22349 resultaten - Pagina 1334 van 1490
... 1322 - 1323 - 1324 - 1325 - 1326 - 1327 - 1328 - 1329 - 1330 - 1331 - 1332 - 1333 - 1334 - 1335 - 1336 - 1337 - 1338 - 1339 - 1340 - 1341 - 1342 - 1343 - 1344 - 1345 - 1346 - 1347 ...
[15] Deze wal is niets anders dan de op dat moment opgestuwde elastische zonnebodem, die door het uitbarsten van zo’n verharding uit elkaar gescheurd en daarna aan alle kanten opgeworpen is als een trechtervormige muur, die van boven smaller is dan onderaan. Als jullie voor het ontstaan van zo’n wal rond de zwarte vlek nog een duidelijker voorbeeld willen hebben, maak dan van taaie aarde, die nog de juiste zachtheid heeft, een halve bol die van binnen hol is, stoot er dan van binnen naar buiten met een stompe stok een gat in, dan zullen jullie aan de buitenkant direct de door deze stoot opgeworpen wal zien. Alleen zal de wal meer gescheurd zijn, omdat zulke leem in zijn delen toch een minder gelijksoortige samenhang bezit dan de aardbodem van de zon.Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[16] Dat deze wal ten opzichte van het eigenlijk zwarte middelpunt toch nog zwak verlicht blijkt te zijn, heeft als reden, dat de aldus verscheurde delen door hun heftige vibreren voldoende eigen licht ontwikkelen, ook al bevindt zich daarboven geen glanzende atmosferische lucht; en dat licht is even sterk met het oorspronkelijke eigen licht van de zon. - Daaraan kunnen jullie ook zien, hoe sterk de zon met haar eigen licht zonder de hulp van het algemene licht zou stralen.
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[17] Verder hebben we nog gehoord, dat er boven zulke wallen uit bepaalde golven zonlicht of fakkels gevormd worden. Deze ontstaan door golvingen van de glanzende atmosferische lucht van de zon, teweeggebracht door een dergelijke doorbraak. Want de ene golf weerspiegelt zich daardoor in de naburige golf, waardoor dan de glans versterkt wordt, terwijl de golfdalen zich vanzelfsprekend als zwakker stralend moeten vertonen.
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[20] Wanneer echter deze wal niet muurvast, maar elastisch is, zullen de snelle en uitgebreide bewegingen en veranderingen van zo’n wal buitengewoon eenvoudig vanuit dezelfde oorzaak verklaard kunnen worden als het geleidelijke verdwijnen van de wal. -
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[21] Welnu, zijn er geen tegenwerpingen meer? - Kijk, daar loert nog een vos op de achtergrond. Deze heeft met zijn mathematische instrumenten verschillende van zulke vlekken gemeten en ontdekt dat sommige zo groot zijn, dat in de zwarte ruimte daarvan met gemak dertig aarden naast elkaar een plaats zouden kunnen vinden.
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[24] Kijk, deze vos heeft scherpe tanden en nog scherpere mathematische ogen! Maar ook deze zal in de val blijven hangen. Want zo goed als zulke vossen kunnen rekenen, kan Ik ook wel - en met nog wel meer kennis van zaken. Ik zal evenwel op de zeer kritische vraag van deze vos met scherpe tanden en ogen niet direct een verklarend antwoord geven, maar Ik wil hem bij deze gelegenheid alleen maar enkele vragen ter beantwoording voorleggen; als hij Mij die beantwoordt, zal hij vanzelf ook het antwoord op zijn vraag krijgen.
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[25] Zo komt bijvoorbeeld het volume van alles, wat een eikenboom herhaalde malen in de loop van een jaar laat vallen, toch zeker uit de eik zelf voort - en nog wel in het verloop van ongeveer tweehonderd jaar? Maar als hij de eik ieder jaar opmeet, zal hij zeker ontdekken dat de boom daardoor niet kleiner en magerder, maar steeds dikker, groter en hoger is geworden. - Hoe is dat mogelijk? - Het antwoord luidt: Door de constante aanvulling vanuit alle voedingsbronnen voor een boom. - En dan zeg Ik: steek diezelfde speurneus in de zon, dan zul je ook daar ontdekken, dat het verlorene zich heel goed laat aanvullen. - Nu hebben we dus ook deze tegenwerping terzijde geschoven!
