De ware christelijke kerk van de toekomst
–  G.K. Holderer  –

Voordat Jezus op aarde leefde, werd één volk bijzonder op zijn komst voorbereid – en dat was het volk Israël. Zij hadden één kerk – voor hun God – om voorbereid te worden op Gods leer en te leren hoe de mens zich moet gedragen tegenover zijn medemensen, maar ook om kennis te verkrijgen over wie hij zelf is. In de tempel – hun godshuis – brandde een licht dat de aanwezigheid van God bevestigde. De tempel was de heilige plaats die de verbinding tussen God en het volk Israël voorstelde. God leerde door de profeten, en de tempel was het oord waar zijn woord aan het hele volk werd verspreid.

Met de geboorte van Jezus veranderde iets belangrijks. God zelf was in de mens Jezus naar de aarde gekomen om nu niet alleen het volk Israël te leren waarom de mens op aarde leeft en hoe de verbinding van God met de mens moet zijn, maar om te leren dat God de hemelse Vader is en de mens zijn kind moet worden. “Worden” wil zeggen dat wij mensen hier op aarde een voorbereidingsleven moeten doormaken om vervolgens de goddelijke regels en orde in ons op te nemen om de liefde te beleven, die na ons einde op aarde en de geboorte in het eeuwige geestelijke rijk van levensbelang is. Jezus maakte zijn goddelijke leer overal, waar hij in het land was, bekend. Hij had daarvoor geen kerk nodig. Hij leerde vast en zeker ook in de tempel, maar dit was ook juist de plek waar de priesters hem gevangen wilden nemen. Wij zien dat de priesters al eerder de goddelijke leer zo verdraaiden dat zij er zelf veel profijt van hadden.
Later – na zijn dood en opstanding – ontwikkelde het geloof in de enige eeuwig levende God zich ook in andere landen, en vooral in Europa. In Rome werd de algemene katholieke kerk opgericht met een paus als aardse leider. Iedereen moest zijn geloof aanpassen aan de leer van de paus en zijn kardinalen. Er werden overal grote en kleine kerken gebouwd, waar de leer van God aan het volk werd doorgegeven. Maar deze oorspronkelijke, reine leer werd meer en meer veranderd om de macht en het aanzien van de paus te vergroten. Niet God stond in het middelpunt, maar de paus! Dat is goed te zien aan de oorlogen die de paus in de middeleeuwen voerde tegen allen die niet naar zijn geboden luisterden. Er werden honderdduizenden vermoord. Wij zien dat een kerk niet bepaald een trefpunt voor Gods kinderen werd.

Door mensen als Luther, Calvijn en Zwingli werd in de 16e eeuw geprobeerd de algemene kerk weer tot een plek te maken waar het ware woord van God aan de mensen werd verkondigd. Behalve de katholieke kerk ontstonden daardoor andere christelijke kerken die zich op menselijke voorstellingen baseerden. Jezus had geleerd: “Heb God boven alles lief en je naaste zoals jezelf.” Hoewel de drie tegenstanders van de paus belangrijke valse leren van hem corrigeerden, verschilden zij onderling toch van mening over de vraag hoe je moest geloven. Zo werden de mensen – de gelovigen – wel gedwongen de een of andere interpretatie van de leer kiezen.

Wanneer wij vandaag hier in Nederland rondkijken, zien wij een heel groot aantal geloofsgemeenschappen. Iedere geloofsgemeenschap leert wel volgens de Bijbel, maar iedereen begrijpt de Bijbel een beetje anders. Iedere kerk houdt stevig vast aan haar mening – wel te verstaan: een menselijke mening – en wil niet toegeven dat God deze verschillende opvattingen niet heeft geïnspireerd, want zij zijn uit het menselijk verstand te voorschijn gekomen. Op die manier dwalen wij steeds verder van de verbinding tussen hemelse Vader en Gods kind af. Wij zijn niet meer in staat de leer van de twee liefdesgeboden van Jezus in ons op te nemen en te versterken. Die zijn beslist doorslaggevend wanneer wij na ons aardse leven in het geestelijke rijk aankomen. Als wij deze twee geboden niet in ons leven in de praktijk hebben gebracht, komen wij in het hiernamaals op een ongekende omweg met veel pijn terecht.

Laten wij nog eens kijken naar de manier waarop de mens met de twee liefdesgeboden van Jezus omgaat. De christelijke opvoeding van kinderen is een van de belangrijkste opgaven. Maar wat doet de mens? Hij brengt zijn kinderen naar een crèche of kindertehuis in plaats van zijn kinderen zelf met moederliefde op te voeden. Dieren zoals een leeuwin of berin zijn liefdevoller voor hun nakomelingen dan een mens. Lijkt het er dan niet op dat wij tot onder het niveau van dieren zijn gezonken?

Is het dan niet begrijpelijk dat God, onze hemelse Vader, een andere kerk wil hebben om ons op aarde de gelegenheid te geven om op een eenvoudiger manier zijn geboden in ons op te nemen?

