen, lijkt op een boom zonder bladeren, die takken, twijgen en twijgjes heeft. Dat groeisel is dus volgens zijn ontwikkeling een diervolume dat uit talloze diertjes bestaat; als massa is het een mineraal en aan de vorm te zien een boom.
Hoofdstuk 48: De grenzen tussen de natuurrijken - Jakob Lorber - Aarde en Maan
[7] Hierop gelijkend zijn ook de verschillende soorten metaalbloemen, die op geheel dezelfde manier ontstaan. In de zee bevinden zich echter nog veel kleine en grote dieren die, meer nog dan de koralen, de drie rijken ogenschijnlijk in zich sluiten.
Hoofdstuk 48: De grenzen tussen de natuurrijken - Jakob Lorber - Aarde en Maan
[10] Uiterlijk is dit dier tegelijk plant en mineraal; maar als ongelukkigerwijs een schip of meerdere schepen boven de rug van dit reusachtige dier terechtkomen, dan duikt het vlug op en heft het hele schip boven de zeespiegel uit, zodat het snel slagzij maakt en omdat het uit het water komt, kan het dan niet meer de plaats van zijn ondergang ontvluchten. Want als het dier merkt dat de schepen op zijn rug omgevallen liggen, heft hij van alle kanten talrijke verblindend witte armen omhoog als grote olifantslurven die een hoogte hebben van vijfenvijftig meter en een dikte van niet zelden acht voet doorsnede.
Hoofdstuk 48: De grenzen tussen de natuurrijken - Jakob Lorber - Aarde en Maan
[11] Heeft hij zijn armen dan, zoals een slak haar voelhorens, ver genoeg naar buiten gestoken, dan buigt hij deze verschrikkelijke armen om het schip, dat op zijn rug ligt heen en vermorzelt het in één ogenblik. Vervolgens brengt hij dan het fijngeknepen schip met zijn vele armen onder zich in zijn ontzettend wijde muil en verorbert het op deze manier met alles wat er in was. Zijn maag verteert zo goed, dat niets weerstand kan bieden; stenen, metalen, hout en zelfs diamanten verteert hij zo geheel en al, dat er geen stukje overblijft.
Hoofdstuk 48: De grenzen tussen de natuurrijken - Jakob Lorber - Aarde en Maan
[2] In elk dier is al een min of meer gevormde ziel aanwezig, die door de zogenaamde zenuwgeest, die haar altijd omgeeft, in het lichaam werkt, dat nog uit grove materie bestaat. Hierin onderscheidt zich het dier van de plant en nog meer van het mineraal: het dier heeft al een vrije psyche (ziel), terwijl deze in het planten- en vooral in het mineraalrijk nog zo met de materie verweven en verdeeld is, als ongeveer de wijngeest in de druif, want iedereen kan heel wat druiven verteren en niet beneveld worden, terwijl de geest uit twintig druiven genoeg zou zijn om tien mensen in een roes te brengen. Het gaat hier natuurlijk om grote, goede en rijpe druiven.
Hoofdstuk 49: De dierenziel en hoe deze door geesten wordt beïnvloed - Jakob Lorber - Aarde en Maan
[3] Waar bevindt zich deze geest in de druif, deze vurige spirituele ether? In de druif is hij nog erg verdeeld en kan geen werking uitoefenen omdat in elk vruchtje onder duizend specifica ook één zo'n etherisch specificum is gemengd. Als echter door het bekende distelleerapparaat dit enkelvoudige specificum wordt afgescheiden en in een vat verzameld, dan pas uit het zijn kracht.
Hoofdstuk 49: De dierenziel en hoe deze door geesten wordt beïnvloed - Jakob Lorber - Aarde en Maan
[5] Als de dieren paren, dan drijven de geesten door hun wil deze dierlijke zielen in de materiële voortplantingsorganen van de dieren en omgeven die zielen op het ogenblik van de paring met een materieel vliesje. Binnen dit vliesje wordt de ziel dan actief en begint, al naar gelang van het kompleet zijn van haar intelligenties, zich te ordenen.
Hoofdstuk 49: De dierenziel en hoe deze door geesten wordt beïnvloed - Jakob Lorber - Aarde en Maan