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[3] Hoe zien die er eigenlijk uit, en in wat voor omstandigheden leven zij onder elkaar? - Zijn zij trouwens meer geestelijke of meer materiële mensen? - En bestaat er slechts één soort mensen op deze grote planeet, of bestaan er meerdere soorten?
Hoofdstuk 9: De mensenrassen van de zon en hun woongebieden. De zonnegordels - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[9] Nu zullen jullie zeggen: Wat doen zulke enorme reuzen dan wel niet met de kleinere mensen, wanneer ze die eventueel op een reis tegenkomen? - Deze vraag is zo goed als zinloos. Want op de zonneplaneet is iedere mensensoort door de natuurlijke planetaire omstandigheden op haar eigen plek aangewezen, en kan die evenmin verlaten als jullie de aarde, ook zouden jullie nog zoveel zin hebben een reis naar de maan de maken8.
Hoofdstuk 9: De mensenrassen van de zon en hun woongebieden. De zonnegordels - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[17] Er bestaan weliswaar nog wel enkele hindernissen; alleen zijn deze voldoende om jullie te laten zien hoe de in grootte verschillende soorten mensen op de zonneplaneet heel rustig op één en hetzelfde hemellichaam kunnen leven. Hiermee hebben we van tevoren heel oppervlakkig de lokale omstandigheden van de mensen alsook de mensen zelf bekeken en kunnen we ons dus weer naar onze mooiste mensen van de zon begeven, die daar aan de evenaar wonen, en samen met hen het natuurtafereel van de zon bekijken, dat wij direct aan het begin van de mededeling van vandaag hebben besproken.
Hoofdstuk 9: De mensenrassen van de zon en hun woongebieden. De zonnegordels - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[18] Kijk eens, tot nu toe hebben we alles niet alleen duidelijk, maar zelfs heel voor de hand liggend uiteengezet. Maar Ik voorzie al enkele geleerde vossen, die een flinke hap lucht nemen en met een vreselijk wijs gezicht de vraag stellen: ‘Welnu, deze zaak klinkt heel aannemelijk, en voor de hypothese valt veel te zeggen; maar de auteur schijnt tot nu toe toch vergeten te hebben, dat zulke zonnevlekken weer verdwijnen en te dien einde ook hun gestalte langzamerhand sterk veranderen. Hoe zal de auteur met zijn opgeworpen wal zich nu uit deze val redden? - Ook heeft men met behulp van sterke optische hulpmiddelen herhaaldelijk ongelooflijk snelle bewegingen op deze wal waargenomen. Dit feit zou wel eens heel sterk ten nadele van de ‘als een muur opgeworpen wal’ van onze auteur kunnen spreken of die tenslotte geheel ongeldig kunnen maken!’
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[19] O nee, Mijn beste vossen. Dat is juist uitstekend koren op onze molen. Want laten zij slechts zo goed zijn te bedenken, dat wij al direct aan het begin en tot nu toe, en wel om een zeer goede en goed gefundeerde reden, over een elastische aardbodem van de zon hebben gesproken. Deze zal na de doorbraak zeker niet voortdurend muurvast blijven staan, zoals de krater van een vulkaan op aarde, maar trekt zich als gevolg van die elastische eigenschap langzamerhand weer samen, en de door zo’n doorbraak ontstane wond geneest weer, net zoals een wond, die bijvoorbeeld door een steenpuist aan jullie lichaam is ontstaan, na het veretteren ervan weer kleiner wordt en tenslotte zo volkomen geneest, dat er na enige tijd absoluut niet meer te zien is uit welk deel van het lichaam die karbonkel etterend is doorgebroken.