De religie van de toekomst heeft meer met God te maken. Hij is geest en wanneer wij tot hem bidden, dan moet dat op een geestelijke manier gebeuren. Dat kan niet door ceremonies of voorgelezen gebeden, maar dat kan alleen in het eigen hart gebeuren. Daar kunnen wij de hoogste liefde tot de hemelse Vader voelen en die vasthouden voor het praktizeren in het dagelijkse leven. Dan is het ook niet meer zo moeilijk om voor een ander mens respect, geduld en naastenliefde op te brengen.

De liefde die wij mensen in ons hart opbouwen, is de basis van de religie van de toekomst. Daardoor zullen wij ook de natuur en zelfs het hele universum beter kunnen begrijpen. Het eigen hart is dan de kerk van de toekomst. Er zijn geen grote gebouwen voor nodig. Het eigen hart zorgt voor geloof in God, die voor ons de hemelse Vader is. Hij zelf is toch in elk hart aanwezig. Door een echt levend geloof neemt het vertrouwen in God toe. Dat is weer noodzakelijk om in ons aardse leven alle gebeurtenissen die op ons afkomen, met rust en geduld te aanvaarden.

In deze toekomstige kerk, die zich in ieders hart bevindt, zullen de twee liefdesgeboden de belangrijkste uitgangspunten van het leven worden en de mens zal op een directe weg naar de hemel kunnen komen.

–   G.K. Holderer, januari 2020  –

==================================================

 

Levenstaak van de vrouw, geestelijk bezien
–   G.K. Holderer  –

Allereerst zal worden uitgelegd wat het woord “geestelijk” eigenlijk betekent; daarna kunnen wij met het bovenstaande thema beginnen. Geestelijk heeft in ieder geval niets met verstand te maken, omdat het verstand in het hoofd zit, terwijl de geest in het hart zit. De geest is van God, want wij lezen in de Bijbel dat God geest is.

De mens is – zoals wij weten – naar het voorbeeld van God geschapen. Dat maakt duidelijk dat de mens ook geest is en dat in zijn oorspronkelijk geschapen vorm. Het hiernamaals en de hemel zijn het rijk van de geest. Daarin bevindt zich niets materieels. En toch leven wij hier op onze aarde in een materiële wereld. Oorspronkelijk is door God alles op geestelijk niveau geschapen. Maar door het falen van Lucifer, ook wel Satana genoemd, was het noodzakelijk geworden allen, die met hem gevallen waren, weer terug te leiden naar het geestelijke rijk. Dat gebeurt door een relatief kort leven in een materieel lichaam, onder andere hier op deze aarde. Hier zien wij mensen in onze omgeving en ook door de gebeurtenissen veel dingen, die in ons hart een blijvende indruk achterlaten. Zij zetten ons aan tot nadenken en laten ons inzien, dat boven ons een Schepper moet zijn, die alles regelt.

De opvoeding van de mens is wel moeilijk, omdat ieder een vrije wil heeft, die hem de vrijheid geeft zijn liefde op iets te richten wat hij leuk vindt. Hij kan God als zijn geestelijke en hemelse Vader, die de overgrote liefde is, erkennen en al zijn geboden opvolgen, maar ook totaal iets anders doen. Het is vanzelfsprekend dat degene dan de gevolgen van zijn verkeerde beslissing moet dragen.

Het leven op aarde ervaren wij als een leven in een stoffelijk lichaam dat door het verstand geleid wordt. Maar in ons zit de geest, die ons via het geweten inlicht over wat juist en verkeerd is. Het is een indirecte aanwijzing dat wij innerlijk een geestelijk leven hebben. Dat is bijzonder belangrijk, want na onze tijd op aarde komen wij direct in het geestelijke rijk om daar voor alle eeuwigheid te blijven. Zoals hier op aarde een ontwikkeling gaande is, zo is het ook na onze overgang naar het geestelijke rijk. Ook daar vindt een ononderbroken ontwikkeling en vooruitgang van het leven plaats.

Nadat wij het woord “geestelijk” uitgelegd hebben, komen wij nu op man en vrouw. In de Bijbel lezen wij bij Mozes, dat de mens als één mens geschapen werd om daarna gesplitst te worden in een man en een vrouw. Waarom is dat gebeurd? Ieder mens heeft eigenschappen die met de goddelijke eigenschappen te maken hebben. Bij God zijn dat: liefde, wijsheid, wilskracht, orde, ernst, geduld en barmhartigheid.

Door het afvallen van Lucifer met zijn aanhangers zijn de oorspronkelijke, door God aan de schepsels (geesten, mensen) gegeven eigenschappen van het puur positieve grotendeels in het negatieve afgegleden. Maar omdat wij mensen tot kinderen Gods, van de hemelse Vader, moeten worden, moeten deze eigenschappen hier in het leven op aarde worden verbeterd. Alleen dan kan de mens in het geestelijke hiernamaals de hemel binnengaan. Dat is een voorwaarde om een kind te zijn van de hemelse Vader.

