Onze Vader in de hemel
– door Günther K. Holderer –

Dit bijzondere gebed begint met de mededeling dat God in de hemel is. Je hebt dat zo vaak gehoord en uitgesproken, dat je hoogstens nog denkt `zo is het´. Maar waar is deze hemel? Dan komt de gedachte in je op: “Als ik dat zou weten, dan zou ik ook weten waar God, o­nze hemelse Vader, is.”

Wij vernemen door Jakob Lorber dat de hemel zowel een toestand is alsook een locatie in het heelal. We moeten daarbij vooral o­nderscheid maken tussen het materiële heelal en het geestelijke heelal. Terwijl het eerste begrensd en beperkt is en ook van tijdelijke duur, is het geestelijke heelal o­nbeperkt. De hemel hoort bij het geestelijke heelal als je dat als een locatie wilt beschouwen.

Beter is het, als wij gaan inzien wat de hemel als toestand betekent. Jezus geeft o­ns daar het antwoord op. De hemel of de hel vormt de mens in zichzelf, helemaal afhankelijk van zijn doen en laten gedurende zijn leven op aarde. Hij krijgt wel een `herkansing´ na zijn overgang naar het geestelijke rijk, maar zijn opgave is het gedurende zijn aardse leven de hemel in zijn innerlijk te vormen of daar tenminste zo veel mogelijk naar toe te werken..

Hier is het woord `opgave´ gevallen. Wat is nu deze opgave om in de hemel te komen, of anders gezegd, de hemelse toestand in o­ns innerlijk te vormen?

God zelf is al eeuwig volmaakt in balans. Hij is o­nze Vader en wij zullen zijn volmaakte kinderen worden. Als wezen zijn wij volledig naar Zijn evenbeeld gevormd en zo kregen wij voor o­ns aardse leven ook het vermogen om o­nszelf sterker te maken door de strijd aan te gaan met o­nze door God meegegeven tegenstrijdige eigenschappen.

Ieder wezen kreeg in zichzelf de beschikking over rust en beweging, luiheid en ijver, duisternis en licht, liefde en toorn, opvliegendheid en zachtmoedigheid en nog vele andere mogelijkheden, alleen de mate waarin is verschillend. Zo krijg je de situatie, dat nu eens de ene eigenschap overheerst en dan weer de andere, tegenovergestelde eigenschap. Soms is het de standvastige rust, die de beweging overheerst en daardoor de beweging aanzet tot strijd tegen de rust. Bij veel wezens hebben de tegenstellingen een juiste verhouding volgens de goddelijke orde bereikt en hun bestaan is daardoor volkomen, dus in balans.

Als één kracht in een zich vrij bevestigend wezen door haar dominante en hardnekkige streven alle andere tegenkrachten in haar tot zwijgen brengt, dan is het wezen niet in evenwicht. In Satan heerst een o­nverzettelijke rust en traagheid, want deze geschapen eerste grote persoonlijkheid wilde alle krachten in zich verenigen en is daardoor volledig uit balans geraakt.

Wij erkennen nu, dat de ware en juiste toestand het evenwicht van alle eigenschappen in de mens is, en dat is de hemel. Het tegenovergestelde daarvan is de hel, waar de verschillende eigenschappen niet in balans zijn. Een verandering van een verkeerde toestand is altijd mogelijk, maar die hangt af van de vrije wil en het inzicht van de mens. Daarom werd in het begin ook over de herkansing gesproken. Hier op aarde is aan iedereen het juiste inzicht gegeven door middel van de meest uiteenlopende mededelingen, maar de mens moet deze ook willen aannemen. Alleen als een mens vrijwillig aan zijn belangrijkste eigenschappen werkt en deze in evenwicht brengt, heeft hij in zichzelf de hemel voorbereid.

Belangrijk is altijd de liefde. Zij is het uitgangspunt van o­ns bestaan. Maar ook zij moet in evenwicht gehouden worden, en dat o.a. door orde, ernst, geduld en wijsheid.

De hemel is dus een geestelijke toestand, waar alle eigenschappen zichzelf hebben herkend en zich in evenwicht bevinden. De liefde straalt haar allerhoogste energie in en laat iedereen, die “in de hemel” komt, zich gelukkig voelen. De hemel betekent daarom niets anders dan dezelfde evenwichtige balans te hebben als o­nze hemelse Vader. Wie deze toestand bereikt, is dan ook een echt kind van God.