22349 resultaten - Pagina 1448 van 1490
... 1436 - 1437 - 1438 - 1439 - 1440 - 1441 - 1442 - 1443 - 1444 - 1445 - 1446 - 1447 - 1448 - 1449 - 1450 - 1451 - 1452 - 1453 - 1454 - 1455 - 1456 - 1457 - 1458 - 1459 - 1460 - 1461 ...
[10] De vliegen bevuilen echter ook de vensterruiten, maar glas trekt geen elektriciteit aan: Dat is wel waar, maar waarom gebruikt men dan glazen cilinders of glasplaten als geschikte middelen om de in de lucht aanwezige vrije elektriciteit door enige wrijving zichtbaar te maken? Omdat deze zich bij voorkeur op het glas verzamelt. Daarom kunnen we ook deze kleine chemici met het bevuilen hun gang laten gaan, opdat deze gepolijste 'elektriciteitshouders' ruwer worden en minder in staat zijn de elektriciteit vast te houden. Zo kan deze zich gemakkelijker met de rest van de kamerlucht vermengen. Zie, zo is zelfs het onbeduidende vliegenvuiltje niet zonder wijsheiden voorzienigheid zomaar ergens gedeponeerd en dat, terwijl het toch slechts pure afval van zo'n onbeduidend diertje is.Hoofdstuk 20: De vlieg als chemicus en elektriciteits verdeler - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[12] Zie en onthoud dan, waarom erin de wijde oneindigheid zo eindeloos veel verzamelpunten voor het leven zijn geplaatst! Het is opdat het oereeuwige leven zelf zich steeds meer kan oefenen en in eindeloze kracht ook eeuwig zal toenemen en wel om die reden, dat op deze manier het van het middelpunt uitgaande leven steeds volmaakter en intensiever in het centrum terugkeert!
Hoofdstuk 21: De vlieg als verzamelpunt van het leven - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[1] Kijk eens opmerkzaam naar de zon. Wie kan er bepalen hoe ver haarstralen uiteindelijk reiken? Stel de leeftijd van de zon op meer dan honderdduizend deciljoen jaren. In deze voor jullie onvoorstelbaar lange periode heeft de zon haar stralen voortdurend in de oneindige ruimte gezonden, zodat er nu nog stralen, die het eerst van haar uitgingen, op weg zijn in de verre oneindigheid. Maar er zijn ook ontelbare stralen tot haar teruggekeerd vanaf de punten waar ze opgevangen werden. Het fenomeen van de verzamelpunten is beter te begrijpen, wanneer men inziet, dat de dagelijks schijnende zon steeds verkondigt: 'Zie, zo lang al zend ik mijn stralen uit in de oneindigheid en toch is mijn licht gedurende deze voor mensen onvoorstelbaar lange tijd niet zwakker geworden!'
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[3] Ik zeg: al verwijderen deze stralen zich zelfs nog deciljoen maal verder, toch zullen ze eens genoodzaakt zijn terug te keren. Als compensatie van het feit dat de zon de door haar uitgezonden stralen slechts schaars terugontvangt, is zij zelf een verzamelpunt. Als zodanig neemt ze de stralen van miljarden andere zonnen op, intensiveert die en geeft die dan weer in dichte massa's af.
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[4] Als men hier rekening mee houdt, dan is gemakkelijk aan te voelen hoe Ik van oneindigheid tot oneindigheid vorm heb gegeven aan het licht en het heb beheerd, zodat zelfs het kleinste atoom niet nutteloos in de eindeloze ether van de oneindigheid rondzwerft. Waar de stralen van twee zonnen elkaar in de grote tussenruimte ontmoeten, worden deze uitgaande stralen langzamerhand voor elkaar tot wederzijds opnamepunt.
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[7] Wat gebeurt er echter wanneer de stralen van verschillende zonnen uit alle mogelijke richtingen komend elkaar ontmoeten in een nagenoeg van al deze zonnen even ververwijderde tussenruimte? Op deze plaats ontstaat een stralenconflict, omdat een deel van de stralen het andere deel recht doorsnijdt.
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[8] De kruising van stralen moet men zich zo voorstellen, dat wanneer je veel van zulke kruisen op elkaar zou hebben gelegd, er vanuit het middelpunt heel veel uitgaande stralen zichtbaar zouden worden. Deze doorlopende stralen neutraliseren de polariteit natuurlijk, en hinderen de andere hen dwars kruisende stralen, zodra zij weer terug zouden willen gaan. Daardoor ontstaat hier mettertijd een glanzende kluwen van licht, die met het voortduren van deze opeenhoping van stralen een soort dichtheid als van een fijne nevel krijgt, waardoor hij steeds zwaarder wordt.