Door liefde zijn wij geschapen. Zij is het doel wat wij zullen bereiken. De negatieve kanten van de verloren goede eigenschappen zijn bijv. eigenliefde, zoals egoïsme, heerszucht, haat en vanuit deze nog vele andere in plaats van naastenliefde en begrip voor de medemensen.

Om te bevorderen dat we de goede eigenschappen ontwikkelen, werd de oorspronkelijke mens, de “complete Adam”, in een man en een vrouw verdeeld. Dat betekent ook dat de eigenschappen opgesplitst werden in de man en de vrouw. De vrouw ontving van de liefde ook het negatieve aandeel, namelijk de eigenliefde. Haar opgave is het, hier in het leven op aarde door haar liefde voor de man haar eigenliefde in een positieve liefde te veranderen. Ook de liefde voor haar kinderen helpt deze eigenliefde te overwinnen.

De eigenliefde van een vrouw kan gemakkelijk worden herkend door haar hang naar sieraden, naar cosmetica, naar kleding en sinds enkele jaren ook door het verlangen alles te doen wat de man ook doet, dat wil zeggen dat ze zich in het beroepsleven en de politiek begeeft.

Zo bezien gaat de vrouw volkomen aan de door God gestelde opgave voorbij. Zij schaadt zichzelf het meest, want zij moet het verlorene toch achteraf inhalen. En dat zal nog hier op aarde of later in het hiernamaals op haar afkomen. Liefde en naastenliefde zijn het belangrijkste in het leven voor man en vrouw.

Er bestaan beslist beroepen die de vrouw bij het ontwikkelen van echte liefde helpen, zoal bijv. arts zijn of meer in het algemeen in de verpleging werken. Het opvoeden van de kinderen is zeker de belangrijkste opgave van een vrouw. Daartoe behoort het overbrengen van het geloof, orde en gehoorzaamheid. In onze tijd is juist dat te weinig aanwezig. De jeugd kent niet meer de reden van het leven op aarde. Meestal denkt zij dat er helemaal geen leven daarna bestaat. Daarom zijn orde en gehoorzaamheid in de ogen van de jeugd niet meer zo belangrijk. Wanneer de kinderen al vroeg door vader en moeder wordt geleerd wat voor hen belangrijk is in het leven als volwassene, worden er minder misdaden gepleegd.

Ieder mens zou zich moeten afvragen welke eigenschappen zwak zijn bij hem, om die dan met al zijn energie te verbeteren. Als de vrouw – in algemene zin – een beroepsleven heeft en daarin haar roeping ziet, heeft zij echt geen tijd over en geen zin meer om haar kinderen hun eigenlijke levensopgave, die met hun weg tot Jezus samenhangt, bij te brengen.

Deze woorden zijn niet gegeven om zich eraan te ergeren, maar om hierover na te denken.

–  G.K. Holderer, juli 2019  –

==================================================

 

 

Hoe verhouden de heiligheid en liefde in God zich tot elkaar?

door Wilfried Schlätz en M. Gies-Ruffing

ingekorte vertaling

1. Inleiding

Er bestaat een bepaalde moeilijkheid in het Lorberwerk doordat veel begrippen in een andere context een andere betekenis hebben, waardoor gemakkelijk verwarring over deze begrippen en over het Godsbeeld kan ontstaan kan, als je het niet zorgvuldig bekijkt.

Wat wordt hier in de te onderzoeken teksten precies met “heiligheid” en “liefde” bedoeld, en wat is hun verhouding tot elkaar?

In de gekozen teksten wordt de oneindige heiligheid Gods “Vader” genoemd en dat heeft betrekking op het oneindige, vormloze, onbegrensde buitenwezen van God. God in zijn almacht, onbegrensdheid, oneindigheid, vormloosheid, heiligheid kunnen wij met ons menselijk begrensd denken niet echt vatten en begrijpen. (2HG 138,15).

De oneindige Liefde Gods wordt hier “Zoon” genoemd (1HG 9,26) en heeft betrekking op het eindelijk, begrensd binnenwezen Gods, het persoonlijke centrum van God. De begrepen “eindelijk”, “begrensd” geven hier alleen aan dat God in zijn centrum van eeuwigheid af aan oermens was en in en als Jezus voor ons zichtbaar werd. Alleen volgens zijn oneindig buitenwezen is God vormloos, ongrijpbaar, onvatbaar. Volgens zijn binnenwezen is hij van eeuwigheid af aan een oermens. Alleen op die manier kunnen wij hem grijpen, zo ver het mensmogelijk is en ook lief hebben. Later meer hierover.

Voor die hier te onderzoekende teksten geldt:

De oneindige Heiligheid Gods = “Vader” = oneindig, vormloos buitenwezen Gods.

De oneindige Liefde Gods = “Zoon” = eindelijk, begrensd binnenwezen = persoonlijk centrum van God, oermens.

Alle beide vormen samen de totaliteit van God in Jezus, die voor ons zichtbaar en te beleven is!