Hoofdstuk 8: Oorzaak en wezen van de zonnevlekken - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[5] Dat is ook het geval met de mensen. - Dienovereenkomstig kunnen jullie op de zonneplaneet niet alleen alle mensensoorten van deze aarde, maar ook die van alle andere planeten en hun manen in de volmaakste zin aantreffen, met name wat de vorm betreft. Alleen is natuurlijk, evenals al het andere, ook de mens tot de hoogste volmaaktheid van vorm ontwikkeld, en wel zozeer, dat jullie op de hele aarde nergens zo’n mooie en volmaakte mensenvorm zouden kunnen aantreffen als op de zonneplaneet. Ja, jullie kunnen echt geloven, dat een man of een vrouw op de zon wat het lichaam betreft zo buitengewoon mooi is, dat jullie geen drie seconden lang naar die schoonheid zouden kunnen kijken, zonder het leven te verliezen. Want afgezien van de buitengewoon grote overvloed van pracht in de vorm is de lichamelijke straling van de zonnemensen op zichzelf al zo sterk, dat jullie, als een mens van de zon op een minstens tien mijl van jullie verwijderde berg zou staan, enkel door de lichtende glans toch niet in staat zouden zijn naar hem te kijken. Nog dichterbij zou zijn glans jullie vrijwel ogenblikkelijk tot as verbranden. - De vrouw is ook op de zon nog veel ronder en zachter dan de man; maar haar lichamelijke glans is minder dan die van de man.
Hoofdstuk 9: De mensenrassen van de zon en hun woongebieden. De zonnegordels - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[6] Nu zullen jullie natuurlijk vragen: ‘Ja, als dat zo is, hoe kunnen deze zonnemensen dan eigenlijk wat hun vorm betreft bestaan, zonder plotseling door hun eigen licht opgelost te worden, aangezien zij toch ook vast en zeker een min of meer materieel lichaam hebben?’ - Daarvoor is door Mij al gezorgd. Op aarde bestaat er natuurlijk geen materie, die in het sterke zonlicht zou kunnen bestaan; maar wat de materie van de zon betreft: die stoelt alweer op andere wetten dan die van een onvolmaakte planeet. Zo bestaat ook de materie van het lichaam van een zonnemens uit een heel andere stof dan de materie van jullie lichaam en is het zelfs onder de allerintensiefste stralen bestendig, aangezien het in zekere zin meer geestelijk en derhalve ook onvergelijkelijk veel eenvoudiger is dan dat van jullie. Onder zulke voorwaarden kunnen de zonnemensen dus heel goed bestaan, zich over hun leven verheugen en dat voor de nuttigste doeleinden aanwenden.
Hoofdstuk 9: De mensenrassen van de zon en hun woongebieden. De zonnegordels - Jakob Lorber - De natuurlijke zon
[8] Wat de grootte van de zonnemensen betreft: deze is heel verschillend. - Op de evenaar of veeleer in het gebied van de evenaar wonen de kleinste mensen van de zon7, die niet veel groter zijn dan een zeer grote man bij jullie op aarde. Deze mensen zijn vrijwel allemaal wit gekleurd en zijn dus de mooiste op de gehele zonneplaneet. - Rond de polen van de zon wonen echter haar grootste mensen, bijna donkerrood van kleur, maar eveneens helder glanzend. Als zo’n mens op aarde ter hoogte van het zeeoppervlak zou staan, zou het hem helemaal niet moeilijk vallen om, zonder zijn hand naar boven te hoeven uitstrekken, de toppen van de Himalaya tussen duim en wijsvinger te pakken en naar de zuidpool van de aarde te slingeren. - Vanaf deze grootste mensensoort tot aan degenen, die aan de evenaar wonen, neemt de grootte af.
Hoofdstuk 9: De mensenrassen van de zon en hun woongebieden. De zonnegordels - Jakob Lorber - De natuurlijke zon