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[9] Nu hangt het hiervan af, -daar de zonnen zich evenals de planeten om een ander centraal lichaam bewegen -welke zon op haar weg in de nabijheid van deze lichtbundel komt; het gevolg is, dat ze deze lichtmassa binnen haar gebied trekt en in zich opneemt. Dit is de feitelijke wijze van ontstaan van de kometen.
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[12] Dat een komeet iets dergelijks doet, bewijst de hem omgevende vaak zeer uitgestrekte dampkring, welke zich gewoonlijk aan de van de zon afgewende kant uitstrekt in een lange staart. Deze staart is niets anders dan een vertraging van de van de zon uitgaande stralen. Ze worden door de negatieve polariteit in hun oorspronkelijke snelheid geremd en worden, doordat ze terug gaan naar het lichaam dat hen aantrekt, als een buitengewoon tere damp zichtbaar.
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[14] Nu zal men vragen: ' Wat heeft onze kleine vlieg met deze kometenvorming en met de terugzending der zonnestralen te maken? Heb nog even geduld en we zullen haar achter het grote bruisen van een nieuw ontstaan hemellichaam laten komen aanzoemen! Eerst moeten we nog een vluchtige blik op de zonnestralen werpen om te zien wat nu eigenlijk deze van de zon uitgaande lichtdeeltjes, die geen gewicht hebben, zijn.
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[15] Deze uitgaande lichtatomen zijn het eerste stadium en de ontstaansbasis van de lichtdiertjes, die jullie reeds bekend zijn. De opeenhoping van zulke atomen die de zonnestralen uitmaken, en die later een planeetkluwen worden, zijn ook tegelijk opeenhopingen van dierlijk leven in zo'n planeetkluwen. Het dierlijk leven uit zich tweevoudig en wel eerst in een negatief leven, namelijk het plantenleven. Wanneer dit leven eenmaal voldoende is verzadigd en niet meer in staat is het aanwezige polaire leven in zich op te nemen, dan vormt zich een positief polair leven dat door de oververzadiging van het negatieve leven voldoende voedsel voor zichzelf heeft.
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[17] Neem een microscoop en bekijk de rottende plantenresten in een waterdruppel of het sap van uitgeperste planten. Je zult tot je verbazing hele legers kleine diertjes waarnemen. Uit deze verklaring wordt duidelijk hoe de negatieve levenspool omkeert en in positief polair leven overgaat.
Hoofdstuk 22: De vlieg en het ontstaan van de kometen - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[2] Met deze polen is het zo gesteld, dat ze zich niet aan de uiteinden bevinden en niet in de verhouding van voorste en achterste opgesteld zijn, maar in die van innerlijk en uiterlijk, waarbij het innerlijke de positieve en het uiterlijke de negatieve pool is.
Hoofdstuk 23: Oorzaak en wezen van het licht - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[3] Maar hoe verschijnen deze beide polariteiten dan als licht? wanneer men een vuursteen neemt en met een gehard stuk ijzer erlangs strijkt, zal men veel spattende vonken tevoorschijn zien komen. Deze vonken waren licht. Waar komt het licht vandaan, -uit de steen, uit het ijzer, of uit beiden tegelijk? Deze vonken komen uit het ijzer, waarvan uiterst kleine deeltjes door de harde steen worden afgekrast. Ze ontstaken doordat de in de poriën van het ijzer ingesloten luchtdeeltjes de door de wrijving ontstane druk niet konden ontwijken en daardoor vlam vatten en de losgelaten ijzerdeeltjes in een witgloeiende toestand brachten. Op welke wijze werd de geperste lucht ontstoken en wat is eigenlijk het lichtgevende bij het ontsteken van de lucht?
Hoofdstuk 23: Oorzaak en wezen van het licht - Jakob Lorber - Geheimen der natuur
[6] Omdat de geest een positie -polaire kracht is, streeft hij voortdurend naar de meest ongebonden vrijheid en is hij in gebonden toestand slechts zo lang rustig als hij van de hem omgevende negatieve polariteit -dus van zij n eigen omhulsel -geen ongewone belemmering ondervindt. Ondergaat deze van buitenaf een of andere druk, dan wordt de geest spoedig in zijn beklemming gewekt en reageert hij door uitzetting, die zich door het fenomeen van het lichten kenbaar maakt.
Hoofdstuk 23: Oorzaak en wezen van het licht - Jakob Lorber - Geheimen der natuur