1HG 5,2: “De Godheid was van eeuwigheid af aan de alle oneindigheid der oneindigheden doordringende kracht en was en is en zal eeuwig de oneindigheid zelf zijn [ buitenwezen]. In het midden van haar diepte was ik van eeuwigheid af aan de Liefde en het leven in haar.” [ binnenwezen, centrum].

Het zal hier niet onvermeld blijven, dat de oneindige Heiligheid zich eerst dan “Vader” noemt, als haar schepselen gevallen waren en haar Liefde zich om de gevallenen erbarmd had. Dan wordt haar Liefde ook tot de “Zoon”.(1HG 5, 24-26)

Het komt de vraag naar voren: Hoe is er de verhouding tussen de heiligheid en de liefde in God? Is er een onoplosbare tegenspraak tussen de oneindige hoogheid, Heiligheid Gods, die geen opstand of bezoedeling tegen haar heiligheid mag dulden, om de orde niet in gevaar te brengen en de alles vergevende en erbarmende Liefde?

Het zal in verloop van dit artikel erop gewezen worden, dat Heiligheid en Liefde in God de één niet zonder de ander zijn kan, dat zij onafscheidelijk bij elkaar horen, dat zij zich vervolmaken, steunen, bevruchten en dat zo uiteindelijk in God ook een vooruitgang, verdieping en een uitbreiding plaats vindt. En deze ontwikkeling gebeurt ook door de verhoudingen met zijn schepselen, met ons, zijn kinderen. (4GEJ 255, 2-5)

In een uitkijk zal afsluitend de vraag aangegaan worden: Wat betekent dat alles voor ons? Hoe kunnen wij de gewonnen inzichten voor ons alledaags leven nutten?

 

2. De verhouding tussen heiligheid en liefde in de scheppingsgeschiedenis en de geschiedenis van de mensheid

In beslissende situaties, zowel het scheppingsverhaal als ook tijdens het aardse leven van Jezus, heeft de Liefde in het Godscentrum (Zoon) steeds met haar Heiligheid (Vader) gestreden. Wat weer laat zien dat het oneindig buitenwezen Gods, diens oneindig macht, kracht en heiligheid en het persoonlijke binnenwezen diens oneindige liefde en wijsheid onafscheidelijk samen horen.

Voorbelden zijn: val van de geesten, zondeval, de doop van Jezus in de Jordan, Tabor, droom van Eudokia, Gethsemane en uiteindelijk de dood aan het kruis.

 

3. Val van de geesten, zondeval

In de Huishouding van God lezen wij: de schepping ontstond vanuit de verbinding van de Godheid, het oneindig, vormloos buitenwezen Gods (+ Vader = kracht = heiligheid) met haar liefde, het “eindelijk”, menselijk gevormde binnenwezen Gods (= Zoon = persoonlijk Godscentrum). Wij horen, hoe de liefde gesterkt wordt door de kracht van de Godheid en hoe de Liefde ook de Godheid sterkt.

“En God zag de grote heerlijkheid van Zijn Liefde in zich en de Liefde werd gesterkt met de kracht van de Godheid en zo verbond de Godheid zich voor eeuwig met de Liefde.” (1HG 5,4)

“Toen ging het Woord [van de Liefde] in de Godheid over en Zij werd geheel en al Liefde. En zie, toen spraak de Godheid voor het eerste maal: “Het zij!” En een leger van geesten werd uit God vrij.” (1HG 5,7)

Uit deze wederzijdige verbinding en bevruchting van de Heiligheid en Liefde werd de schepping geboren. Maar een gedeelte van de eerste geesten (een zevende aandeel) kwam in opstand en wilde “zijn zoals God”. Dit liet het eerste schijnbare conflict tussen de Heiligheid en haar Liefde ontstaan.

“En de Liefde betreurde [Zoon, oneindige Liefde Gods] de verlorenen; maar de Godheid [ “Vader”, oneindige Heiligheid Gods] begon te trillen van toorn.”(1HG 5,21)

De Heiligheid kan niet toelaten dat de orde beschadigd wordt. De toorn van de Godheid wordt tot donder, maar hij vernietigd niet, maar keert zich aan haar Liefde, geeft aan haar Liefde de gehele macht. “En de donder werd in haar tot woord en spraak:”Alle macht zal aan Jou ondergeschikt zijn; handel naar je eigen goeddunken en spreek ‘Er zij!’ en er zal zijn!” (1HG 55,21)

Dit toekeren van de Godheid tot haar Liefde verandert en verdiept de Liefde en wordt tot erbarmen:

“En zie, de Liefde werd ontroerd tot in haar binnenste en de eerste traan vloeide uit het oog van de eeuwige Liefde en deze traan vloeide uit het hart van de Godheid [uit haar centrum!] en heette en heet en zal eeuwig heten erbarmen, [1HG 5,22] en temperden het vuur in Gods toorn” [1HG 5,23]

God erbarmde zich over de gevallenen en schiep de aarde, de sterren, planeten en de mens. Door het gebeuren van de zondeval van het eerste mensenpaar komt de schepping weerr in moeilijkheden, weer komt het tot een conflict binnen God. De Liefde in God wil de schepselen redden, de Heiligheid wil alles vernietigen, opdat de Liefde zich weer met haar zal verbinden in plaats met de gevallenen (1HG 9,14), want de Liefde was naar haar boetvaardige kinderen gegaan en had zich daardoor van haar Heiligheid afgescheiden.

“En de vlammen van de toorn van God, van de Oneindige, rolden schrikbarend door al de eindeloze ruimten naar de aarde toe, waar de grote Liefde nu vertoefde bij haar rouwende en treurende gevallen kinderen.” (1HG 9,8)

“en zie, er woedde een hevige strijd tussen de eeuwige Liefde, die door het berouw en verdriet van de geschapenen weer erbarmen met hen had en de woedende Godheid, die alles wilde vernietigen ter verzoening van haar integere heiligheid (1HG 9,9).

De “integere” Heiligheid Gods (“Vader”) vraagt om de instandhouding van de gegeven orde, de “vlammenvloed van toorn van de boos geworden Godheid” (1HG 9,10) is daarbij haar gehele schepping te vernietigen. Maar op dat moment tred haar Liefde (“zoon”) matigend tegen en zegt:

“Grote verheven God, lenig Uw grote toorn en blus de vernietigende vlammen van Uw zeer gerechtvaardigde gramschap, want de vlammende woede van Uw [van de Godheid] toorn zal de rechtvaardigen verwoesten en zal de eeuwige Liefde in U vernietigen en zal Uzelf gevangennemen in Uw bovenmaatse macht en kracht van de Heiligheid.” 1HG 9,11).

Maar deze tegenwerping was voor de Godheid nog niet genoeg. Zij was bang voor een afscheiding van haar “zwak geworden Liefde” (1HG 9,14) en wilde haar schepping vernietigen. De Liefde moest meer doen dan alleen maar argumenteren en appelleren. Zij moest zelf voor voldoening voor de daden van de gevallenen zorgen:

“En zie nu en luister verder, wat de erbarmende Liefde toen spraak en deed: [1HG 9,17]

“Grote, almachtige God van alle macht, alle kracht en alle heiligheid! Laat Uw hevige toorn varen en stil het vuur van Uw alles verwoestende gramschap en luister in de rust van Uw Heiligheid naar de woorden van Uw eeuwige Liefde, die het enige leven in U is {…} en wil niet het leven in haar [de Liefde} vernietigen, maar laat genade voor recht gelden en laat de Liefde U genoegdoening geven en eis verzoening voor Uwe bezeerde en beledigde Heiligheid, en geen offer dat U van haar mocht eisen ter eeuwige verzoening van Uw Heiligheid zal voor Uw Liefde te groot zijn!” (1HG 9,18)

“Het vuur temperde en de Liefde begreep de donder van God, die vel spraak: ( 1HG 9,19) : “Ik wil alle schuld op jou laten neerkomen […] en jij moet de smaad van mijn heiligheid vereffenen […] die het band is tussen mij en jij.” [1HG 9,20)

Deze eerste hoofdstukken van de HG laten zien: Niet alleen de Heiligheid Gods geeft de Liefde een grens aan zoals boven gezegd (“integer”). De Liefde geeft van zich uit ook grenzen aan de Heiligheid, de almacht, opdat die zich niet zelf vernietigd. Het is een tegenzijdse begrenzing en daardoor ook een tegenzijdse steun.

De Liefde offert zich helemaal, geen offer is te groot, omdat zij weet dat de Heiligheid verzoening vraagt, opdat de orde in de schepping onderhouden blijft.

Hier is ook te zien, hoe het buitenwezen Gods in zijn oneindige macht, kracht en heiligheid noodzakelijk van zijn binnenwezen afhankelijk is. Zou God zijn centrum, zijn liefde “als het alleen bestaande leven” in hem (1HG 9,18) vernietigen, dan zou God zichzelf vernietigen. Hier wordt al de liefdesdood van Jezus voorbereid.

Het wordt ook duidelijk dat Liefde en Heiligheid onafscheidelijk bij elkaar horen. Het begrip “eeuwige band” (1HG 9,20) laat zien, dat er geen echte afscheiding tussen Liefde en Heiligheid bij God bestaat.

(1HG 9,24ff): Toen nu de eeuwige Liefde de eisen aanvaardde en daardoor al van tevoren genoegdoening verschafte aan de grote Heiligheid van God, liet de Godheid […] haar heilige wil horen en spraak als volgt:[25] “Zie jou grote barmhartigheid is in mij opgestegen [26] en zie, daarom wil ik mijn gerichten opheffen […] en wil de schade […] weer goed maken. En buiten mij kan niemand iets goed maken dan ik alleen, omdat niemand goed is, behalve ik, de heilige Vader, want dat zal voortaan voor eeuwig mijn naam zijn. En jij, mijn Liefde bent mijn Zoon; en de Heiligheid als machtige alom werkende band van de kracht tussen ons, is de Heilige Geest“( 1HG 9,24-26).

Eigenlijk is dit de schildering van de triniteit, maar niet in drie personen, maar in drie verschillende aspecten van de ene Godheid (“éénpersoonlijke drie-eenheid” T.Noack) .

Maar wij zien ook: eerst wanneer de onaantastbare Heiligheid Gods (buitenwezen) en zijn verzoenende Liefde (binnenwezen, centrum van de liefde) samenkomen en hieruit de alles werkende kracht (Heilige Geest) uitstroomt, is de Godheid volkomen – en zij is altijd volkomen! De Liefde moest zich van de Heiligheid afscheiden als haar schepselen afgevallen waren, om zij de beschermen voor de toorn van de Heiligheid. Maar de Heiligheid heeft zich ook gebuigt, anders zou zij alleen gebleven zijn.

Belangrijk: de Heer kenmerkt zich voor het eerste keer als Vader – in een moment als zijn schepselen ongehoorzaam waren en zich tegen zijn wetten hadden vergaan. Wat een voorbeeld!!! Hiermee wordt eigenlijk ook al de “terugkeer van de verloren zoon” ( Luzifer) voorbereid.

Door het schapen van de schepselen en vooral door de erbarmende liefde wordt de Godheid tot “Vader”, de liefde tot “Zoon” en de oneindige heiligheid, de hoogheid, is nu niet meer het afscheidende maar het verbindende element tussen het buitenwezen en het binnenwezen, tussen Godheid en Godscentrum: “en de Heiligheid als de machtige alom werkende band van de kracht tussen ons”(1HG 9,26)

De Liefde heeft de Heiligheid van haar zware last van de ongenaakbaarheid, de afgescheidenheid verlost, de Heiligheid kan tot “Vader” worden, zonder de bindende heiligheid van de Godheid te moeten afstaan.

Het is te zien: God is geen star, statisch wezen. Met de ontwikkeling van zijn schepping verandert zich ook Hij, de Schepper. Het geeft een zich tegenzijdig beïnvloeden van het buitenwezen en het binnenwezen, van Heiligheid en Liefde, van “Vader” en “Zoon”, een verdieping,” (4GJE 252, Vlieg 7,23).

 

4. Geschenken uit de hemel: De zeer zwakke

Nog een belangrijke bron voor de verhouding van Liefde en Heiligheid in God vinden wij in de Geschenken uit de hemel 3, pag. 61 ff: “De zeer zwakke”.

Hier wordt in een uitstekende wijze en nog veel dieper dan in de Huishouding van God beschreven, waaruit de verlossing door Jezus bestond en waarom zij nodig was.

Het komt de vraag naar voren: Hoe kon zich de Liefde in Jezus van de Heiligheid Gods afscheiden?

“Ja, hoe U tot de grootste verachter van Gods heiligheid worden? Ja, hoe kon U alle grote en kleine zonden op U nemen vanaf het begin van de wereld tot aan het eind ervan, daar U toch de liefde van God zelf was en de Vader in U zoals U in de Vader en God in U zoals U in God?”

De Heer zegt: “Zie, de wereld was dus dood in haar verdorvenheid en kon zich onmogelijk zelf meer voegen naar Gods onaantastbaar Heiligheid. Ze moest dus voortdurend vanuit Gods erbarmende liefde gericht [in orde gebracht] worden, opdat ze als het minste, dat ze was, kon bestaan; maar zeg zelf, wat is een gericht ding, is het dood of levend?”(3GvdH pag.62)

De mensen waren voor de verlossingsdaad maar nog zoals dode automaten, die alleen nog door de erbarmende liefde Gods leefden, maar niet echt vrij waren.

Wij ervaren hier, dat het de Liefde niet alleen daarom ging, door de offerdaad op Golgotha haar Heiligheid voldoening te geven, maar dat zij zich ook in een onvatbare liefde en deemoed tot haar kinderen boog, om uit “dode automaten” weer levende vrije mensen te maken.

“Zie, wat moest er nu dan gebeuren, daar enkel en alleen ik het leven ben en het leven in en uit mij heb, om de wereld die voortdurend gericht (in orde gebracht) moest worden, en waar en vrij en niet enkel mechanisch leven te geven?

“Zie, toen moest de Liefde zich scheiden van God, diens oereeuwige kracht, waaruit ze eeuwig wordt geboren en de kracht van God eeuwig uit haar. Dus dit eeuwige leven uit zichzelf of uit Gods oereeuwige kracht moest een breuk met God bewerkstelligen en zich neerlaten op de dode wereld en zich sterfelijk bekleden, opdat het sterfelijke daardoor de sterfelijkheid zou verliezen en weer vrij levend zou worden.” (GvdH pag. 62,8+9)

“een breuk bewerkstelligen” heet: De oneindige liefde in Jezus moest vrijwillig van haar almacht, haar oneindige kracht afzien en in de diepste deemoed gaan, om de weg van de terugkeer vrij te maken, zonder de goddelijke orde te storen.

Deze bevrijding was alleen mogelijk, als God ook een ware mens zou worden met een geschapen lichaam, geschapen ziel en een menselijk geest. Dat is het wat met “het sterfelijke aantrekken” bedoelt is. Een deel-mens zou een leugen geweest zijn, want de Heer verlangt van ons: “Volg mij”. Daarom moest hij ook als een vol-mens ons vooruitgaan.

 

5. Herberg van Lazarus

Het sterkste getuigenis voor Jezus als de ware geschapen God en tegelijk als ware geschapen mens geeft de Heer aan zijn dicht bij hem zijnde begeleiders in de herberg van Lazarus op de olijfberg. Daar spreekt hij bijzonder duidelijk tegen zijn rijpste begeleiders:

“Ik ben, zoals Ik nu bij jullie ben als een mens in het vlees, de Zoon en ben nooit door iemand anders dan alleen door mijzelf verwekt en ben derhalve mijn hoogst eigen vader van eeuwigheid. Waar zou de Vader (buitenwezen) anders kunnen zijn dan in de Zoon (binnenwezen, Godscentrum) en waar anders de Zoon dan in de Vader, dus slechts één God en Vader in één persoon?”(8GJE 27,2).

“Ik, zoals jullie mij nu als Godmens bij jullie zien, ben Ik met mijn hele oercentraalwezen beslist volkomen een ongedeeld in jullie midden, hier in deze eetzaal op de Olijfberg, en bevind mij dus als hoogst ware God en mens nergens anders, (…) maar door de van mij uitgaande kracht, die de Heilige Geest is, vervul ik toch alle hemelen en de materiële en eindeloze ruimten met mijn werkzaamheid. Ik zie daarin alles van het grootste tot het kleinste, ken alles, weet alles, bepaal alles en schep, leidt en regeer alles.”(8GJE 27,4)

De Heer bekent dit voor zijn eigen discipelen, zijn Joodse vrienden zoals Lazarus, voor Farizeeërs, Romeinen zoals Agricola, voor Indiase magiërs, Egyptenaren, in het principe voor alle vertegenwoordiger van de destijdse wereld. Het lijkt als een voorteken, als een troostende toezegging voor ons vandaag: “Komt allen naar mij!”

 

6. Het “Godscentrum” en “God als de eeuwige oermens” zijn sleutelwoorden

De oervaders dachten al na over de samenhang tussen oneindige en eindige wijsheid van God. In het gesprek tussen Jarid en Abedam (Jehova) legt de Heer uit: “Wat jullie de oneindigheid [buitenwezen] van de ruimte noemen, is de geest van mijn wil, die sinds eeuwigheden deze eindeloze ruimte heeft geschapen en haar allerwegen heeft gevuld met wezens van allerlei soort. Deze geest heeft echter een centrum, dat een wezenlijke gedaantevorm [binnenwezen, persoonlijk Godscentrum]heeft, waarin alle macht van deze oneindige geest verenigt is om werkzaam te zijn en dit machtscentrum van het oneindige goddelijke geestwezen is de liefde welke het leven is van deze geest en deze liefde ben Ik van eeuwigheid.” (2HG 139,20)

In zijn oneindigheid en volkomenheid is God door niemand bereikbaar. “Maar wel kan Ik iedereen benaderen en er ook voor zorgen dar iedereen Mij kan benaderen. [namelijk in de vorm van een mens!].

Alleen de liefde is de maatstaf voor mijn Goddelijkheid en ben met geen ander maatstaf meetbaar, want Ik ben waarachtig een oneindige God. – In de geest is dit de machtsvolkomenheid van Mijn wil en Mijn liefde en wijsheid; de gestaltelelijke wezenheid is een en dezelfde, volgens haar jullie allen zijn gemaakt naar Mijn wezenlijke evenbeeld.!” “Niemand zal Mij ooit in een ander vorm zien dan in gene, hoe jullie mij nu zien in de geest! Amen.”

“Zie, als ik nu één en dezelfde ben, als ik ook in de zon ben, maar voor jou zodanig dat je mij volkomen kan naderen zoals de ene broeder de andere.” [en de Heer zegt verder:] “Bovendien zouden jij en ik toch niet volmaakt gelukkig zijn als het mij niet mogelijk zou zijn om zelf als Vader overal, waar mijn kinderen ook zullen zijn, met mijn ware hele persoonlijkheid aanwezig te zijn.” […] hoe verweesd zouden dan mijn kinderen zijn en hoe alleen zou ik staan temidden van hen?”

Jezus is de Vader, hij is het centrum, hij heeft mensengestalte, ook omdat hij als Vader gezien en geliefd wil zijn!

Zo bekent ook de apostel Johannes zijn begeleiders: GZ2,13,2: “Ik zeg jullie: God, dan bedoelen jullie weliswaar ook het allerhoogst wezen, maar dan in zijn oneindigheid zoals het het heelal vult en daar met zijn oneindige kracht van eeuwigheid tot eeuwigheid werkzaam is. Maar met de naam Jezus duiden jullie het volmaakte, machtige wezenlijke centrum aan of nog duidelijker gezegd: Jezus is de waarachtige, meest eigenlijke, wezenlijke God als mens, zoals stralen voortkomen uit de zon, zo komt uit hem de hele Godheid voort die als Geest van oneindige macht, kracht en gezag de oneindigheid geheel en al vult. Jezus is bijgevolg het alomvattende wezen van de totale Godheid oftewel, in Jezus woont de Godheid waarachtig, lichamelijk wezenlijk in haar oneindige totaliteit.”

Bedenk: Begrijpen, bevatten en vooral lief hebben kunnen wij God alleen in zijn binnenwezen als oermens. Hij is het persoonlijke centrum van de Godheid. God werd dus niet eerst mens in Jezus, maar Hij was in zijn binnenwezen de eeuwige oermens van begin aan, maar zichtbaar voor ons eerst sinds zijn incaneren.

 

7. Gethsemane

In Gethsemane stond het zijn of niet-zijn van de hele schepping op scherp. In de ‘Zeer Zwakke’ lezen wij, dat (3GvdH”61ff): “Zie (… ), ik wil jullie nu ook een beetje met de verwijten bekend maken, die mij (de oneindige Liefde) onvermijdelijk door de Heiligheid van God gemaakt werden, opdat jullie iets te weten zullen komen wat de wereld tot op dit moment nog niet te weten is gekomen.- Jullie weten, dat alles wat in de oneindigheid geschapen werd, […} door Mij in het bestaan werd geroepen. Omdat de wereld lijnrecht in strijd was met Gods Heiligheid, werd Ik [de Liefde], die teweeggebracht had wat Gods Heiligheid moest verdoemen, met dezelfde verwijt getroffen.

Zie, slechts twee wegen stonden voor mij open, namelijk de weg naar boven en de weg naar beneden, dwz: Ik keer terug naar God wordt één met Hem, vernietig met de kracht van zijn Heiligheid alles wat uit mij is voortgekomen – of – Ik scheid mij, beladen met alle verwijten van God af, breng dan mijn werken weer tot leven en heilig ze en geef in mijn oneindige verdeemoediging genoegdoening aan Gods oneindige Heiligheid. Wat was te doen?

Zie, als ik niet de oneindige liefde zelf was, zoals God de oneindige heiligheid zelf is, dan zou ik natuurlijk het eerste gedaan hebben. Alleen mijn Liefde was instaat het onuitsprekelijke uitspreekbaar te maken, verloochende haar Heiligheid en maakte zich onheilig, omdat ze zich belastte met alle schuld en dus ook met de zwaarste last van de dood.”

Hier zien wij dat het een (schijnbaar) conflict in Jehova, in het centrum van de Liefde gaf. Hij, de schepper van alles, heeft zijn schepselen zo geschapen, dat zij een vrije wil hebben om ook te kunnen zondigen en zich tegen de heiligheid te vergaan. Maar de Liefde deemoedigt zich diepst, verloochent haar Heiligheid, scheidt zich van haar almacht en redt op die manier haar schepping.

In Gethsemane beleeft Jezus zijn moeilijkste uur. Hij erkent wat op hem wacht. Zijn discipelen laten hem alleen en hij had zich voor het offer van zijn Heiligheid afgescheiden om door deze oneindige verdeemoediging op Golgotha zijn schepselen te redden. Hij is alleen.

“Want, of ik drink de kelk en dan bestaat de wereld en alles wat daarop is – of Ik zet de kelk opzij en de wereld en alles wordt vernietigd op hetzelfde moment waarop Ik de kelk opzij zet.”

Maar nu ervaren wij iets heel verwonderlijks: De Heiligheid erbarmt zich over de Liefde! Toen de Liefde echt zwak wilde worden, kwam de Heiligheid en heeft haar Liefde gesterkt, opdat de Liefde haar bittere weg tot einde kon brengen. Dat heeft alles de Liefde gedaan, gescheiden van haar kracht en heiligheid, maar wel ondersteund door de Heiligheid.

 

8. De dood aan het kruis

Toen Jezus riep: “Mijn God, mijn God, waarom heeft U mij verlaten?”, was dit tweevoudig gesproken.

– gesproken van de geschapen mensenzoon, het geschapen menselijke Ik in Jezus. Hij voelde, hoe Jehova zich in hem terugtrok.

– en het riep de goddelijke Liefde in hem tot haar ongeschapen centrum van de Liefde Gods. Met “God” bedoelde zij de oneindige Heiligheid, die haar had verlaten.

“Het is volbracht”

Met de offerdood van Jezus werden twee dingen volbracht. Eenmaal heeft zich het menselijke Ik van Jezus vergoddelijkt en de terugweg naar het vaderhuis voor ons mensen vrijgemaakt. Zo was de éénwording van de mens Jezus met het ongeschapen Godscentrum bereikt. En ook heeft zich de oneindige Liefde in God met haar oneindige Heiligheid door haar verdeemoediging vereend. Dieper en rijker als het was van tevoren.

Vertaling: G.K. Holderer

======================